Η Αναστασία μιλά για την προωρη απώλεια και συγκινεί με την ιστορία της

Η απώλεια είναι το χειρότερο συναίσθημα για τον άνθρωπο. Κι όμως, ο η Αναστασία Ελευθερίου μαζί με τον σύζυγο της έζησαν την απώλεια, όχι μία, αλλά δύο φορές με τον πιο σκληρό τρόπο. Το ζευγάρι έχασε δύο παιδιά σε διάστημα δύο χρόνων. Και οι δύο κατάφεραν να βγουν δυνατοί μέσα από αυτό και αποφάσισαν να κρατήσουν μόνο την θετική πλευρά. Η Αναστασία μίλησε στο larnakaonline για την βρεφική θνησιμότητα, το πώς βίωσε και βγήκε δυνατή από αυτή την δοκιμασία αλλά στέλνει και το δικό ης μήνυμα σε όλες τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα.  Επίσης, μας μιλά για την αγάπη της για την τέχνη και την συνεργασία με το Ίδρυμα Χριστίνα Α. Αποστόλου.

Πες μας λίγα λόγια για την εμπειρία σου και τι σε έκανε να θέλεις να μιλήσεις ανοιχτά γι´ αυτό.

Θέλω να μιλώ ανοιχτά για αυτό γιατί οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να ακούμε για συνανθρώπους μας που πέρασαν ή περνούν δύσκολα, αλλά παρόλα αυτά βρήκαν τον τρόπο να βγουν νικητές. Έχουμε ανάγκη από έμπνευση, καθημερινά! Και ευχαριστώ θερμά όλους αυτούς που βρήκαν το θάρρος να μοιραστούν τις δικές τους ιστορίες, σε στιγμές που έψαχνα κι εγώ να βρω την έμπνευση.

Δυστυχώς η βρεφική θνησιμότητα είναι ένα φαινόμενο πιο συχνό από ότι περιμένουμε, είναι επίπονο, μοναχικό και αποτελεί θέμα ταμπού στο μικρό νησί μας. Οπότε θεωρώ ότι πρέπει να ξεκινήσουμε να μιλάμε ανοιχτά για αυτό όπως και για κάθε μορφή πένθους/απώλειας και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον όσο περισσότερο μπορούμε.

Γέννησα δύο μωράκια: στις 7 Σεπτεμβρίου του 2018 γέννησα την κόρη μου Δέσποινα και στις 17 Νοεμβρίου του 2020 γέννησα τον γιο μου Σωτήρη. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου στο ΙΑΣΩ και την πρώτο-πήρα αγκαλιά μου φαινόταν ένα μωράκι όπως όλα τα άλλα. Συγκινήθηκα όταν την κράτησα για πρώτη φορά και για λίγα λεπτά όλα ήταν φαινομενικά όπως θα έπρεπε να ήταν. Παρόλα αυτά εκεί ήταν η αρχή του Γολγοθά για εμένα και το σύζυγό μου, μιας και την κράτησαν στη μονάδα εντατικής νοσηλείας του ΙΑΣΩ τις 40 μέρες της ζωής της. Εμείς την επισκεπτόμασταν καθημερινά, της πηγαίναμε μητρικό γάλα, μιλούσαμε στους γιατρούς οι οποίοι τις πρώτες μέρες δεν μας έδιναν εικόνα του τι συμβαίνει και του αν συμβαίνει κάτι στην πραγματικότητα! Μέχρι που δυο βδομάδες μετά μας είπαν ότι εκδηλώνει κάποια νευρολογικά προβλήματα τα οποία επηρεάζουν όλη τη συμπεριφορά της: πάθαινε επιληψίες, είχε δυσκολία στην κατάποση,  κινητικές δυσκολίες και τα λοιπά. Μας είπαν ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το μωράκι αυτό να ζει για πάντα στο νοσοκομείο ή στην καλύτερη περίπτωση σε ένα κρεβάτι στο σπίτι. Εκεί σταμάτησε ο κόσμος για μας… Προσπαθούσαμε να βρούμε την καλύτερη λύση για το παιδί μας, όμως τελικά 40 μέρες μετά τη γέννηση της έπαθε καρδιακή ανακοπή.

Τώρα με τον γιο μας τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Γεννήθηκε στη Λευκωσία και έζησε μόνο μερικά λεπτά καθώς ήταν σε πολύ πιο δύσκολη κλινική κατάσταση.

