Όταν από πρωταγωνιστές γινόμαστε παρατηρητές και βγαίνουμε στο παράθυρο της ζωής μας και αντιλαμβανόμαστε πως όλα αλλάζουν…
Όταν τα Σαββατοκύριακα και οι αργίες δεν έχουν πλέον κανένα νόημα, εφόσον απουσιάζουν οι καθημερινές. Όταν βλέπουμε τη ζωή μας να εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια της ψυχής των παιδιών μας. Τη χαρά που τους στερήσαμε για μία βόλτα, για λίγο ήλιο, για λίγο τρέξιμο. Όταν κλεισμένοι στους τοίχους του σπιτιού μας καταβαλλόμαστε από ανασφάλεια και φόβο για το αύριο. Όταν στερήσαμε και από εμάς τους ίδιους ένα απόγευμα με φίλους, μία αγκαλιά στους αγαπημένους μας γονείς και αδέλφια, ένα φιλί στη γιαγιά και τον παππού. Όταν χάσαμε τις πολύτιμες για εμάς στιγμές από το μεγάλωμα της μικρής μας ανιψούλας ή των μικρών μας βαφτιστηριών.
Περνούμε ένα δύσβατο μονοπάτι που στο τέλος του θα καταμετρήσουμε ανθρώπους, ψυχές, στιγμές, χαμόγελα, δάκρυα. Όμως τώρα είναι που τα διδάγματα αποκτούν κι αυτά την πραγματική τους υπόσταση… Γιατί τώρα καταλάβαμε την ανάγκη του παππού και της γιαγιάς που είναι κλεισμένοι στο σπίτι και περιμένουν ένα μας καλημέρα.
Γιατί τώρα δεν βαριόμαστε να ξαναπάμε για καφέ με φίλους στο γνωστό εκείνο μέρος και δεν αρνιόμαστε να παρευρεθούμε στο καθιερωμένο οικογενειακό τραπέζι. Ούτε πλέον κατηγορούμε τη δουλειά μας υποστηρίζοντας ότι μας έχει υποδουλώσει και όσο ποτέ άλλοτε την αναζητούμε. Γιατί τώρα μας προκύπτει μία απύθμενη ανάγκη για να βγούμε στη φύση και να περιδιαβούμε θαυμάζοντας όλη τη σαγήνη που έχει να μας προσφέρει. Γιατί τώρα μας διακατέχει αυτή η ανεξήγητη δίψα της επικοινωνίας και επιθυμούμε να ανταλλάξουμε μία κουβέντα με κάποιον γείτονα που παλαιότερα μας περνούσε αδιάφορος.
Ζούμε μέσα στην απλότητα μας, μία απλότητα ξέχωρη από τα κοσμικά. Και μέσα σ’ όλες τις αναθεωρημένες σκέψεις μας, περιμαζέψαμε το “είναι” μας. Και τώρα; Τώρα ο κόσμος αλλάζει μαζί του και εμείς. Ένας κόσμος που αντιμάχεται στα πάθη του σ’ ένα πόλεμο χωρίς όπλα, ένας κόσμος πιο συνετός μα συνάμα πιο ευφάνταστος.
Γι’ αυτό δεν θα μπορούσα μετά απ’ όλα αυτά να μην στηριχθώ στην έννοια της ανθρωπιάς που είναι πλασμένη από τον ίδιο τον Θεό και το μόνο που μπορώ να είμαι είναι αισιόδοξη! Γεμίστε τις φαρέτρες σας με αγάπη. Μένουμε σπίτι όμως μένουμε κοντά!
Γεωργία Παμπαλλή – Φιλόλογος
