Το φαινόμενο δεν είναι νέο. Η δημοσιογραφία στην Κύπρο, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία νοσεί. Και η ασθένεια της ξεκίνησε με τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης.
Άμεσα και δραστικά, οι δημοσιογράφοι είδαν τους μισθούς τους να πετσοκόβονται, συναδέλφους τους να απολύονται, συναδέλφους τους να προσλαβάνονται με εξευτελιστικούς μισθούς, τα ήδη φορτωμένα και άστατα ωράρια τους να αυξάνονται. Την ίδια ώρα τα κυπριακά έντυπα μέσα συρρικνώθηκαν δραματικά τόσο σε αριθμό όσο και σε πωλήσεις.
Τώρα, με τον κορωνοϊό, αρρώστησε βαριά η μητέρα της δημοσιογραφίας, η εφημερίδα. Και μαζί της νοσεί και η δημοκρατία γιατί τα έντυπα μέσα ενημέρωσης αποτελούν τον κατεξοχήν χώρο όπου υπάρχει πολυφωνία, εκτενής ανάλυση, άφθονη αρθρογραφία και συνεντεύξεις. Και όπως είναι γνωστό και ορθό, βασικός πυλώνας της Δημοκρατίας είναι η προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων: της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθεροτυπίας, όπως κατοχυρώνονται από το άρθρο 19 της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ. Για αυτό και πιστεύω ακράδαντα πως όταν η μητέρα της δημοσιογραφίας αιμορραγεί, αιμορραγεί μαζί της και η Δημοκρατία.
Όσο και αν η ενημέρωση αλλάζει μορφή και ρυθμό θεωρώ ότι οι εφημερίδες πρέπει να στηριχτούν. Τόσο από την Πολιτεία όσο και από εμάς, τους πολίτες/αναγνώστες. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη στιγμή που καθαρίζουμε το τραπεζάκι και απλώνουμε την εφημερίδα μας μαζί με ένα καφεδάκι. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις κλεφτές ματιές σε ένα περίπτερο για να δούμε τα πρωτοσέλιδα και να σχηματίσουμε γνώμη για το πως παρουσιάζει έκαστη ένα γεγονός.
Για όσους από εμάς είχαμε την τύχη να εργαστούμε επί σειρά ετών σε εφημερίδα, γνωρίζουμε τον αγώνα, το μεράκι, την αγωνία και την καθημερινή χαρά της νέας έκδοσης. Τις συσκέψεις, την έρευνα, τα ξενύχτια και όλα αυτά που συνθέτουν τον μαγικό και εφήμερο κόσμο της εφημερίδας. Για αυτό και πρέπει να τις στηρίξουμε για να μπορούν να μας στηρίζουν.
Πηγή: Sigmalive
