Χρίστος Μισός, παρά-αθλητής: «Εξαιρούμαι απ’ όλα τα σχέδια του Κράτους, τι ανάγκη έχουν από ένα τυφλό;»

Είναι νούμερο δυο στον κόσμο στην κατηγορία του (οπτική αναπηρία), όμως δυστυχώς το Κράτος του γυρίζει την πλάτη. Τι κι αν ο Χρίστος Μισός από την Ορμήδεια δεν βλέπει, ο ίδιος βλέπει ένα Κράτος να του γυρίζει την πλάτη στο να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά. Την Τοξοβολία…

Μπορεί ο πρόεδρος Αναστασιάδης στις βραβεύσεις της ΕΑΚ να μίλησε για επαγγελματική αποκατάσταση στους κορυφαίους και ότι πριμοδοτούνται, όμως ο δεύτερος στον κόσμο Χρίστος Μισός εξαιρείται απ’ όλα αυτά. Και αυτό είναι που τον πληγώνει και τον στεναχωρεί.

Μία φοβερή ατάκα του στη συνέντευξη που μας παραχώρησε είναι η ακόλουθη: «Το όνειρο μου που θέλω να αντιληφθεί η κοινωνία είναι ότι εκεί που υπάρχει η θέληση υπάρχει και ο τρόπος. Δεν σταματά το μυαλό να κάνει όνειρα γιατί υπάρχει μία αναπηρία. Δεν σταματά η ζωή μας με ένα πρόβλημα ή ένα πρόβλημα δεν μπορεί να καθιστά ένα άνθρωπο μη παραγωγικό».

Ο Χρίστος δεν έχει καμία στήριξη από κάποιο χορηγό. Κανείς δεν είναι δίπλα του πέρα από φίλους και συγγενείς. Πόσο άδικο είναι αυτό όταν σπαταλιούνται χιλιάδες και εκατομμύρια σε τόσα άλλα πράγματα; Δεν υπάρχει κανείς; Μία εταιρεία έστω, αφού το Κράτος δεν προσφέρει στον ίδιο τα βασικά να του προσφέρει;

Σε μία άλλη στιγμή της συνέντευξης μας, μας αναφέρει γεμάτος πίκρα και παράπονο: «Είμαι ένας άνθρωπος εντελώς μόνος μου, τυφλός. Μέσο δεν έχω. Τι ανάγκη έχουν από ένα τυφλό; Αυτή είναι η Κύπρος που ζούμε. Πως γίνεται εμένα να μου στερείς τα πάντα, ενώ είμαι στο νούμερο 2 του κόσμου;».

Στις βραβεύσεις της ΕΑΚ γνώρισε μία ακόμη μεγάλη τιμητική βράβευση. Ο Χρίστος παρέλαβε το έπαθλο Hercules «Καρολίνα Πελενδρίτου» Κορυφαίοι Παρά-Αθλητές.

Μία ακόμη μεγάλη διάκριση για τον ίδιο όπου αναγνωρίστηκαν οι τεράστιες του επιτυχίες. Πηγαίνοντας στο εξωτερικό τυγχάνει καθολικής αποδοχής και εκτίμησης, κάτι που δεν συμβαίνει στην Κύπρο όπου νοιώθει ότι δεν υπάρχει η στήριξη στις προσπάθειες του στο βαθμό που πρέπει και θα ήθελε και ο ίδιος για να μην χρειάζεται κάθε μήνα να βάζει χρήμα από την τσέπη για να μπορεί να προπονηθεί.

Το Larnakaonline επικοινώνησε με τον Χρίστο Μισό μετά και την βράβευση του από την ΕΑΚ και μας παραχώρησε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Οι αρμόδιοι ας κάνουν κάτι καλύτερο για τον Χρίστο και τον κάθε Χρίστο εκεί έξω. Το αξίζουν και με το παραπάνω.

