Αγαπητή Σύνταξη,
Σε σχέση με το αρθρο-σχόλιο του κ. Μιχαλάκη Τσαπαρίλα στην έκδοση της εφημερίδας Πολίτης ημερ. 18/11/2020 με τίτλο «περί Αμμοχώστου», θα ήθελα να μου παραχωρηθεί ανάλογος χώρος για να καταθέσω τα ακόλουθα:
- Στο άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στον «Πολίτη» με ημερομηνία 21/10/20, περιέγραφα με την ίδια αγωνία, πόνο, απόγνωση, απελπισία και οδύνη ταυτόσημα συναισθήματα με τον συμπολίτη μου Μιχαλάκη Τσαπαρίλα και τους χιλιάδες άλλους επώνυμους και ανώνυμους Αμμοχωστιανούς. Σε κανένα σημείο του άρθρου μου δεν επιχείρησα, άμεσα ή έμμεσα, να πουλήσω φτηνό πατριωτισμό, όπως ατυχώς και αδικαιολόγητα ισχυρίζεται ο κ. Τσαπαρίλλας και προκαλώ όποιον έχει αμφιβολία να βρεί το άρθρο μου με τίτλο «Επιστροφή κάτω από τ/κ διοίκηση» για να εξακριβώσει του λόγου μου το αληθές.
- Με κατηγορεί ο συμπολίτης μου ότι δεν πήγα καμμιά φορά να επισκεφθώ τις κατεχόμενες περιοχές της πατρίδας μου και ιδιαίτερα την πόλη μας. Και απαντώ:
• Πήγα την πρώτη φορά να δω το σπίτι μου στο Κάτω Βαρώσι που στέγασε τα εφηβικά μου όνειρα από το Δεκέμβριο του 1973 που παντρεύτηκα μέχρι τον Αύγουστο του 1974. Κλαίγαμε ασταμάτητα εγώ, η σύζυγός μου και τα δύο παιδιά μου μπροστά στα τρομοκρατημένα μάτια των παράνομων ενοίκων του, που έδειξαν να συμμερίζονται τον πόνο και την οδύνη μου. Μια βδομάδα αργότερα συνόδεψα τον τ/κ «ένοικο» στο χωριό του την Ανώγυρα σε ένδειξη εκτίμησης γιατί μετά από δεκαετίες μού παρέδωσε τις φωτογραφίες των παιδικών και εφηβικών μου αναμνήσεων και τα Πανεπιστημιακά συγγράμματα του Παντείου Πανεπιστημίου που μου διεφύλαξε με φροντίδα τόσο καιρό (ήμουν τότε δευτεροετής φοιτητής).
• Πήγα για δεύτερη φορά στον Απόστολο Ανδρέα για να προσκυνήσω μαζί με τον αδελφό μου – κάτοικο Λονδίνου – που μου το ζήτησε σαν τάμα πριν πεθάνει. Μετά την επίσκεψη έγραψα το άρθρο μου «ταξίδι οδύνης και οργής στον Απόστολο Ανδρέα» με φωτογραφίες γαϊδουριών που εγκατέστησαν τεχνηέντως οι τούρκοι και κόπριζαν στο προαύλιο και έξω από την πόρτα του Μοναστηριού και της εκκλησίας.
• Πήγα μια τρίτη φορά συνοδεύοντας αντιπροσωπεία του Δήμου Αμμοχώστου με επικεφαλής τον Δήμαρχο μας κ Σίμο Ιωάννου με την τέως Πρέσβειρα της Γαλλίας Isabelle Dumont. Εκεί στη θάλασσα της Γλώσσας, που λέει ότι κολυμπά ο συμπολίτης μου, κρατούσα τα συρματοπλέγματα και κοίταζα προς το «Φάληρο» κλαίοντας γοερά και ασταμάτητα. Η Γαλλίδα Πρέσβειρα με έβαλε στην αγκαλιά της και μου ψιθύρισε «καταλαβαίνω τον πόνο σου. Κουράγιο . . .» Ρώτησε τον Δήμαρχο να σου το επιβεβαιώσει αν θέλεις .
