Δυσάρεστα ήταν δυστυχώς σήμερα τα νέα για την πόλη μας αφού “έφυγε” ο αγαπημένος σε όλους τους Λαρνακείς Πάτερ Μακάριος.
Το Larnakaonline παρουσιάζει την συνέντευξη της συνεργάτιδα δημοσιογράφου, Γεωργίας Ιωαννίδου της τοπικής εφημερίδας LA Voice πριν από μερικά χρόνια.
Ας δούμε το αφιέρωμα και τη συνέντευξη…
Τον χαρακτηρίζει το γεμάτο καλοσύνη χαμόγελο του και η αγνότητα της ψυχής του. Αποτελεί την πιο οικεία προσωπικότητα της πόλης του Ζήνωνα και θεωρείται ένας από τους πιο αγαπημένους ιερείς της Λάρνακας και όχι µόνο. Ο πατήρ Μακάριος Θεοδούλου αν και είναι ο μακροβιότερος εν ενεργεία ιερέας του Ιερού Ναού Αγίου Λαζάρου, εξακολουθεί να εργάζεται για πάνω από μισό αιώνα µε το ίδιο πάθος και αγάπη για αυτό που τάχθηκε να υπηρετήσει.
Τον γνωρίζω από την παιδική µου ηλικία και αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή και χαρά που είναι ο ιερέας της ενορίας µου.
Πάντοτε µου έκανε εντύπωση η ευγενική του μορφή και σε µία τυχαία µας συνάντηση πρόσφατα, του είπα ότι ήθελα να μάθω περισσότερα για τη δράση του. Λίγες μέρες αργότερα, µε υποδέχθηκε μαζί µε την πρεσβυτέρα του, στο ζεστό φιλόξενο τους σπίτι όπου ξετυλίξαμε το κουβάρι της ζωής του. Είπαμε πολλά που είναι αδύνατο να χωρέσουν όλα, ωστόσο κράτησα αρκετά και τα μοιράζομαιμέσα από τις σελίδες της εφημερίδας µας.
Παιδικά χρόνια
Γεννήθηκε στο χωριό Διερώνα της επαρχίας Λεμεσού τον Νοέμβριο του 1938. Παιδί τριμελούς οικογένειας µε γονείς αγρότες ευσεβείς και ταπεινούς μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον µε ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Θυμάται ότι από την ηλικία των 7 χρόνων κρατούσε την λαμπάδα στην εκκλησία και βοηθούσε σε ότι χρειαζόταν ο ιερέας του χωριού. Η βιβλική µορφή του ιερέα αυτού, στάθηκε όπως ο ίδιος ομολογεί, καθοριστική για την μετέπειτα πορεία του.
Στο Β’ ΠαγκόσµιοΠόλεµο ο πατέρας του πήγε εθελοντής στον πόλεµο (όπου έχασε το χέρι του) και µαζί µε τον µεγαλύτερο του αδελφό βοηθούσε παράλληλα µε το σχολείο τη µητέρα του στις γεωργικές εργασίες. Φοίτησε µέχρι το ∆ηµοτικό σχολείο και σε ηλικία 16 χρόνων λόγω οικονοµικών αναγκών, βρίσκει δουλειά στις εγκαταστάσεις του πλυντηρίου µεταλλεύµατος στο Βασιλικό. ∆ύσκολες και αντίξοες συνθήκες. Αργότερα δούλεψε για λίγο καιρό ως βοηθός οικοδόµου σε διάφορες εργοληπτικές εταιρείες.
Αιτία για να γίνει ιερέας στάθηκε η µεγάλη του αγάπη για την εκκλησία. «Έκανα αίτηση στον Μητροπολίτη Κιτίου Άνθιµο και µε ενέκρινε να µεταβώ στην Ιερατική Σχολή Απόστολος Βαρνάβας στην Λευκωσία».
Η φοίτηση για τη βασική επιµόρφωση (Α’ κύκλος) ήταν τριετής (1957-1960).
Η δίψα του για µάθηση δεν σταµάτησεόµως εδώ και αργότερα ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ανώτερη επιµόρφωση (Β’ κύκλος) Ακαδηµαϊκόπρόγραµµα φοίτησης (1978 – 1980), µε άδεια του ΕπίσκοπουΧρυσοστόµου.
«Ήθελα να µορφωθώ περισσότερο και να προσφέρω πιο πολλά πράγµατα στο ποίµνιο µου» σηµειώνει.
Το Φεβρουάριο του 1960 χειροτονήθηκε Ιεροδιάκονος και πήρε το όνοµα Μακάριος (λεγόταν Φαίδωνας). Υπηρέτησε ως διάκος στον Ιερό Ναό Αγίας Νάπας στη Λεµεσό για πέντε χρόνια και όταν κενώθηκε η θέση στην Μητρόπολη Κιτίου – Λεµεσού (τότε), ήρθε στη Λάρνακα στο Ιερό Ναό Αγίου Λαζάρου, στην αρχή ως διάκονος. Tο 1974 χειροτονήθηκε ιερέας.
Για 53 χρόνια λειτουργεί στον Ιερό Ναό Αγίου Λαζάρου και θεωρεί τη Λάρνακα δεύτερη του γενέτειρα. Την χαρακτηρίζει παρηγοριά της ψυχής του και της οικογένειας του.
Μαζί µε τη γυναίκα του την πρεσβυτέρα Αντρούλα Λεωνίδα Χριστοφή, πορεύονται σε ένα δρόµο αγάπης και προσφοράς, για περισσότερα από 58χρόνια. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τρεις γιούς και µία κόρη και έχουν 10 εγγόνια και ένα δισέγγονο.
Πόσο εύκολος ή δύσκολος είναι ο δρόµος που επιλέξατε να υπηρετήσετε;
«∆εν είναι εύκολος θέλει καθηµερινή προσπάθεια, αγώνα, υποµονή και προσευχή. Είναι ένα λειτούργηµα που δεν µπορείς να το εγκαταλείψεις. Ο κληρικός είναι υπεύθυνος να σώζει ψυχές . Χρειάζεται προσευχή, ψυχική δύναµη και φώτιση από το Θεό και κάτω από τη σκέπη του να βοηθά µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ποίµνιο του».
Οι νέοι µας βρίσκονται αντιµέτωποι µε πολλούςκινδύνους πως µπορεί πιστεύετε να βοηθήσει η εκκλησία; Ποιος είναι ο ρόλος της;
«Προσπαθούµε να βοηθούµε µε κάθε τρόπο και τους νέους µας. Οι ιερείς συµπονάµε τα νέα παιδιά. Οι νέοι είναι το πρόβληµα και όχι οι ηλικιωµένοι. Μέσα από προσωπικές επαφές βρίσκουµε πολλές φορές λύσεις στα προβλήµατα τους. Εκτός από εξοµολόγοι, είµαστεγι αυτούς και οι ψυχολόγοι τους µε συµπόνια και παρηγοριά γινόµαστε το καταφύγιο που τους προσφέρει αγάπη και µια µεγάλη αγκαλιά».
Ποιος είναι ο µεγαλύτερος σας φόβος;
«Ο ιερέας πιστεύω ότι δεν πρέπει να αισθάνεται φόβο γιατί όταν είναι σωστός στο καθήκον που υπηρετεί το οποίο έχει σαν σκοπό να διαδώσει παντού την αγάπη, τότε λαµβάνει τη µεγαλύτερη ευλογία».
Ποια µηνύµατα στέλνετε σε αυτούς που δεν έρχονται στην εκκλησία;
«Κάνω έκκληση σε όσους δεν εκκλησιάζονται να προσέρχονται στην εκκλησία γιατί είναι η κιβωτός της αγάπης και της σωτηρίας της ψυχής µας».
«Ως λειτουργός του Ύψιστου, για όσο καιρό το επιτρέπει η υγεία µου θα προσφέρω τις υπηρεσίες µου µέχρι τελευταίας µου πνοής, στο Άγιο Θυσιαστήριο» µας είπε συγκινηµένος, καθώς µας αποχαιρετούσε.
Της Γεωργία Ιωαννίδου
