Δικαίωση μουσικών σε σχολεία – Το εργατικό δικαστήριο τους έκανε αορίστου χρόνου
Το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών, δικαίωσε καθηγητές μουσικής σε διαμάχη τους με την Κυπριακή Δημοκρατία, για το καθεστώς εργασίας τους (εργάζονταν με καθεστώς αγοράς υπηρεσιών σε μουσικό σχολείο), εκδίδοντας απόφαση, με την οποία αναγνωρίζει ότι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους υπό συνθήκες και περιστάσεις, που μπορεί να συναχθεί η ύπαρξη σχέσης εργοδότη – εργοδοτούμενου (εξαρτημένη μισθωτή εργασία) και ότι αυτή η σχέση είχε μάλιστα μετατραπεί σε αορίστου χρόνου, καθώς είχαν συμπληρώσει 30 μήνες συνεχούς απασχόλησης.
Θέση του υπουργείου Παιδείας και του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού ήταν ότι η μεταξύ τους σχέση αφορούσε συμφωνία παροχής υπηρεσιών η οποία δεν εμπίπτει στις πρόνοιες του N.98(1)/2003, γεγονός το οποίο γνώριζαν οι δύο μουσικοί όταν υπέγραφαν τις σχετικές συμβάσεις. Η υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας υποστήριξε ότι υφίσταται ο αντικειμενικός λόγος της ιδιαιτερότητας της υπό εκτέλεση εργασίας και των αναγκών της κάθε ειδικότητας σε κάθε επαρχία όπου λειτουργούν τα Μουσικά Σχολεία, με επακόλουθο ο αριθμός των εκπαιδευτών που καλούνται να καλύψουν τις ανάγκες να μην είναι σταθερός.
Το Δικαστήριο στο σκεπτικό της απόφασής του έκρινε, εξετάζοντας τα γεγονότα της υπόθεσης υπό το πρίσμα της νομολογίας, ότι η πραγματική σχέση των αιτητών με το υπουργείο Παιδείας είναι σχέση εργοδότη – εργοδοτούμενου εν τη έννοια του Νόμου, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο και τον νομικό χαρακτηρισμό που τα μέρη έδωσαν στο Συμφωνητικό Έγγραφο που είχαν υπογράψει.
“Το περιεχόμενο της συμφωνίας και την εκτέλεση της στην πράξη, δεν φαίνεται να προκύπτουν οποιαδήποτε δηλωτικά στοιχεία ή πρόνοιες που να αναιρούν ή να εξουδετερώνουν την ύπαρξη σχέσης εργοδότη εργοδοτούμενου”, τονίζεται στην απόφαση.
Σε ότι αφορά τη μετατροπή τη σχέσης εργασίας σε αορίστου χρόνου το δικαστήριο έκρινε ότι είναι φανερό ότι οι μουσικοί “δεν προσλήφθηκαν για την εκτέλεση εργασιών που ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι έχουν μια περιορισμένη, κατά κανόνα σύντομη διάρκεια, αλλά για την εκτέλεση πάγιων εργασιών με διαρκή χαρακτήρα. Άλλωστε, πως είναι δυνατό να γίνεται λόγος για εργασίες μη σταθερές, όταν επί δώδεκα και εννέα συνεχή έτη αντίστοιχα δεν παρουσιάστηκε ποτέ η ανάγκη κατάργησης της θέσης για την οποία προσλήφθηκαν οι Αιτητές”.
Πηγή: Politis