Να προσθέσω ότι στο ενδιάμεσο των δύο γεννήσεων είχα ακόμη μία εγκυμοσύνη που κατέληξε σε αποβολή και έτσι μετά από τρεις εγκυμοσύνες δύο γέννες και δύο θανάτους, είχα εξαντληθεί σωματικά και ψυχολογικά, κυρίως αφού η επιστημονική κοινότητα σε Κύπρο, Ελλάδα και Αγγλία, δεν γνωρίζει τι συμβαίνει με τα μωράκια μας και γιατί παρουσιάζουν αυτή την κλινική εικόνα.

Εκεί είναι το σημείο που πιστεύω ότι κάποιος πρέπει να σταματήσει και να πάρει μία βαθιά ανάσα. Κάποιες φορές η προσήλωση στο στόχο δεν μας αφήνει να κοιτάξουμε ελεύθερα, χωρίς παρωπίδες, όλες τις επιλογές που μας παρουσιάζονται. Ναι, θα μπορούσα να συνεχίσω να μένω έγκυος μέχρι να καταφέρω να γεννήσω ένα υγιές μωρό και να το φέρω στο σπίτι. Ναι, θα μπορούσα να δοκιμάσω και την επιλογή της εξωσωματικής γονιμοποίησης ή της υιοθεσίας ή οποιαδήποτε λύση οι γνωστοί και οι φίλοι μας θέλησαν να μας δώσουν. Όμως, υπήρχε και η άλλη επιλογή που με τη βοήθεια της ομάδας υποστήριξης που είχαμε, την οποία πάντα θα ευγνωμονώ, καταφέραμε με το σύζυγό μου να μελετήσουμε και με θάρρος να την διαλέξουμε.  Και αυτή είναι να αφιερωθούμε ο ένας στον άλλο, να φροντίσουμε τη σχέση μας και να δεχτούμε ότι τα μωράκια μας είναι η Δέσποινα και ο Σωτήρης, που θα ζουν μέσα από μας. Επίσης, ότι θα βάλουμε μία τέλεια στο θέμα των παιδιών και αυτό είναι εντάξει. Παρόλο που η κοινωνία και ο περίγυρος μας μπορεί να μην νιώθει άνετα με αυτό μιας και υπάρχουν άλλα πρότυπα για τις «υγιείς» οικογένειες! Είναι κρίμα όμως να ζούμε δέσμιοι κάποιων προτύπων γιατί η ζωή είναι τόσο μικρή και προσωρινή και έχει τόσες ομορφιές πέρα από την ανατροφή παιδιών!

Τι θα έλεγες σε μια γυναίκα με παρόμοια εμπειρία;

Δεν υπάρχουν οδηγοί επιβίωσης είναι η σκληρή αλήθεια… Γιατί τη δυσκολία ο καθένας τη βιώνει διαφορετικά, την αντιμετωπίζει διαφορετικά και βγαίνει από αυτή σίγουρα διαφορετικός από ότι ήταν πριν, αλλά και διαφορετικός από ότι θα έβγαινε ένας άλλος που έχει περάσει ακριβώς τα ίδια.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποιες συμβουλές, από πράγματα που βρήκα χρήσιμα στη δική μου περίπτωση και ίσως να βοηθήσουν σε παρόμοιες περιπτώσεις. Αρχικά, είναι πολύ σημαντικό να μιλάς για αυτό, να βρίσκεις το θάρρος να το κοιτάς στα μάτια, να συμφιλιώνεσαι με την πραγματικότητα και να ζητάς βοήθεια. Είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να δώσουν βοήθεια, απλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν και περιμένουν από αυτόν που βρίσκεται στη δύσκολη κατάσταση να τους καθοδηγήσει για το πώς μπορούν να παρέχουν υποστήριξη. Για παράδειγμα, παρόλο που δεν μπόρεσαν πολλοί δικοί μου άνθρωποι να βρίσκονται στις κηδείες των παιδιών, προσπάθησα να τους δώσω ένα τρόπο να είναι παρόντες στα «μνημόσυνα» που κάνω όπως τα ονομάζω, με το να κάνουν εισφορές στις φιλανθρωπίες που επιλέγω στα γενέθλια και στις ημέρες θανάτου των παιδιών.