Μην με κατακρίνεις φίλε συμπολίτη που δεν βρίσκω τη δύναμη να κολυμπήσω στα νερά της Αμμοχώστου όπως κάνεις εσύ. Θεώρησε ότι δεν το αντέχω. Ούτε και να με κατακρίνεις ότι δεν συμμετείχα στους εκκλησιασμούς στο ξωκλήσι του Αγίου Εξορινού, γεγονός που εκμεταλλευόταν χρόνια ολόκληρα η τουρκική προπαγάνδα του παράνομου καθεστώτος των κατεχομένων και του βαθέως κράτους της τουρκίας προπαγανδίζοντας στα διεθνή, τουρκικά και κυπριακά κανάλια (CNN κλπ) ότι σέβεται το δικαίωμα της ανεξιθρησκείας και της λατρείας των Αμμοχωστιανών. Το κλειδί του εξωκλησιού που έδωσαν στον τέως Δήμαρχο της πόλης μας μ. Αλέξη Γαλανό, μάς το πήραν αργότερα, αφού ο σκοπός τους επιτεύχθηκε πλήρως.
Δεν μπόρεσα να δω το μικρό βοηθητικό σπιτάκι μου σε μια φτωχογειτονιά του Σταυρού που στέγασε την παιδική μου ορφάνια από το 1958 που πέθανε ο πατέρας μου όταν ήμουνα 8 χρονών μέχρι το 1973, γιατί βρίσκεται πολύ μακρυά από τα αρχοντόσπιτα, τα ξενοδοχεία και τα καταστήματα της περίκλειστης πόλης μας, ούτε μπόρεσα να πάω στο νεκροταφείο του Τιμίου Σταυρού για να αναστηλώσω τους κατεστραμμένους – υποθέτω – τάφους και των δυο μου γονιών .που ξέρω πως με περιμένουν από το 1974.
Στο άρθρο μου δεν επιχείρησα να σου δώσω μαθήματα αγάπης προς την πόλη μας, όπως ισχυρίζεσαι, αγαπητέ μου συμπολίτη. Απλά πίστεψε πως τη λατρεύω και τη νοσταλγώ με πόνο ψυχής για 46 ολόκληρα χρόνια, τουλάχιστον το ίδιο με σένα και όσους έχουν τη δύναμη να επισκέπτονται συχνά – πυκνά τα κατεχόμενα.
Στην κατακλείδα του άρθρου μου κάλεσα την Κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, τον Δήμο Αμμοχώστου να ενημερώσουν – ως οφείλουν – σωστά, αντικειμενικά και τεκμηριωμένα τους συμπολίτες μας οι οποίοι (τουλάχιστον από το 2014 που εξαγγέλθηκε για πρώτη φορά η πρόκληση να επιστρέψουν κάτω από τ/κ-τουρκική διοίκηση ) μέχρι σήμερα παραπαίουν στα σκοτάδια και στα διλήμματα σχετικά με τις περιουσίες τους και την ενδεχόμενη επάνοδό τους κάτω από τ/κ – τουρκική διοίκηση, όπως την συνέλαβαν τα σατανικά αλλά πολύ επιδέξια μυαλά των κυβερνώντων του βαθέως κράτους της τουρκίας.
Τέλος υπενθυμίζω ότι το άρθρο μου το υπέγραψα ως Δημοτικός Σύμβουλος Αμμοχώστου. Συνεπώς, η ανάμειξη τόσο του Κινήματος Αλληλεγγύης, όσο και του ΚΥΚΕΜ που επιχειρείς αγαπητέ μου συμπολίτη, είναι εκ του περισσού, αλλά και εκ του πονηρού. Θα σε συμβούλευα (νομίζω πως είμαι μεγαλύτερός σου) να προσεγγίζεις τον ανθρώπινο πόνο και τον ορθολογισμό με μεγαλύτερη προσοχή, ευαισθησία και επιμέλεια!
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΡΦΙΤΗΣ
ΓΕΝΝΗΜΑ ΚΑΙ ΘΡΕΜΜΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ 2 ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ
