«Όταν τελειώσει όλο αυτό, όταν φύγει από τον ουρανό του κόσμου αυτό το καταραμένο σύννεφο, και τα πρόσωπα των συνανθρώπων μου είναι χαρούμενα και γαληνεμένα, τα χαμόγελα θα είναι περισσότερο αληθινά από κάθε άλλη φορά… Θεέ μου!!! Θα ήθελα να μπορέσω να δω έστω και για λίγο».
Η απόλυτη τύφλωση αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μας. Το να ζούμε, δηλαδή, για πάντα μέσα στο σκοτάδι, χωρίς να μπορούμε να δούμε τους ανθρώπους, τα μέρη που αγαπάμε, τον ήλιο, το φεγγάρι.
Πόσος πόνος κρύβεται άραγε στη ψυχή ενός ανθρώπου που μπορεί μόνο να αγγίξει ότι αγαπάει και προσπαθεί μέσα από το σκοτάδι του να φανταστεί πως είναι. Δεν μπορεί να χαρεί αυτά που δίνουν ζωή στον άνθρωπο: το φως, ο ήλιος, τα χρώματα, τα όμορφα χαμόγελα. Είναι πάντα βυθισμένος σε ένα απέραντο σκοτάδι και εμείς παραπονιόμαστε γιατί είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας.
