Τις πρώτες μέρες της προσφυγιάς, κυριαρχούσε πανικός, αγωνία, αγανάκτηση και αβεβαιότητα. Η περιοχή από την Αμμόχωστο μέχρι και τη Λάρνακα ήταν γεμάτη με οικογένειες που αναζητούσαν μέρος για να μείνουν προσωρινά.
Το Δασάκι Άχνας και τα γύρω χωριά είχαν γεμίσει με κόσμο. Ο φόβος του πολέμου και η ανάγκη για επιβίωση έφεραν αρκετές οικογένειες στην πόλη του Ζήνωνα.
Τα σχολεία ήταν κλειστά και οι χώροι τους έδωσαν πρόχειρο καταφύγιο σε χιλιάδες συμπατριώτες μας. Οι Λαρνακείς παρείχαν ό,τι βοήθεια μπορούσαν.
Οι αυλές και οι αίθουσες αρκετών σχολείων γέμισαν με εκτοπισμένους. Στη Διανέλλειο Τεχνική Σχολή στήθηκε από τους Βρεττανούς στρατιώτες μεγάλη σκηνή και τόσο η θεατρική αίθουσα, το υπόγειό της και αρκετές αίθουσες διδασκαλίας, γέμισαν με πρόσφυγες. Το μαγειρείο της Ξενοδοχειακής Σχολής χρησίμευε για να μαγειρεύουν. Στις δύο μεγάλες αποθήκες της γινόταν διανομή ρουχισμού. Το 1973 φοιτούσαν 400 μαθητές και με το άνοιγμα το Σεπτέμβρη του 1974 ο αριθμός διπλασιάστηκε. Τα πιο πολλά σχολεία τότε λειτουργούσαν πρωϊ και απόγευμα για να καλύψουν τις ανάγκες διδασκαλίας.
Ο μεγαλύτερος προσφυγικός καταυλισμός στην πόλη ήταν εκείνος του ΛΕΥΚΑΡΙΤΗ, ο οποίος έφτανε μέχρι και τα σύνορα του Γυμνασίου Γεωργίου. Η δασκάλα Δάφνη Χατζηπαντελή, ζήτησε από μόνη της και μετατέθηκε στον καταυλισμό. Εκεί διοργάνωσε τάξεις ( Νηπειαγωγείο, Δημοτικό) καθώς και απογευματινά μαθήματα για τους μεγάλους.
Στους χώρους του Ευρυβιαδείου γινόταν διανομή φαγητού.
Στο Δημοτικό Σχολείου Αγίου Λαζάρου είχαν μείνει αρκετοί συμπατριώτες μας. Με το άνοιγμα των σχολείων μεταφέρθησαν στον καταυλισμό ΛΕΥΚΑΡΙΤΗ.
Αριθμός οικογενειών είχαν εγκατασταθεί και στην Αμερικανική Ακαδημία.
Μπορεί να υπήρχαν και σε άλλα σχολεία παρόμοιες εγκαταστάσεις. Αναφέρω εδώ ό,τι μπόρεσα να πληροφορηθώ από τους Εύρο Σταυρίδη, Δάφνη Χαζτηπαντελή, Λήδα Σανταμά, τους οποίους ευχαριστώ. Παρακαλείστε αν έχετε σχετικές πληροφορίες να τις αναφέρετε.
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
