Συγκλονιστικό-συγκινητικό γράμμα ξενιτεμένου οπαδού της Νέας Σαλαμίνας

Ένα ιδιαίτερα συγκινητικό γράμμα πόσταρε ο ξενιτεμένος φίλος της Νέας Σαλαμίνας Νίκος Αντωνιάδης.

Τα λόγια του συνδέουν με ένα πολύ ωραίο τρόπο το παρελθόν με το σήμερα και συγκινεί.

Αξίζει να το διαβάσετε:

Αγαπητέ ποδοσφαιριστή αυτής της μεγάλης ομάδας που ονομάζεται Σαλαμίνα:

Ζω χιλιάδες μίλια μακριά (από την πατρίδα μας) τα τελευταία χρόνια. Δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ, αλλά και οι δύο έχουμε κάτι κοινό: Την Σαλαμίνα!

Δεν θα σπαταλήσω τον πολύτιμο χρόνο σου. Ξέρω, μπορεί να αναρωτιέσαι “ποιος είναι αυτός ο τύπος που μιλάει σε μένα”; Ίσως δεν είμαι “κανένας”. Αλλά ίσως ο παππούς μου να ήταν “κάποιος”, που με ρωτούσε κάθε Σαββατοκύριακο: “Γιε μου, κερδίσαμε”; (Τότε δεν υπήρχε το Facebook, ούτε οι ζωντανές διαδικτυακές συνδέσεις).

Τις περισσότερες φορές του απαντούσα: “Όχι παππού, χάσαμε”. Κάποιες φορές έπρεπε να του πω ότι η αγαπημένη μας ομάδα έπεσε στη δεύτερη κατηγορία. Θυμάμαι επίσης (πώς μπορώ να ξεχάσω!), μετά την τουρκική εισβολή, το 1974, ο πατέρας μου με κρατούσε από το χέρι και κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίναμε στο φτωχό (αλλά περήφανο) εστιατόριο της Σαλαμίνας για να δώσουμε λίγους ξηρούς καρπούς σε όλους τους συν-πρόσφυγες μας ποδοσφαιριστές. Όχι, δεν είμαστε πλέον πλούσιοι. Είχαμε χάσει τα πάντα εξαιτίας του πολέμου. Αλλά ποτέ δεν χάσαμε την αγάπη μας για την πόλη μας – την Αμμόχωστο, την ομάδα μας – τη Σαλαμίνα και όλους τους ανθρώπους.

Ο παππούς μου πέθανε. Τουλάχιστον ήταν αρκετά τυχερός για να φωνάξει για το κύπελλο, τον μοναδικό μας τίτλο. Ο πατέρας μου ζει. Ξέρω πόσο υπέφερε. Ναι, ξέρω πόσο πόνο κουβαλά όλα αυτά τα χρόνια!

Αγαπητέ φίλε, δεν το μοιράζομαι αυτό μαζί σου για να λυπηθείς. Θέλω απλά να ξέρεις ότι αυτή είναι μόνο μία από τις δεκάδες χιλιάδες παρόμοιες ιστορίες. Ο πόλεμος μας πόνεσε όλους, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο! Εγώ και τόσοι άλλοι χάσαμε την παιδική μας ηλικία. Ο παππούς μου και τόσοι άλλοι άφησαν αυτόν τον κόσμο με μια σταγόνα από δάκρυ στην καρδιά τους. Δεν θέλω να νιώσεις αυτόν τον πόνο. Δεν θα το ζητούσα ποτέ αυτό, ούτε για τους εχθρούς μου, εκείνους που εισέβαλαν στην πατρίδα μου.

Το μόνο που σου ζητώ είναι να αισθανθείς τον πόνο του σώματός σου για 360 λεπτά. Ναι, αυτός είναι ο χρόνος που απέμεινε για το κύπελλο. Ένα παιχνίδι με την Ανόρθωση, δύο παιχνίδια για τον ημιτελικό και ένα για τον τελικό.

Δεν θα το κάνεις μόνο για μένα και όλους αυτούς τους τίμιους και όμορφους ανθρώπους. Κάνε το για όλους τους γονείς και τους παππούδες μας που έφυγαν. Κάνε το για την πόλη μου, την Αμμόχωστο. Αλλά κυρίως, κάνε το για σένα… Ναι, για σένα. Εδώ δεν είναι Μπαρτσελόνα ή Ρεάλ που αξίζουν δισεκατομμύρια. Ούτε καν Αποέλ ή Απόλλωνας. Αυτή είναι η Σαλαμίνα. Οι άνθρωποι της μπορεί να μην έχουν τα χρήματα, αλλά έχουν κάτι ανεκτίμητο για να σου προσφέρουν για μια ζωή. Ακόμα και όταν κλείνουν τα μάτια τους, θα σκεφτούν ΕΣΕΝΑ, θα χαμογελάνε και θα σου πούνε…

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Τώρα μπορώ να ξεκουραστώ εν Ειρήνη!

Larnakaonline Sports