Μαρτυρία για τη σεξουαλική κακοποίηση μιας 12χρονης πριν από 21 χρόνια

Είναι από τις φορές που η κλισέ έκφραση «γροθιά στο στομάχι» αποδίδει επακριβώς το νόημα αυτού που θέλεις να γράψεις ή να πεις. Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να ήταν όταν αποκαλύπτεται μια ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης; Στο κείμενο που ακολουθεί μια γυναίκα – που για ευνόητους λόγους επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της – περιγράφει την συγκλονιστική εμπειρία που είχε πριν από 21 χρόνια όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με το δράμα μιας 12χρονης τότε μαθήτριας στην Κύπρο, που βίωνε καθημερινή σεξουαλική κακοποίηση από τον ίδιο της τον πατέρα.

Δεν έχει σημασία που διαδραματίστηκε το περιστατικό. Αν ήταν σε πόλη ή σε χωριό, σε οικογένεια εύπορη ή φτωχή. Άλλωστε αυτού του είδους τα αποτρόπαια εγκλήματα πάντοτε υπήρχαν στην κυπριακή κοινωνία. Και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο ο φόβος αποτελεί εχθρό της καταγγελίας. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο η κοινωνία δεν μιλά ανοιχτά για τη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, δεν παραδέχεται την ύπαρξη του προβλήματος και δεν κάνει κάτι για να την αποτρέψει. Θα συνεχίσουν κυρίως να υπάρχουν όσο η δικαιοσύνη εξακολουθεί να επιβάλλει ποινές που αντί να ενθαρρύνουν, αποθαρρύνουν το θύμα από το να σπάσει τη σιωπή του.

Ακολουθεί αυτούσια η μαρτυρία:

Εξ αφορμής – Θυμάμαι

Πάνε 21 χρόνια. Λίγους μήνες μετά που γέννησα την κόρη μου. Κυριακή ημέρα ήταν, μέρα αφιερωμένη στην ηρεμία.

Κτύπησε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής η φωνή της κυρίας Χ, μητέρας μαθήτριας του σχολείου, να με παρακαλεί να πάω σπίτι της γιατί η 12χρονη κόρη της φώναζε και έσπαζε τα πάντα στο σπίτι και αδυνατούσε να την ηρεμήσει. Μία πάμπτωχη οικογένεια με 6 παιδιά που στηρίζαμε με κάθε τρόπο.

Πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο σπίτι τους. Βρήκα μία μικρή εκτός εαυτού που δεν μπορούσε ούτε η μάνα της να την πλησιάσει. Τρόμαξα να την ηρεμήσω. Την πήρα βόλτα με το αυτοκίνητο να ηρεμήσει και να μιλήσουμε. Ξέσπασε το παιδί με λυγμούς. Την πήρα στην αγκαλιά μου. Δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε κρατώντας τη σφιχτά, χωρίς να λέω τίποτα. Δεν υπήρχαν λόγια που θα μπορούσα να πω για να απαλύνουν τον πόνο του μωρού. Μόνο μια σφιχτή αγκαλιά.

Όταν επιτέλους ηρέμησε, δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλά. Το σοκ της ζωής μου. Ο πατέρας της την παρενοχλούσε σεξουαλικά για χρόνια. Το πρωί που πήγαινε να την ξυπνήσει για το σχολείο, το βράδυ που κοιμόταν η μάνα της, κάθε στιγμή που την έβρισκε μόνη της. Την έβαζε να βλέπει πορνό και έκανε αυτός τα δικά του…

Ακόμα θυμάμαι τη φρίκη που ένοιωσα. Και μετά ένας ανεξέλεγκτος θυμός με κατέκλυσε. Αν ήταν μπροστά μου θα τον σκότωνα.

Πήρα το κορίτσι σπίτι της και μίλησα στην μητέρα. Η γυναίκα έπαθε πανικό. Άρχισε να ρίχνει το φταίξιμο στον εαυτό της γιατί δεν το κατάλαβε. Πήρε την κόρη της αγκαλιά και έκλαψαν για ώρα μαζί.

Βάλαμε φυλακή τον πατέρα και η μητέρα στάθηκε βράχος παρόλα τα προβλήματα που και η ίδια αντιμετώπιζε. Θαύμασα αυτή την απλοϊκή γυναίκα που δεν εργαζόταν η ίδια αλλά δεν δίστασε να διώξει τον άντρα της χωρίς δεύτερη σκέψη για να προστατεύσει το παιδί της. Κάναμε κάθε δυνατή προσπάθεια να τους στηρίξουμε.

Πόσοι άραγε πα-τέρατα υπάρχουν γύρω μας; Που με τα αρρωστημένα τους μυαλά βιάζουν τα ίδια τους τα παιδιά. Που δεν τους αρκεί η δική τους γυναίκα αλλά απλώνουν τα βρώμικα τους χέρια στα ίδια τους τα σπλάχνα.

Δεν νομίζω να υπάρχει αρκετή τιμωρία γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Ακόμα και η θανατική ποινή είναι, για μένα, λίγη τιμωρία.

Πόσα άλλα παιδιά υποφέρουν σιωπηλά στα χέρια αυτών που υποτίθεται πρέπει να τα προστατεύουν. Πόσα άλλα παιδιά τρέμουν όταν ο πα-τέρας έρχεται στο σπίτι. Πόσα παιδιά δεν μίσησαν τη μάνα τους γιατί δεν τα προστάτευσε από το τέρας ου λεγόταν πατέρας.

Να μπορούσαμε να προστατεύσουμε όλα τα παιδιά από τα αρπαχτικά που τα τριγυρίζουν. Να μπορούσαμε αυτά τα αρπαχτικά να τους στέλναμε να ζήσουν την κόλαση που ανάγκασαν τις αθώες ψυχούλες να ζήσουν..

Να μπορούσα Θεέ μου να γιάτρευα αυτές τις ψυχούλες.

Μια ιστορία από τις πολλές. Μια εμπειρία από τις πολλές. Μία θύμηση που φέρνει ακόμα πόνο και θυμό ανάμεικτα. Μια θύμηση εξ αφορμής.

Πηγή: philenews