Δρ. Κυριαζής : “Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι αν χαρίζουμε λίγες λέξεις σε κάποιο μοναχικό άτομο”
Πάντα με τραβούσαν οι μοναχικοί ηλικιωμένοι, με μιά ανεξήγητη έλξη, να τους πλησιάσω και να τους μιλήσω. Οι γυναίκες περισσότερο από τους άνδρες, ίσως γιατί βλέπω τους άνδρες πιό δυνατούς και ικανούς να υπομένουν τη σκληρή μοναξιά, ενώ η μοναχική ηλικιωμένη γυναίκα μου φέρνει περισσότερο πόνο χωρίς να ξέρω γιατί.
Χθές ήμουν σε ένα χωριό για να μοιράσουμε τροφο-κουπόνια σε άπορες οικογένεις. Σαν περίμενα έξω από το οίκημα του Κοινοτικού Συμβουλίου, είδα στο διπλανό παλιό σπίτι μιά μαυροφορεμένη και μαντιλοδεμένη γιαγιά να κάθεται μόνη της στον παραδοσιακό κήπο της και να απολαμβάνει τον ήλιο. Η επιθυμία να πάω να της μιλήσω ήταν ανίκητη και μυστηριώδης. Της είπα καλημέρα και πιάσαμε εύκολα κουβέντα. Μου είπε για τις αρρώστειες της, την οικογένεια της που δεν την επισκέπτεται, για την μοναξιά της, για τον κήπο της που δεν μπορεί πιά να περιποιηθεί. Και για τον φόβο της μήπως κολλήσει ‘τούτο το κακό’. Όσο μιλούσαμε, τόσο και ξυπνούσε από τον λήθαργο της μοναξιάς, και ροδοκοκκινίζαν τα μάγουλα της.
Σίγουρα γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι αν χαρίζουμε λίγες λέξεις σε κάποιο μοναχικό άτομο. Μπορεί να είναι και οι μόνες λέξεις που θα ακούσουν από άλλον όλη την μέρα.
Η ιατρική θα ήταν πολύ καλύτερη και ανθρώπινη αν μιλούσαμε αυθόρμητα για λίγο με τους ανθρώπους, στις ασθένειες των οποίων υποτίθεται ότι έχουμε ειδικότητα.
Δρ. Μάριος Κυριαζής
