Με ανάρτηση του ο πρώην αντιπρόεδρος της Ανόρθωσης Κυριακός Γιάγκου αναφέρθηκε στην παρουσία του στον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας.
Διαβάστε την συγκινητική ανάρτηση του:
Αθήνα, 14 Νοεμβρίου 2021
38ος Μαραθώνιος Αθηνών – ο Αυθεντικός
Ήμουν παρών! Έτρεξα την κλασική διαδρομή και τερμάτισα. 4:51:46 ο χρόνος μου αλλά αυτό είναι το λιγότερο σημαντικό στοιχείο της συμμετοχής μου.
Η πρώτη μου συμμετοχή σε μαραθώνιο. Η πρώτη μου συμμετοχή σε επίσημη διοργάνωση γενικώς.
Φορώντας τα χρώματα της αγαπημένης μου Ανόρθωσης, στο τμήμα δρομέων της οποίας ανήκω τα τελευταία δύο χρόνια (φωτό 1). Από τότε δηλαδή που ξεκίνησα να τρέχω…
Έτρεξα για την Ανόρθωση. Φορώντας τη στολή με το σήμα της στην καρδιά (φωτό 2). Για τη δόξα και το μεγαλείο του συλλόγου μου, του ιστορικότερου και ενδοξότερου συλλόγου του τόπου μας. Ενός μεγαλείου, που κάθε ένας από μας οφείλει να τιμά και να σέβεται. Κι αν κάποτε το πληγώσει ή το προσβάλει οφείλει στο πολλαπλάσιο να προσπαθήσει να το αποκαταστήσει και να το εξυψώσει.
Έτρεξα για την Αμμόχωστο. Για τη Βασιλεύουσα, για τη γενέθλια πόλη, για την πόλη των γονιών μου και των παππούδων μου, την πόλη που γνώρισα μόνο μέσα από τις περιγραφές και τις διηγήσεις τους, την πόλη που μας καρτερεί να επιστρέψουμε αφέντες και διαφεντευτές της, και που μαζί της μας καρτερούν τα χωριά μας από τη Μεσαορία ως την Καρπασία.
Έτρεξα για το μικρό Αλκίνοο. Τον δυνατότερο των δυνατών και τον γενναιότερο των γενναίων. Έτρεξα και για τους γονείς του, Αρτέμη και Ιφιγένεια, που καταθέτουν κάθε ικμάδα των προσπαθειών τους για το ίδρυμα που έφτιαξαν στη μνήμη του.
Έτρεξα για κάθε παιδί που παλεύει με τις αιματολογικές και ογκολογικές παθήσεις και που αγωνίζεται στο μαραθώνιο της ζωής, προσπαθώντας να συμβάλω μέσα από την ενίσχυση του ιδρύματος ‘Αλκίνοος Αρτεμίου’ στη νικηφόρα έκβαση κάθε ενός τέτοιου προσωπικού και μεγάλου αγώνα.
Έτρεξα για την οικογένειά μου. Για τον πατέρα μου Γρηγόρη, που νοσηλευόταν την ώρα που εγώ αγωνιζόμουν και για τη μητέρα μου Νίκη της οποίας η αγάπη ένιωθα να με συντροφεύει σε κάθε μέτρο της διαδρομής. Για την αδελφή μου Αναστασία, το γαμπρό μου Κωνσταντίνο και τον τετράχρονο ανιψιό και βαφτιστήρι μου Γρηγόριο, οποίος αφού χαϊδεψε το μετάλλιό μου, μου είπε ότι όταν μεγαλώσει θα τρέξει μαραθώνιο μαζί μου.
Έτρεξα για το φιλί και την αγκαλιά της γυναίκας της ζωής μου, Χαράς, στον τερματισμό. Που ήταν το ίδιο πολύτιμα με το μετάλλιο του αγώνα. Οι επευφημίες της λίγο πριν τον τερματισμό, εκεί στην Ηρώδου Αττικού, μου έδωσαν ώθηση στα τελευταία μέτρα της διαδρομής και σχημάτισαν στο πρόσωπό μου ένα τεράστιο χαμόγελο (φωτό 3).
Έτρεξα για τους φίλους μου, που με στήριξαν σε όλη αυτή την προσπάθεια με τις συμβουλές τους και τις παραινέσεις τους, το ενδιαφέρον τους και την αγάπη τους. Για τη Μάριαν, τη Σύλβια, τον Άρη και τον Αντρέα. Για το Γιώργο και την Πόπη, τη Νικολέτα, τον Αντρέα και το Δημήτρη, τον Κώστα και το Νίκο και πολλούς άλλους. Αντιλήφθηκα πόσο έντονα ζούσαν την προσπάθειά μου, μόνο όταν είδα πόσοι από αυτούς ακολουθούσαν το live tracking της διαδρομής μου.
Έτρεξα και για το ‘Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφορων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν’ του Σιμωνίδη που στο μυαλό μου υποδηλώνει ότι σε κάθε αγώνα κάποιος επιβάλλεται να μπει μπροστά και να ηγηθεί και ότι κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος αφού όσο πλούσιος ή δυνατός και νάναι ο εχθρός (εντός και εκτός), μπορεί να νικηθεί.
Έτρεξα και για το ‘νενικήκαμεν΄ του Φειδιππίδη και για τις νίκες που πρέπει να στοχεύουμε σε κάθε επίπεδο.
‘Ετρεξα για τον Τάσο και το Σολωμό, φορώντας το μαντήλι της πρωτοβουλίας μνήμης τους στο κεφάλι. Και οι δύο κατάργησαν τα όρια της ανθρώπινης φύσης, έσπασαν κάθε φραγμό δισταγμού ή ‘λογικής’. Και ο μαραθώνιος αποτελεί μια μικρογραφία κατάργησης ανθρώπινων ορίων και απομάκρυνσης από τη λογική. Είναι ένας αγώνας πρωτίστως απέναντι στους φραγμούς του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος. Δεν βρίσκω αρτιότερο παράδειγμα απεμπλοκής από την ανθρώπινη φύση, από ότι οι δύο αυτοί ηρωομάρτυρες.
Έτρεξα και για να νιώσω αυτό το συναίσθημα για το οποίο μου μιλούσαν όλοι αναφορικά με τον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο (φωτό 4). Υπέροχο πραγματικά. Δεν δάκρυσα, όπως πολλοι μου λέγανε ότι θα γίνει. Για μένα εξακολουθει να αποτελεί υπέρτατο στόχο και όνειρο ζωής το να τρέξω στο Μαραθώνιο της γενέθλιας γης. Όπως σου είπα λεβέντη μαχητή Σπύρο, όταν με προϋπάντησες στη διαδρομή κάπου στους Αμπελόκηπους (φωτο 5 και βιντεο).Το Μαραθώνιο της Αμμοχώστου, σε μια διαδρομή που θα περνά από τη Σαλαμίνα, τον Πυργο του Οθελλου, τον Άγιο Νικόλαο, τη Χρυσή Ακτή και την οδό Δημοκρατίας και θα τερματίζει στο ελεύθερο ΓΣΕ. Και να γίνουν τα δάκρυα της χαράς μας βάλσαμο για την διψασμένη, σκλαβωμένη γη μας…
Έτρεξα, τρέχω και θα τρέχω για 1911 λόγους…
