Συγκλονιστική η ανάρτηση της συναδέλφου του ΚΥΠΕ Φανίτσας Ζαννέττου για τον αγαπητό μας Πάμπο Βάσιλα
Πέμπτη σήμερα και περίμενα μεταξύ 08.30 – 09.00, το τηλεφώνημα του Πάμπου Βάσιλα για να μιλήσουμε για τα θέματα της ημέρας όπως κάναμε τα τελευταία χρόνια…
Φανίτσα καλημέρα.. άργησα να σου τηλεφωνήσω γιατί σήμερα είναι Πέμπτη, μας άφησαν το νερό και ξύπνησα πολύ πρωί για να ποτίσω τα δέντρα στο χωράφι μου.
Μέχρι να ποτιστούν τα αγαπημένα του δέντρα τα…λέγαμε για την επικαιρότητα, για τα θέματα που είχαμε για την ημέρα και συζητούσαμε, ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, για τον κορωνοϊό και όλα όσα ακούγαμε από τον κόσμο για την πανδημία.
Μεγάλες συζητήσεις κάναμε καθημερινά και από την πρώτη μέρα που εισήλθε στο Νοσοκομείο, πρώτα στο Παραλίμνι και στη συνέχεια στη Λευκωσία.
Ακόμα ακούω στα αυτιά μου την μεγάλη ικανοποίηση του για το γεγονός ότι την Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου θα έκανε επιτέλους το χειρουργείο, κάναμε σχέδια μετά την ανάρρωση του και στις 7 το πρωί του έστειλα μήνυμα για ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.
Όμως με έκπληξη λίγο μετά τις 11.00 το πρωί της Δευτέρας, με πήρε τηλέφωνο και με έκπληξη τον άκουσα να μου λέει ότι δεν θα έκανε την επέμβαση γιατί …. δεν υπήρχε κρεββάτι στην ΜΕΘ του Νοσοκομείου Λευκωσίας για να τον βάλουν μετά το χειρουργείο.
Η απογοήτευση στη φωνή του εντονότατη και η ψυχολογία του στα τάρταρα… πως μπορεί κάποιος να κάνει αυτό το πράγμα σε ένα άνθρωπο που ταλαιπωρήθηκε τόσο διάστημα στο Νοσοκομείο Παραλιμνίου και μετά στη Λευκωσία, που γνώριζε πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα με την υγεία του????
Τελικά μετά από παρέμβαση της Γενικής Διευθύντριας του Υπουργείου Υγείας Χριστίνας Γιαννάκη μεταφέρθηκε στο American Heart και όταν με πήρε τηλέφωνο για να μου το πει, πετούσε κυριολεκτικά στα ουράνια.. γελούσαν και τα μουστάκια του…
Με την είσοδο του στο ιδιωτικό νοσηλευτήριο, μου έστειλε φωτογραφίες από το δωμάτιο του και μιλήσαμε 2 – 3 φορές για να μου εκφράσει την ικανοποίηση του για τη μεταφορά του εκεί, αλλά και τις ευχαριστίες του προς την κα. Γιαννάκη.
Το βράδυ της ίδιας μέρας με πήρε ξανά τηλέφωνο και συζητήσαμε για την επόμενη μεγάλη μέρα της επέμβασης, μου μίλησε για τους φόβους του, για αυτά που θα έκανε όταν με το καλό θα έβγαινε από το Νοσοκομείο και κανονίσαμε μάλιστα να βρεθούμε για καφέ….
Αλλοίμονο όμως αυτή ήταν και η τελευταία φορά που μιλήσαμε μαζί και άκουσα τη φωνή του… χωρίς να γνωρίζει κανένας από τους δύο ότι τελικά δεν θα τα κατάφερνε…
Πάμπο μου στο καλό, σου εύχομαι καλό ταξίδι στον Παράδεισο, γιατί εκεί ανήκεις και ελπίζω να μας βλέπεις από ψηλά με συμπόνοια και αγάπη…
Τη φωτό μου την έστειλε στις 24 του μήνα, την παραμονή των Χριστουγέννων.
