Το Δίκτυο Ενάντια στη Βία Κατά των Γυναικών καταγγέλει για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια του κράτους
Ο Σύνδεσμος Βία Κατά των Γυναικών, με ανάρτηση του στη σελίδα του στο Facebook, καταγγέλει το κράτος και απαιτεί την προστασία των γυναικών και των παιδιών με αφορμή την καταγγελία γυναίκας μονογονιού για τη βία που βιώνει από τον πρώην σύντροφο της.
Διαβάστε αυτούσια την ανακοίνωση του εν λόγω συνδέσμου
“Καταγγέλλουμε για άλλη μια φορά την εγκληματική ανεπάρκεια του Κράτους, και των Θεσμών του και απαιτούμε την προστασία εμάς και των παιδιών μας.
Τελευταία κραυγή αγωνίας που έφτασε κοντά μας, γυναίκα μονογονιός που βίωσε και βιώνει τη βία σε κάθε μορφή της από τον πρώην σύντροφό της αλλά και από τον κάθε «Αρμόδιο Λειτουργό». Χωρίς καμιά προστασία, χωρίς κανένας θεσμός να σταθεί δίπλα της. Όπου αποτάθηκε βρήκε αδιαφορία, ειρωνείες, χλευασμό και συγκάλυψη.
Αποκορύφωμα η σεξουαλική παρενόχληση του 3χρόνου παιδιού της από τον ίδιο τον πατέρα του. Το ξέρουν ΟΛΟΙ! Δύο μήνες και κανένας δεν την ενημέρωσε καν για την καταγγελία της. Δύο μήνες μια μάνα παλεύει να προστατεύσει τον εαυτό της και το παιδί της, φοβάται για τη ζωή της, φοβάται για το παιδί της αλλά οι «θεσμοί» δεν ανησυχούν. Τα πρωτόκολλα είναι στα συρτάρια ενώ η σκληρή πραγματικότητα τόσων γυναικών τις οδηγεί σε απελπισία ή ακόμα και στη δολοφονία τους.
«Μαμά γιατί το πουλί του παπά εν μακρύ? Ο μπαμπά της ενώ βρίσκονταν στο δωμάτιο του, κατέβασε το παντελόνι του και της έδειξε το πουλί του. Ότι εν μεγάλο από εδώ μέχρι εδώ δείχνοντας με το χέρι της από το επίμαχο σημείο μέχρι κάπου στο ποδαράκι της και πως έπιασε με το χέρι της το πουλί του παπά και έγινε πιο μεγάλο.»
Κοιμάστε τα βράδια? Μπορείτε να αντιληφθείτε το έγκλημα που διαπράττετε με την αδιαφορία σας;
Κα Υπουργέ Δικαιοσύνης, γνωρίζετε και αδιαφορείτε. Ο σχολιασμός για τα ρούχα του πατέρας σας προφανώς ήταν πιο σημαντικός λόγος για να ζητήσετε παρέμβαση από τον αρχηγό της Αστυνομίας. Η κακοποίηση ενός παιδιού και της μάνας του σας αφήνει παγερά αδιάφορη. Δεν αφορά εξάλλου το δικό σας παιδί.
Κε Αρχηγέ της Αστυνομίας, γνωρίζετε και αδιαφορείτε. Δεν ντραπήκατε όταν διαβάσατε τις καταγγελίες για τα μέλη σας; Τι κάνατε πέρα από το απόλυτο ΜΗΔΕΝ για να αναλάβει η Υπηρεσία στην οποία είστε Αρχηγός τις ευθύνες της;
Κα Υπουργέ Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών ασφαλίσεων, γνωρίζετε και αδιαφορείτε για το κατάντημα του Γραφείου Ευημερίας και των Λειτουργών σας.
Σας καθιστούμε προσωπικά υπεύθυνους για ότι συμβεί. Σας καθιστούμε υπεύθυνους για ότι έχει ήδη συμβεί σε αυτή τη γυναίκα και στο παιδί της αλλά και για χιλιάδες άλλες γυναίκες που αφήνετε απροστάτευτες.
Σαν Δίκτυο έχουμε όλα τα αποδεικτικά, έγγραφα, εκθέσεις και φωτογραφίες . Η μαρτυρία όπως έφτασε κοντά μας, με κάθε λεπτομέρεια.