Επίσης είναι πολύ σημαντικό να βρίσκουμε τη δύναμη να είμαστε ειλικρινείς με τους ανθρώπους γύρω μας, να τους εξηγούμε ότι μας κάνει καλό, όπως λόγου χάρη να μιλάμε για τα παιδιά μας. Μας κάνει καλό να θυμόμαστε ότι υπήρξαν και ότι είναι μέλη της οικογένειάς μας! Συνήθως ο κόσμος προσπαθεί να μην αναφέρει τα ονόματά τους, να μην αναφέρει καθόλου τις εγκυμοσύνες, τις γέννες, οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτό το θέμα, όμως είναι καλό να τους δείξουμε ότι αντέχουμε! Ίσως κλάψουμε, ίσως γελάσουμε αλλά είναι μέρος της διαδικασίας και είμαστε εδώ να ζήσουμε το κάθε συναίσθημα. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όποιος περνάει χρόνο μαζί μας επιλέγει να ζει σε αυτή την πραγματικότητα.

Και αυτό ισχύει για κάθε μορφή δυσκολίας, είτε είναι η απώλεια κάποιου δικού μας ανθρώπου είτε είναι κάποια ανίατη νόσος, είτε κάποια αναπηρία.

Όσο πιο γρήγορα αφήσουμε το «ροζ συννεφάκι» μας, που μάθαμε από τα παραμύθια, και αγκαλιάσουμε όλες τις προοπτικές που έχει η ζωή, τόσο πιο πολύ θα απολαμβάνουμε την κάθε μέρα.

Είναι απελευθερωτικό να αντικαταστήσουμε το χιλιοφορεμένο «γιατί σε μένα;» με το «γιατί όχι σε μένα;»

Ασχολείσαι με τα καλλιτεχνικά. Πες μας λίγα λόγια για αυτό.

Με τις τέχνες έχω σχέση… ερωτική! Αν και δεν είναι αυτό το επάγγελμά μου, μιας και τα τελευταία χρόνια διευθύνω μια ερευνητική εταιρεία και πολύ σύντομα θα βρίσκομαι και στον χώρο της εκπαίδευσης. Παρόλα αυτά η ενασχόληση μου με τα καλλιτεχνικά, με αναζωογονεί και με κάνει ευτυχισμένη.

Μέσα από το θέατρο λοιπόν προέκυψε η συνεργασία σου με το Ίδρυμα Χριστίνα Α. Αποστόλου.

Πολύ σωστά! Όταν τα καλλιτεχνικά παντρεύονται με τη φιλανθρωπία, τότε το αποτέλεσμα μόνο καλό μπορεί να είναι. Το έργο του Ιδρύματος είναι αναμφίβολα αξιοθαύμαστο, για αυτό και το επιλέξαμε για την επόμενη μας παράσταση στις 3 Σεπτεμβρίου, στο Δημοτικό Θέατρο. Όπως ανέφερα και πριν, κάθε χρόνο στα γενέθλια των παιδιών μου, επιλέγω στη μνήμη τους να κάνω κάτι που θα βοηθήσει άλλα παιδάκια. Φέτος επιλέξαμε αυτή την παράσταση για τα τρίτα γενέθλια της Δέσποινας!

Την 3η Σεπτεμβρίου θα δούμε την καλλιτεχνική φιλανθρωπική παράσταση ‘Ύμνος στον Έρωτα’. Τι να περιμένουμε;

Δεν πρέπει κανείς να χάσει αυτή την παράσταση! Την έχουμε αγαπήσει όλοι τόσο πολύ, έχουμε βάλει όλη την καλοκαιρινή, χαρούμενη διάθεση μας στην προετοιμασία της. Στις πρόβες περνάμε υπέροχα και αυτό θα φανεί και επί σκηνής. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε αυτά τα ταλαντούχα πλάσματα, που θα λατρέψετε επι σκηνής.

Φυσικά, το θέμα της παράστασης είναι από μόνο του μεγαλειώδες. Ο Έρωτας έχει εμπνεύσει τους μεγαλύτερους ποιητές, συνθέτες, δημιουργούς και εμείς θα δανειστούμε τα αριστουργήματα τους για να σας παρασύρουμε μαζί μας σε ένα ταξίδι που θα στοιχίσει μόνο 10 ευρώ, τα οποία ταυτόχρονα θα δοθούν για καλό σκοπό,  #γιαταπαιδιαμας !

Για κρατήσεις καλέστε στο τηλεφωνο 97622346.