Αντώνη Γιωργαλλίδη σ´ ευχαριστώ που με έχεις μάθει μέσα από τα καμμένα όνειρα να χτίζω και να αναγεννιέμαι

Αντώνης Γιωργαλλίδης ένας τερματοφύλακας ο οποίος αγαπήθηκε απ’ όλο τον φίλαθλο κόσμο της Κύπρου και σε όποιαν ομάδα ήταν κατάφερε να αφήσει το στίγμα του. Όμως ένας άνθρωπος που ήδη για οκτώ χρόνια είναι προπονητής τερματοφυλάκων και έχει καταφέρει πολλά στον τομέα των ακαδημιών.

Στα 39 του χρόνια αποφασίζει να κρεμάσει τα γάντια και να δώσει τέλος σε μία μεγάλη καριέρα που πολλοί θα ονειρεύονταν να ζήσουν.

Ένας τερματοφύλακας ο οποίος κατάφερε να νικήσει τις δυσκολίες, τα προβλήματα του, να αποδεχθεί ποιος ήταν και στο τέλος να φτάσει στην κορυφή των πετυχημένων Κύπριων τερματοφυλάκων.

Ξεκίνησε από την Ανόρθωση και σε ηλικία 17 χρόνων κατέγραψε την πρώτη του συμμετοχή και κέρδισε τον πρώτο του τίτλο αγωνιζόμενος ως βασικός, στο νικηφόρο ματς του Σούπερ Καπ της Ανόρθωσης απέναντι στον ΑΠΟΕΛ το 1999.

Σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου ο Αντώνης καθιερώθηκε στην Ανόρθωση και αποτέλεσε βασικό στέλεχος της ομάδας μέχρι το 2006, έχοντας πάρει τίτλους και φυσικά έζησε τεράστια εμπειρία, πανηγυρίζοντας ως βασικός την πρόκριση της «Κυρίας» απέναντι στην Τραμπζονσπόρ.

Το καλοκαίρι του 2006 έφυγε για την Ομόνοια, με την οποία διέπρεψε, πανηγυρίζοντας, ένα πρωτάθλημα, δύο κύπελλα και δύο Σούπερ Καπ.

Στην συνέχεια αγωνίστηκε σε Πλατανιά, Αλκή, ΑΕΚ, Ολυμπιακό, Αγία Νάπα και έκλεισε την καριέρα του στον Οθέλλο.

Φυσικά ιστορία έγραψε και με την Εθνική Κύπρου, καθώς κατέγραψε 66 συμμετοχές και ήταν βασικό στέλεχος σε κάποιες μεγάλες νίκες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Όμως ο Αντώνης Γιωργαλλίδης δεν χαρακτηριζόταν μόνο για το πόσο καλός τερματοφύλακας ήταν, αλλά περισσότερο και για την ανθρωπιά που έδειχνε μέσα και έξω από το γήπεδο.

Έχοντας την τύχη να τον γνωρίσω και όχι μόνο στα τυπικά αλλά και πολύ βαθιά, τον χαρακτήριζε πάντα η ειλικρίνεια του, η θέληση του να σε βοηθήσει σε όποιο πρόβλημα είχες, αλλά και να σε στηρίξει στις δύσκολες στιγμές.

Πλέον ο Αντώνης Γιωργαλλίδης έχει κρεμάσει τα γάντια αλλά συνεχίζει από ένα πόστο, που ήδη το ξέρει πολύ καλά, αυτό του προπονητή τερματοφυλάκων.

Ο Αντώνης εδώ και περίπου οκτώ χρόνια διαθέτει ακαδημία τερματοφυλάκων, που είχα την τιμή να είμαι στο ξεκίνημα της ακαδημίας ένας από τους πολλούς τερματοφύλακες που είχε προπονήσει.

Έτσι παίζοντας δεν παίζοντας στην τελική ποδόσφαιρο, ο Αντώνης σαν έμπειρος τερματοφύλακας και άνθρωπος που πέρασε πολλά στη ζωή του, ήθελε να μας περάσει ένα πράγμα. Όσες φορές και να πέσεις, πάντα πρέπει να σηκώνεσαι και αν τα όνειρα σου κάποτε γκρεμιστούν και καούν, από τις στάχτες τους να αρχίσεις να χτίζεις άλλα.

Και ναι κόουτς αυτό κατάφερες σε μένα να το περάσεις. Όταν και εγώ, όπως πολλοί άλλοι τερματοφύλακες, γκρεμίστηκε μία μέρα το όνειρο τους να γίνουν τερματοφύλακες, μας είχες πει, ότι ο θεός δίνει τις πιο δύσκολες αποστολές του, στους πιο σκληρούς στρατιώτες του.

Έτσι ένας λόγος που πολλά παιδιά που ήμασταν μαζί σου, καταφέραμε να είμαστε κοντά σε αυτό που αγαπάμε, σε άλλο πόστο, είτε του προπονητή, είτε του δημοσιογράφου, είτε του γυμναστή, είσαι εσύ που μας έμαθες, στις αποτυχίες να χτίζουμε τις επόμενες επιτυχίες.

Τέλος, κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα, η επιτυχία σου ως τερματοφύλακας είναι αδιαμφησβήτητη, όπως και η επιτυχία σου ως προπονητής τερματοφυλάκων, γιατί ήδη κατάφερες πολλά. Καθημερινά κατάφερες κάτι πολύ σημαντικό, να δημιουργείς το χαμόγελο σε εκατοντάδες παιδιά που ήταν δίπλα σου, έχοντας διάφορα προβλήματα και εσύ τους έκανες να ξεχνούν τα πάντα, με το που έβαζαν τα γάντια και να κάνουν αυτό που αγαπούν.

Σε ευχαριστώ κόουτς για όλα όσα μου δίδαξες, μέσα από επιτυχίες και αποτυχίες. Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις στη ζωή σου.

Θεόδωρος Τσιολάκης