“Το 2016 έμεινα έγκυος. Άρχισε να με χτυπάει στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Γέννησα Αύγουστο του 2017. Από την πρώτη μέρα που επέστρεψα στο σπίτι με το μωρόν με χτύπησε και με χτυπούσε καθημερινά μπροστά στο μωρόν μας. Εκείνη την περίοδο δειλά έκανα μια πρώτη προσπάθεια να καλέσω αστυνομία. Ξεκίνησαν οι πρώτες καταχωρήσεις και απλά συστάσεις για να αλλάξει συμπεριφορά. Ιανουάριο του 2018 του έκανα την πρώτη επίσημη καταγγελία περιγράφοντας όσα μου είχε κάνει από την εγκυμοσύνη μέχρι εκείνη τη μέρα.
Με εξέτασε ιατροδικαστής και ανάμενα να προχωρήσει δικαστικώς η υπόθεση. Πλέον δεν είχα που να μείνω μιας και αφού δεν δούλευα, αποτάθηκα στο γραφείο ευημερίας για βοήθεια. Μου έδωσαν 150 ευρώ έκτακτο βοήθημα. Με αυτά τα 150 ευρώ έπρεπε να βρω σπίτι να νοικιάσω, να αγοράζω πάνες και τα απαραίτητα του παιδιού και να καλύψω τις δικές μου βασικές ανάγκες για φαγητό. Αν κατάφερνα να επιβιώσω με αυτά τα 150 ευρώ, το επόμενο μήνα θα μου έδιναν ξανά 150 ευρώ. Ταυτόχρονα μου είπαν να κάνω αίτηση για ΕΕΕ αλλά κανένας δεν ήξερε πότε θα εξεταστεί η αίτηση μου
Επίσης μου έδωσαν την επιλογή μια στέγης για κακοποιημένες γυναίκες η οποία βρίσκεται στην Πάφο. Η επιλογή αυτή όμως ήταν ανέφικτη για μένα αφού θα έπρεπε να πάω σε μια άλλη πόλη χωρίς λεφτά και αυτοκίνητο με ένα βρέφος στην αγκαλιά μου
Ένα μήνα άντεξα και αναγκάστηκα να αποσύρω την καταγγελία και να επιστρέψω στην κόλαση που ζούσα αφού δεν βρήκα από το κράτος την βοήθεια που ανάμενα για να μπορέσω να ορθοποδήσω. Επέστρεψα με στόχο να βρω μονή μου μια άκρη και με την πρώτη ευκαιρία να φύγω για να γλυτώσω.
Η κόλαση που ζουσα συνεχίστηκε, φωνές, ξύλο, να με κλειδώνει στο σπίτι, να μου πιάνει και να μου σπάει τα κινητά μου να μην μπορώ να καλέσω βοήθεια. Στη μανία του, όταν με χτυπούσε, χτυπούσε και το παιδί όταν το είχα στα χέρια μου. Μοναδική διαφυγή στο συγκεκριμένο σπίτι ήταν ένα παράθυρο. Από αυτό το παράθυρο διέφυγα πολλές φορές με το μωρόν στην αγκαλιά μου, ξυπόλυτη, με πιτζάμες να τρέχω στους γείτονες, για βοήθεια.
Η αστυνομία ερχόταν και με έπαιρνε από οπού ήμουν να με πάει πίσω στο σπίτι. Του μιλούσαν συμβουλευτικά και έφευγαν. Σε μια περίπτωση με έβριζε και με κλωτσούσε μπροστά στους αστυνομικούς. Όταν ζήτησα να καταγραφεί στην καταγγελία μου μαρτυρία του, η απάντηση τους ήταν πως δεν γίνεται να εμπλακούν σε οικογενειακές διαμάχες.
Έτσι ενώ έκανα αρκετές καταγγελίες, καμία δεν μπόρεσα να την προχωρήσω μέχρι το τέλος γιατί ήξερα ότι με 150 ευρώ δεν μπορώ να σταθώ στα ποδιά μου να κάνω μια καινούρια αρχή.
Έβλεπα το μωρό μας να είναι διαρκώς στρεσαρισμένο μιας και σε όλα τα βίαια περιστατικά ήταν στην αγκαλιά μου, αυτό με έσπρωξε να κάνω και δεύτερη απόπειρα να φύγω.
Αποφάσισα απλά να μην επιστρέψω, ζήτησα και με φιλοξένησε μια καλή μου φίλη με σκοπό να βρω δουλειά και να κάνω μια νέα αρχή. Δεν μου επέτρεψε να πάρω τα προσωπικά μου αντικείμενα, αλλά ούτε και τα ρούχα του παιδιού και με συνεχόμενες καταγγελίες να τα πάρω.