Χρίστο συγχαρητήρια για την βράβευση σου από την Ένωση Αθλητικογράφων Κύπρου ως ο κορυφαίος παρα-αθλητής της χρονιάς. Πως αισθάνεσαι;
«Κάθε βράβευση είναι ξεχωριστή. Ένοιωσα υπέροχα. Είναι κάτι ξεχωριστό και αναγνώριση αυτού που κάνουμε τόσα χρόνια. Και ειδικά από την ΕΑΚ που είναι οι κορυφαίες βραβεύσεις, είναι όμορφο πράγμα να σε επιλέγουν. Είναι ένα κίνητρο να σε επιλέγουν και αποτελεί και ένα κίνητρο και για τους νέους αθλητές όταν βλέπουν ότι βραβεύονται οι πιο παλιοί. Πραγματικά θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου την Ένωση Αθλητικογράφων Κύπρου για την όμορφη-τιμητική βράβευση».

Η αλήθεια είναι ότι η πορεία σου δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ποια ήταν η δυσκολότερη σου στιγμή ή και η καλύτερη;
«Είχα δυο περιπτώσεις πολύ δύσκολες και στην τελική εξελίχθηκαν σε επιτυχίες. Η πρώτη ήταν το 2018 στο Πλίζεν της Τσεχίας, όπου ήταν πολύ δύσκολο να πείσω και την ομοσπονδία και τον ΚΟΑ ότι υπάρχει κατηγορία στην τοξοβολία με οπτική αναπηρία. Το σημαντικό πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα κατηγοριοποίηση και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει άλλος. Στο κυπριακό πρωτάθλημα αγωνίζομαι μόνος μου και συγκρίνω τις βαθμολογίες μου με του εξωτερικού. Ήταν πολύ δύσκολο κομμάτι. Δεχθήκαμε πίεση και εγώ και η ομοσπονδία και ο προπονητής μου. Μέχρι και bulling δεχθήκαμε σε αυτή τη φάση, όμως το όνειρο δεν σταματά. Η αναπηρία είναι μία δυσκολία αλλά όταν την μετατρέψεις σε θετική ενέργεια κάπου θα βγει σε καλό. Όταν ένα πρόβλημα το αγνοήσεις και προχωρήσεις, όταν το πρόβλημα δεν λύνεται, δεν λύνεται. Το αφήνεις και προχωράς. Το να κάνει κάποιος τοξοβολία ενώ είναι 100% τυφλός είναι εντελώς αντίθετο στην κοινή λογική, ειδικά στην Κύπρο που έχουμε ορισμένα στερεότυπα και ταμπού. Το όνειρο μου που θέλω να αντιληφθεί η κοινωνία είναι ότι εκεί που υπάρχει η θέληση υπάρχει και ο τρόπος. Δεν σταματά το μυαλό να κάνει όνειρα γιατί υπάρχει μία αναπηρία. Δεν σταματά η ζωή μας με ένα πρόβλημα ή ένα πρόβλημα δεν μπορεί να καθιστά ένα άνθρωπο μη παραγωγικό. Ξεκίνησα από το μηδέν χωρίς να έχουμε ιδέα ούτε εγώ ούτε η ομοσπονδία πως γίνεται και όμως έφθασα εδώ που έφθασα. Επόμενη φάση που ήταν πολύ δύσκολη ήταν το 2019, ο παγκόσμιος αγώνας όπου φθάσαμε στην Ολλανδία και χάθηκαν ο εξοπλισμός και τα ρούχα μας. Έκαναν οι υπόλοιποι αθλητές προπόνηση κι εγώ καθόμουνα κάτω από ένα πεύκο και άκουγα τα κουδούνια του αγώνα που έπαιζαν. Ξεκινούσε ο αγώνας Δευτέρα πρωί και τα πράγματα βρέθηκαν Κυριακή βράδυ. Μπήκαμε απευθείας στον αγώνα χωρίς προπόνηση, είχα και μία απώλεια στο τόξο. Τερματίσαμε έβδομοι. Δεν το διόρθωσα γιατί δεν υπήρχε τρόπος να διορθωθεί. Πρέπει να παίρνεις δυο τόξα μαζί σου αλλά τότε λεφτά τίποτα. Ούτε και σήμερα έχω κάποια στήριξη για τον εξοπλισμό, τις προπονήσεις και για όλα από το Κράτος. Το Κράτος πληρώνει μου μόνο τους δυο τελικούς τον χρόνο που πηγαίνω αγώνες. Όλα τα άλλα είναι από φίλους, συγγενείς…».

