«Το σπίτι μου», αναφώνησε εκείνο το απόγευμα, Παρασκευή 12 Ιουνίου, μόλις την αποβίβασαν από το μικρό λεωφορείο η Ισμήνη. «Το σπίτι μου», ξανάπε και τράβηξε αποφασιστικά μέσα να βρει το δωμάτιό της, το κρεβάτι της. Η Ισμήνη που πλησιάζει πλέον στα 60, τα τελευταία χρόνια, έχει για σπίτι της το ίδρυμα «Άγιος Γεώργιος ‘Χριστάκη Χασάπη’» στη Λάρνακα. Οι γονείς της απεβίωσαν.
Έχει αδέλφια και άλλους συγγενείς, αλλά επειδή είναι ένα άτομο με βαριά πνευματική αναπηρία, ο ιδανικός χώρος για να μένει είναι το Ίδρυμα «Άγιος Γεώργιος ‘Χριστάκη Χασάπη’». Μαζί της διαμένουν άλλα δέκα ενήλικα άτομα, με βαριές ή πνευματικές αναπηρίες που λόγω της ιδιομορφίας τους, δύσκολα ή και καθόλου, δεν θα μπορούσαν να προσαρμοσθούν και να ζήσουν σε άλλα ιδρύματα για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Όταν στις 12 Ιουνίου η Ισμήνη ολόχαρη αναφώνησε «το σπίτι μου, το σπίτι μου», μόλις το λεωφορείο τη μετέφερε στον Άγιο Γεώργιο, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Μιχαλάκης Μάλλας και κάποια μέλη του προσωπικού βούρκωσαν. Την Τρίτη 9 Ιουνίου, όταν ξέσπασε η καταστροφική πυρκαγιά στο Ίδρυμα, η Ισμήνη ήταν η τρόφιμος του Ιδρύματος που, σύμφωνα με τις δραματικές περιγραφές πυροσβεστών και εθελοντών που έδωσαν μάχη με τις φλόγες για να σώσουν τις 11 ανθρώπινες ζωές που ήταν μέσα, «αρνιόταν να εξέλθει του κτηρίου. Με αποτέλεσμα να την βγάλει ένας ηρωικός εθελοντής, σέρνοντας μέσα από φλόγες και καπνούς το κρεβάτι της», στο οποίο είχε γαντζωθεί και αρνιόταν να εξέλθει, καθώς της ήταν αδιανόητο, να φύγει «από το σπίτι της», το οποίο φλεγόταν.
Η Ισμήνη, μας είπαν από το Ίδρυμα Άγιος Γεώργιος, δεν εκφράζεται συχνά. Εκφράστηκε όμως το απόγευμα της Παρασκευής 12 Ιουνίου, όταν μετά από διαμονή τριών ημερών σε άλλο χώρο, μεταφέρθηκε ξανά πίσω στο σπίτι όπου ζει εδώ και αρκετά χρόνια. Αναφωνώντας «σπίτι μου, σπίτι μου», συγκίνησε όλους όσοι παρευρίσκονταν εκεί, γιατί αποτύπωσε με αυτό τον τρόπο, το αίσθημα και των άλλων δέκα φιλοξενουμένων ατόμων στο Ίδρυμα Άγιος Γεώργιος.
Σε όλη την ελεύθερη Κύπρο, υπάρχουν ακόμη τέσσερα – πέντε ιδρύματα, που επιτελούν παρόμοιο κοινωνικό έργο με το Ίδρυμα Άγιος Γεώργιος στη Λάρνακα. Φιλοξενούν δηλαδή στους χώρους τους, αναφέρει ο Μιχαλάκης Μάλλας, ενήλικα άτομα, με βαριές ή πνευματικές αναπηρίες που λόγω της ιδιομορφίας τους, δύσκολα ή και καθόλου, δεν θα μπορούσαν να προσαρμοσθούν και να ζήσουν σε άλλα ιδρύματα για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Σύμφωνα με το προσωπικό αλλά και εθελοντές που στηρίζουν ανάλογα ιδρύματα, το μεγαλύτερο βάσανο και άγχος των γονέων αυτών των παιδιών, είναι το εξής: Τι θα απογίνουν, πού θα καταλήξουν αυτά τα άτομα, όταν οι ίδιοι λόγω ηλικίας, είτε θα φύγουν από τη ζωή, είτε δεν θα μπορούν πλέον να τους παρέχουν φροντίδα; Προσθέτουν ακόμη πως αν έλειπαν αυτά τα ιδρύματα, οι συνάνθρωποί μας αυτοί θα ζούσαν μάλλον κλεισμένοι και παραμελημένοι σε κάποια δωμάτια, ή στην καλύτερη περίπτωση σε κάποια γηροκομεία. Σε περιβάλλον δηλαδή, που ουσιαστικά δεν θα τους παρείχε καμιά ποιότητα ζωής, χωρίς την εξειδικευμένη φροντίδα και αγάπη που χρειάζονται.
Η φράση της Ισμήνης λοιπόν, μόνο απλή δεν ήταν, χώρεσε μέσα της με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο, όλους τους λόγους που κράτος και πολίτες, ο καθένας μας, οφείλουμε να σεβόμαστε και να στηρίζουμε Ιδρύματα όπως το «Άγιος Γεώργιος ‘Χριστάκη Χασάπη’» στη Λάρνακα. Για να έχουν ποιότητα ζωής η Ισμήνη και η κάθε Ισμήνη, άντρας ή γυναίκα που ζουν αξιοπρεπώς σε αυτούς τους χώρους.
Πηγή: Φιλελεύθερος/Πάμπος Βάσιλας
