Πώς ένας Κύπριος άστεγος κατάφερε να γίνει επιτυχημένος επιχειρηματίας στο ΗΒ
Την απίστευτη ιστορία του 45χρονου Κυπρή Κυριάκου, ο οποίος από άστεγος κατάφερε να γίνει ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, φιλοξενεί σε ρεπορτάζ η εφημερίδα Παροικιακή.
Ο 45χρονος Κύπριος, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «έπιασε» πάτο πριν 16 χρόνια. «Έκανα κάποιες κακές επιλογές και κατέληξα στο λάθος μονοπάτι, με μια αποτυχημένη, πολύ τοξική σχέση με κάποιες επιλογές να με οδηγούν σε ένα σκοτεινό μέρος. Τουλάχιστον έχω δύο όμορφα παιδιά από αυτή τη σχέση. Η μητέρα, ο πατέρας και η αδελφή μου με υποστήριζαν πάντα αλλά κάποιες φορές νιώθεις τόση ντροπή που δεν μπορείς να ζητήσεις τη βοήθεια κανενός», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Τελικά, άστεγος και χαμένος, μπήκε σε ένα κέντρο απεξάρτησης στο Ilford, σε ένα μικρό δωμάτιο που «έπρεπε να συρθεί από το κρεβάτι του για να μην κτυπήσει στο ταβάνι».
Στην πιο σκοτεινή του ώρα, σύμφωνα με όσα περιγράφει, γνώρισε τη σύζυγό του Σούζαν και τον πνευματικό του μέντορα, Αρχιεπίσκοπο, Δρ Κωστάκη Ευαγγέλου, ο οποίος τον πήρε κάτω από την προστασία του και του πρόσφερε μια ευκαιρία που κανείς δεν του έδωσε.
Στη συνέχεια άρχισε εθελοντική εργασία στην εκκλησία και αυτή ήταν η αρχή της καινούργιας του ζωής. Εξήγησε ότι «ο Αρχιεπίσκοπος μου έδειξε πώς να έχω μια προσωπική σχέση με τον Ιησού Χριστό και πώς να εντάξω τις βιβλικές αξίες στην καθημερινή μου ζωή και στη συνέχεια να τις εφαρμόσω στην επιχείρησή μου».
Τόνισε ότι «σιγά σιγά άρχισα να ωριμάζω νοητικά, σωματικά και πνευματικά». Μετά από ένα χρόνο, παντρεύτηκε τη Σούζαν και απέκτησαν άλλο ένα παιδί.
Έπειτα άρχισε τη δική του επιχείρηση στον τομέα του marketing, η οποία σιγά σιγά επεκτάθηκε και πλέον εξυπηρετεί πελάτες απ όλο τον κόσμο.
Κλείνοντας αναφέρει: «Θέλει να ενθαρρύνω τους άλλους, εάν τα κατάφερα εγώ, μπορεί να το καταφέρει ο καθένας. Στη ζωή πάντα υπάρχουν πισωγυρίσματα. Οι επιλογές μας θα καθορίσουν εάν αυτά τα πισωγυρίσματα θα μας καταστρέψουν ή θα λειτουργήσουν ως εφαλτήρια για να προχωρήσουμε μπροστά. Πιστεύω ότι για κάθε τρία βήματα μπροστά, μπορεί να πέσουμε δύο πίσω, εντούτοις, πάντα μας μένει το ένα βήμα μπροστά».