Το Γραφείο Ευημερίας ήταν ανύπαρκτο! Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους διάφορους λειτουργούς που είχαμε αφού ποτέ δεν απαντούσαν για να μπορέσω να αναφέρω το οτιδήποτε. Και όταν με έπιαναν αυτοί γιατί ενημερώνονταν από την αστυνομία η δικαιολογία τους ήταν πως δεν ήταν στο γραφείο και δεν έχουν υπηρεσιακά τηλεφωνά.
Βρήκα δουλειά και έστειλα το παιδί νηπιαγωγείο. Ο μπαμπάς της με ενόχλησε 2 φορές στη δουλειά με απειλές πως θα με σκοτώσει, πως θα με βρουν σε χαντάκια και αλλά τέτοια. Τα κατάγγειλα και πήραν και αυτά την ποινική οδό.
Η αίτηση στο ΕΕΕ έκανα ακόμα εκκρεμούσε. Τα ενοίκια πήγαν στα ύψη με αποτέλεσμα να μην μπορώ να πληρώνω ενοίκιο. Το κράτος για άλλη μια φορά δεν βοήθησε πουθενά και σε τίποτα. Δεν κατάφερα να επιβιώσω ούτε στη δεύτερη απόδραση μου, έτσι αναγκαστικά για ακόμα μια φορά γύρισα πίσω στην κόλαση.
Η βία συνεχιζόταν όπως και οι καταγγελίες. Οι αστυνομικοί με απείλησαν πως αν θα συνεχίσω να καλώ συνεχώς την αστυνομία θα μου πάρει η πρόνοια το παιδί.
Κατάφερα και έφυγα οριστικά με οικονομική στήριξη φίλων. Βρήκα ένα μικροί σπιτάκι προσφυγικό με 1 υπνοδωμάτιό, τον Οκτώβριο του 2019, το οποίο δεν άρεσε στο γραφείο ευημερίας και χωρίς να μου δίνει εναλλακτική λύση, με πίεζε μέχρι πρόσφατα να βρω κάτι άλλο γιατί δεν γίνεται το Μωρό να κοιμάται στο δωμάτιο το οποίο είχα κάνει αποκλειστικά παιδικό και να βλέπει την μαμά να κοιμάται στον καναπέ στο σαλόνι.
Ξεκίνησε το διάταγμα επικοινωνίας του παιδιού, με κάθε παραλαβή του παιδιού να υπομένω βρισιές και φωνές στη παρουσία του παιδιού.
Κάποια περιστατικά τα έχω καταγγείλει, αλλά όχι, αφού κουράστηκα, ήξερα πως η αστυνομία δεν ασχολείτο ιδιαιτέρα, κουράστηκα να καταγγελνω διαρκώς χωρίς αποτέλεσμα.
Στην Λειτουργό του Γραφείου Ευημερίας τα ανάφερα όλα οπότε είχα την ευκαιρία. Η αντίδραση της ήταν να μου δικαιολογεί τις σκηνές βίας και να με συμβουλεύει να μην τον προκαλώ,
‘Όλα αυτά τα χρόνια ζητούσα προστασία από την αστυνομία και να κινηθούν οι διαδικασίες για περιοριστικά μετρά. Η αστυνομία χωρίς να αναλαμβάνει καμία ευθύνη μου έλεγε να αποταθώ σε δικηγόρο. Χωρίς να έχω την οικονομική δυνατότητα έκανα ότι μου είπαν και πήγα σε δικηγόρο ο οποίος μου ξεκαθάρισε πως είναι αρμοδιότητα της αστυνομίας η αίτηση στο δικαστήριο για έκδοση περιοριστικών μέτρων.
Ο πατέρας του παιδιού κάνει χρήση χόρτου χρόνια τώρα και όταν ήρθε να παραλάβει το παιδί μαστουρωμένος, δεν ήθελα να του δώσω το παιδί, πήρα αστυνομία τηλέφωνο. μου είπαν πως δεν μπορούν να έρθουν, να δώσω το παιδί και να πάω στη δίωξη ναρκωτικών να κάνω το παράπονο μου.
Στην διάρκεια που εμένα με τον πατερά του παιδιού υπήρχαν διάφορα περιστατικά τα οποία εγώ δεν έβρισκα λογικά, όπως το να κάθεται πάνω από το παιδί με την ζώνη ανοιχτή στο παντελόνι και να του χτυπάει τα ποδαράκια με την ζώνη, η να αλλάζει το παιδί και καθώς το σκουπίζει να βάζει μέρος του δάχτυλου μέσα με την δικαιολογία ότι πρέπει να το καθαρίζουμε καλά. Όταν εγώ έφερνα ένσταση έτρωγα ξύλο. Τα ανάφερα στην τότε λειτουργό αλλά με έβρισκε υπερβολική η ότι δεν είδα καλά.
Κάποιους μήνες αφότου ξεκίνησε το διάταγμα επικοινωνίας ερχόταν το παιδί από τον μπαμπά και διαμαρτυρόταν πως πονούσε τον ποπο της. Δεν έβλεπα κάτι ώστε να πάω αστυνομία έτσι το ανάφερα συνεχώς στην λειτουργό που έχουμε τώρα. Χωρίς διερεύνηση, μου έβρισκε δικαιολογίες πως ίσως επειδή είναι άντρας να σκουπίζει τον ποπό του Μωρού λίγο πιο δυνατά λόγω μυϊκής δύναμης και για αυτό να πονάει.
Μου ανάφερε πως όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία, δεν παύει να είναι πατέρας κ μ έδωσε παράδειγμα ένα περιστατικό ενός 8χρονου κοριτσιού το οποίο βίασε ο πατέρας του και πήγε φυλακή αλλά το παιδί έπρεπε να πηγαίνει στην φυλακή να τον βλέπει γιατί είναι πατέρας και έχει δικαιώματα. Κάπως έτσι κατάλαβα πως δεν θα βρω βοήθεια ποτέ από το Γραφείο Ευημερίας.
Στις 5 Μαρτίου το παιδί, (την προηγουμένη μέρα ήταν στον μπαμπά της) μου λέει στο ξαφνικό. Μαμά γιατί το πουλί του παπά εν μακρύ? Έπαθα ΣΟΚ και προσπάθησα να το συζητήσω μαζί του. Στη συζήτηση που ακολουθήσε το παιδί μου είπε πως ο μπαμπά της ενώ βρίσκονταν στο δωμάτιο του κατέβασε το παντελόνι του και της έδειξε το πουλί του. Ότι εν μεγάλο από εδώ μέχρι εδώ δείχνοντας με το χέρι της από το επίμαχο σημείο μέχρι κάπου στο ποδαράκι της και πως έπιασε με το χέρι της το πουλί του παπά και έγινε πιο μεγάλο. Κατάγγειλα το περιστατικό την ιδιά μέρα, βρέθηκα με αστυνομικό από το αρχηγείο και λειτουργό από το σπίτι του παιδιού και έκανα και εκεί την αναφορά μου. Είδαν το παιδί από το σπίτι του παιδιού 4 φορές οπού το παιδί ανάφερε ότι ο μπαμπάς της, της έδειξε το πουλί του. Μετά από αυτό ήμουν σε αναμονή για το τι θα γίνει. Ένα μήνα μετά με πήραν από το αρχηγείο να πάρω το παιδί Λευκωσία για οπτικογραφημενη συνέντευξη του. Το πήρα όπως μου είπαν, όταν ρώτησα ποτέ θα έχω νέα μου είπαν πως καθυστερούν αυτά. θα στείλουν τα DVD στον Γενικό Εισαγγελέα και περιμένουν και έκθεση από το Γραφείο Ευημερίας να σταλεί κι αυτή και θα με ενημερώσουν. Μέχρι σήμερα δεν έχω καμία ενημέρωση. Έχω κάνει αίτηση για παγιοποίηση του διατάγματος επικοινωνίας και αναμένω την εκδίκαση της αίτησης μου ενώ ο πατέρας με καταγγέλλει για παρακοή στο διάταγμα.
Το Γραφείο Ευημερίας, ενώ γνωρίζει, μου ζήτησε να παίρνω το παιδί εκεί να το βλέπει στην παρουσία τους αλλά αρνήθηκα σαν μαμά δεν νιώθω ότι αυτό θα κάνει καλό στο παιδί κ αποφάσισα να περιμένω από το δικαστήριο τι θα πει.
Ενδεικτικό της άρρωστης κατάστασης που βιώνει το παιδί μου είναι το τελευταίο περιστατικό που διαδραματίστηκε μπροστά του. Στις 9/3/21 ενώ ενημέρωσα πως δεν θα δώσω το παιδί και θα προχωρήσω με την αίτηση παγιοποίησης, ήρθε να παραλάβει το παιδί. Επειδή το περίμενα ήθελα να φύγω νωρίτερα από το σπίτι. Βάζοντας το παιδί στο αυτοκίνητο ήθελε τα ποπκορν της π άφησε σπίτι κ πετάχτηκα 5 βήματα να της τα φέρω αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα. Εμφανίστηκε στο σπίτι μου και με έκλεισε με το αυτοκίνητο, άρπαξε το παιδί και με το μωρό στα χέρια, με έβριζε και ταυτόχρονα έτριβε τα γεννητικά του όργανα πάνω μου και γελούσε. Σε όλη τη διάρκεια είχα τη δικηγόρο μου σε κλήση και άκουγε τα πάντα. Το παιδί άρχισε να κλαίει, τότε εκείνος το ρώτησε με ποιον θέλει να πάει, το μωρό είπε με την μαμά μ κ απλά την άρπαξα από τα χέρια του κ έτρεξα και κλειδώθηκα στο αυτοκίνητο.
