Απουσία έννομου συμφέροντος από μέρους της εταιρείας, που διαχειριζόταν τον γνωστό χώρο δεξιώσεων «Κτήμα Μακένζι», στη Λάρνακα, διαπίστωσε το Διοικητικό Δικαστήριο, το οποίο όχι μόνο ακύρωσε το προσωρινό διάταγμα που εξέδωσε τον περασμένο Φεβρουάριο, αλλά έκλεισε και την πόρτα στην περαιτέρω διαδικασία ενώπιόν του, απορρίπτοντας την προσφυγή.
Μετά την έκδοση του μονομερούς διατάγματος με το οποίο απαγορευόταν η εκτέλεση της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας για κατεδάφιση των υποστατικών και παράδοση της γης στους Τουρκοκύπριους ιδιοκτήτες της, στη διαδικασία συμμετείχε η Δημοκρατία, αφού το διάταγμα κατεδάφισης απευθυνόταν στον Υπουργό Εσωτερικών ως Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών, καθώς και δικηγόροι εκ μέρους των Τουρκοκύπριων ιδιοκτητών της γης.
Το Δικαστήριο άκουσε όλες τις πλευρές και δέχθηκε την ένσταση την οποία προέβαλε η Δημοκρατία σύμφωνα με την οποία οι διαχειριστές της επιχείρησης δεν είχαν έννομο συμφέρον για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης κατεδάφισης. Όπως σημειώνεται στην απόφαση του Δικαστηρίου «εν προκειμένω είναι προφανές ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν απευθύνεται στους ίδιους τους αιτητές (σ.σ. την εταιρεία που διαχειρίζεται το κτήμα Μακένζι), ώστε το έννομο τους συμφέρον να τεκμαίρεται». Υπεδείχθη περαιτέρω ότι «θα πρέπει να υπομνησθεί ότι οι αιτητές δυνατόν να θεμελίωναν την ύπαρξη εννόμου συμφέροντος εάν είχαν αποδείξει ότι, πράγματι, είχαν ανεγείρει τα επίδικα υποστατικά «κατόπιν εξασφάλισης όλων των σχετικών αδειών από τις αρμόδιες Αρχές», ως παραπλανητικώς αναφέρουν στο ίδιο το αιτητικό της προσφυγής τους.
Εάν, δηλαδή, είχαν καταδείξει ότι το συμφέρον τους στηρίζεται σε συγκεκριμένη εκδοθείσα και ισχύουσα διοικητική πράξη, οπότε και εξ ορισμού το συμφέρον τους θα ήταν έννομο, δοθέντος ότι διοικητική πράξη η οποία δεν ανακλήθηκε ή ακυρώθηκε, παράγει, κατά γενική αρχή του διοικητικού δικαίου, όλα τα έννομα αποτελέσματά της, μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα του δικαιούχου να αξιώσει την επέλευση όλων των έννομων συνεπειών που απορρέουν από την ύπαρξή της.
Τούτη όμως, όπως τελικώς διαφάνηκε, δεν είναι η περίπτωση εν προκειμένω καθότι, για την ανέγερση των επίδικων υποστατικών εξασφαλίσθηκε μεν σχετική πολεοδομική άδεια, πλην όμως αυτή έχει λήξει χωρίς να ακολουθήσει η έκδοση άδειας οικοδομής και πιστοποιητικού τελικής έγκρισης. Οι δε αιτητές δεν έχουν καταδείξει ότι η ανέγερση των υποστατικών και η λειτουργία της επιχείρησής τους ήταν, εν πάση περιπτώσει και παρά τη μη εξασφάλιση των εν λόγω αδειών, σύννομη, ώστε αυτοί να δικαιούνται δικαστικής προστασίας».
Υπό αυτά τα δεδομένα κρίθηκε πως δεν υπήρχε έννομο συμφέρον, εν τη εννοία του νόμου, γι’ αυτό και η προσφυγή απορρίφθηκε με συνεπακόλουθο την ακύρωση του διατάγματος που εκδόθηκε μονομερώς, τον περασμένο Φεβρουάριο.
