«Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι αντιλαμβάνεται ότι είμαι η μάμα του, ότι είμαι εκεί, ότι είμαι ο άνθρωπός του… Έχει φορές που πάω σπίτι και φωνάζω του “Στέφανέ μου, ήρθε η μάμα σου”. Κάποιες φορές μπορεί να με σπρώξει, αλλά έχει φορές που, ίσως, κάτι να του συμβαίνει και μόλις με δει, να με πιάσει αγκαλιά, να με σφίγγει και να μην με αφήνει».
Λένε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό, από την αγάπη της μάνας για το παιδί της. Ότι αυτή η αγάπη, μπορεί να κινήσει βουνά. H δική της έγινε φωνή… Αυτή του γιου της, του Στέφανου και μετά εκατοντάδων άλλων παιδιών, όπως αυτόν.
«Η μεγάλη μου αγωνία, είναι τι θα γίνει όταν πεθάνω. Ο Στέφανος είναι ένα παιδί μαθημένο σε πολύ χαμηλούς τόνους. Eίναι μαθημένος με την αγκαλιά, με τα φιλιά, με τα τραγούδια. Όταν είναι αναστατωμένος και ξεκινήσω να του τραγουδώ, ηρεμεί. Όταν σταματήσω, μπορεί να βάλει το δάκτυλο του στο στόμα μου για να συνεχίσω. Διερωτώμαι εάν πάει αύριο κάπου, θα έχει δίπλα του ανθρώπους που θα βγάζουν αυτή την αγάπη; Όχι μόνο προς τον Στέφανο, αλλά προς τον κάθε Στέφανο. Σε ποια χέρια θα καταλήξουν τα μωρά μας; Εν ένα ερώτημα, που εν θα ξέρω την απάντηση του. Και αυτό είναι η μεγάλη μου ανησυχία… Ο πιο μεγάλος μου φόβος…».