Όταν έφυγε ξεκίνησα να πάω στην αστυνομία καθώς μιλούσα ήδη μαζί τους στο τηλέφωνο και αυτός οδηγούσε πίσω μου τους ανάφερα τα γεγονότα και πως έρχομαι να το καταγγείλω. Τους ενημέρωσα πως με ακολουθεί. Με έβαλαν σε αναμονή για να μιλήσει με τον λοχία κ μετά μου είπε πως ο λοχίας τρώει σάντουιτς και δεν μπορεί να μιλήσει. Μετά από αυτό ζήτησα από τη δικηγόρο να μιλήσει αυτή με την αστυνομία, η απάντηση του Λοχία ήταν πως δεν μπορεί συνεχώς να ασχολείται μαζί μας και πως έχουν κι άλλες δουλειές. Κατάφερα μετα από πολλά τηλεφωνά να πάω για κατάθεσή το βράδυ εκεινής της ημέρα. Είχα απελπιστεί, ετοίμασα και έστειλα μια επιστολή στην Υπουργό Δικαιοσύνης με όλα τα γεγονότα όπου κατάγγελνα την συμπεριφορά της αστυνομίας.
Μέχρι σήμερα 2 μήνες μετά δεν είχα καμιά απάντηση ούτε επικοινώνησε κανένας μαζί μου πέρα από μια επιστολή που με ενημερώνουν πως έχουν προωθήσει την καταγγελία στον Αρχηγό της Αστυνομίας και αναμένουν τις δικές του ενέργειες.
Αρκετές μέρες μετα με πήραν τηλέφωνο από το κλιμάκιο της βίας για να πάω για το τελευταίο περιστατικό. Η αστυνομικός εκεί ήταν αρκετά αγενής και ειρωνική. Την ρώτησα γιατί πρέπει να μπω στην διαδικασία να τα ξαναπώ όλα από την αρχή και της εξήγησα ότι με τραυμάτισε το όλο συμβάν κ έκανα νύχτες να μπορέσω να κοιμηθώ μετρά από αυτό. Μου είπε δεν πειράζει θέλουμε να τα ακούσουμε από το στοματάκι σου και αν δεν μπορείς να κοιμάσαι να πίνεις χάπια. Κατά την διάρκεια της κατάθεσης με έκανε να νιώσω άσχημα, μου έλεγε πως δεν γίνεται να με ενοχλεί συνέχεια χωρίς εγώ να τον προκαλώ και αλλά τέτοια. Σε όλη την διάρκεια αυτής της εξευτελιστικής συμπεριφοράς έκλαιγα, δεν διάβασα καν τί έγραψε, την υπόγραψα απλά και της είπα δεν θέλω να μείνω εδώ ούτε δευτερόλεπτο.
Από τον Απρίλιο, δεύτερο μηνά που δεν δίνω το παιδί αρχίσαν διάφορες καταστάσεις όπως κλοπές και ζημίες στη δουλειά. Η αστυνομία δεν βρήκε κάτι, έκανα μια κατάθεσή οπού ανάφερα τις ώρες που έλειψα και τι κλάπηκε. Όταν μου ζητήθηκε να αναφέρω ποιον υποψιάζομαι μου εξήγησε πως δεν θα γίνει κάτι γιατί δεν υπάρχουν στοιχεία και απλά αν του βγάλουν ένταλμα θα πάει μια μέρα υπό κράτηση, θα ψάξουν το σπίτι του αλλά δεν τον θεωρούν τόσο χαζό να πάρει τα πράματα εκεί και μετά θα τον βγάλουν., έτσι θα κατζιεψει όπως ακριβώς είπε περισσότερο και ίσως μου κάνει χειροτέρα. γιατί δεν έχω μαρτυρία η κάμερες. Δύο μέρες μετά μου έκλεψε τη μπουγάδα, πανικοβλήθηκα γιατί πλέον φοβάμαι για την ζωή μου μιας και δεν είναι λίγες οι φορές που μου είπε πως θα με σκοτώσει. Μάζεψα όλα μου τα πράγματα και έφυγα από το σπίτι. φιλοξενούμε σε φιλικό σπίτι μέχρι να δω πως θα βρω να νοικιάσω κάτι με μεγαλύτερη ασφάλεια”.