Κάποιο χορηγό έχεις;
«Όχι, δεν έχω χορηγό. Κι όμως με το τόξο μου προβληματικό και δανεικά πράγματα από έβδομος που ήμουν στην κατάταξη τερμάτισα δεύτερος παγκόσμια και είμαι ακόμη μέχρι σήμερα δεύτερος παγκόσμια».

Η ομοσπονδία είναι κοντά σου; Νοιώθεις ότι υπάρχει στήριξη;
«Δεν έχω καμία στήριξη εκτός από τους αγώνες του εξωτερικού και η δικαιολογία είναι ότι δεν είναι παραολυμπιακή κατηγορία. Και προχθές στις βραβεύσεις της ΕΑΚ ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε αναφορά ότι πριμοδοτούνται οι κορυφαίοι, για σχέδια επαγγελματικής αποκατάστασης των κορυφαίων αθλητών αλλά εγώ απ’ όλα αυτά εξαιρούμε».

Και αυτό είναι το μεγάλο σου παράπονο φαντάζομαι…
«Και παράπονο και πίκρα. Γιατί; Με καλείς, με βραβεύεις και με εμένα που με βάζεις. Και το άλλο πολύ σημαντικό… Αρχές του 2021 δεσμεύτηκε η Κυπριακή δημοκρατία ότι θα είναι πλήρως εναρμονισμένη με τα ανθρώπινα δικαιώματα που λεν ότι αναγνωρίζουν τον πρωταθλητισμό και όχι τον παραολυμπισμό και τον ολυμπισμό. Καλώς ή κακώς, είμαι ένας άνθρωπος εντελώς μόνος μου, τυφλός. Μέσο δεν έχω. Τι ανάγκη έχουν από ένα τυφλό; Αυτή είναι η Κύπρος που ζούμε. Πως γίνεται εμένα να μου στερείς τα πάντα, ενώ είμαι στο νούμερο 2 του κόσμου; Δεν κάνω το άθλημα για να γίνω πλούσιος, αλλά επιβάλλεται να έχω κάποιους πόρους. Μετά από μετάλλια σε διεθνείς αγώνες δεν έχω καν συνοδό. Η Καρολίνα Πελενδρίτου είπε πριν μερικά χρόνια ότι η Κύπρος δεν προσφέρεται για ανθρώπους με αναπηρία και την επέκριναν. Μα αφού έχει δίκιο…».

Πέρα από τους δυο αγώνες τον χρόνο πηγαίνεις και σε άλλους αγώνες;
«Πως να πάω; Μου στοιχίζει το άθλημα μηνιαίως 600 με 700 ευρώ. Ο εξοπλισμός που χρησιμοποιούμε υπάρχουν αναλώσιμα που είναι ακριβά. Τα βέλη και οι ψάθες για παράδειγμα. Όταν ένας αγώνας έχει κόστος 4 με 5000 ευρώ πως μπορώ να πάω μόνος μου με μία σύνταξη;».

Από χορηγίες δεν υπάρχει ενδιαφέρον;
«Ψάχνω αλλά είναι δύσκολο. Παλαιότερα με βοήθησε μία εταιρεία φίλης για ένα αγώνα. Είναι δύσκολες και οι εποχές αλλά δεν έχω τίποτα από χορηγούς δυστυχώς».

Χρίστο σ’ ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.
«Κι εγώ σας ευχαριστώ. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την κυπριακή ομοσπονδία τοξοβολίας, τον ΚΟΑ και όλο αυτό τον κόσμο που είναι δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια».

Πάνος Λάρκος