«Αν με ρωτούσες πριν από κάποια χρόνια θα σου έλεγα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Σήμερα σου το λέω με κάθε ειλικρίνεια δεν μπορώ να με φανταστώ κλεισμένη σε ένα σπίτι ή ένα δωμάτιο. Ναι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την αναπηρία μου για να συνεχίσω να λέω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα, αλλά πλέον για εμένα δεν υπάρχει το δεν μπορώ, αλλά το δεν θέλω». Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση με τη Χριστιάνα, ένα πλάσμα γεμάτο ζωντάνια, χιούμορ και εξυπνάδα. «Στο σχολείο ήμουν άριστη μαθήτρια και κατάφερα να περάσω στο ΤΕΠΑΚ ναυτιλιακά. Τρία χρόνια μετά, δηλαδή λίγο πριν μπω στο τέταρτο έτος για να πάρω το πτυχίο μου είπα στην οικογένειά μου ότι θέλω να τα παρατήσω και να ξεκινήσω χορό. Αντιλαμβάνεσαι το σοκ έτσι;» Καθώς μου περιγράφει τη ζωή της εκείνο που παρατηρώ είναι το βλέμμα της. «Γεννήθηκα με το άγνωστο. Δηλαδή τα οστά μου είναι μια χαρά αλλά από βρέφος είχα παράλυση στα πόδια. Μέχρι και σήμερα κανένας δεν κατάφερε να ανακαλύψει τι είναι αυτό που έχω. Μάλιστα σε μια εκ των τελευταίων μου εγχειρήσεων στην ουσία είχα μετατραπεί σε πείραμα, ακριβώς διότι έκανα μια επέμβαση χωρίς να γνωρίζει ο ειδικός που με ανέλαβε τι είχα». Καθώς συζητάμε έρχεται ο Σωτήρης, ο άντρας της, το στήριγμά της. «Είναι σημαντικό που έχω στη ζωή μου αυτόν τον άνθρωπο. Δεν υπολόγισε ποτέ τίποτα και πόσω μάλλον την αναπηρία μου». Τους παρατηρώ πως κοιτάζονται. Ο Σωτήρης τη θαυμάζει πολύ και φαίνεται από τον τρόπο που μου μιλάει για εκείνη. Τρυφερός, περιποιητικός. Για τη Χριστιάνα είναι το στήριγμά της και σε κάθε ευκαιρία μιλάει με πολλή αγάπη για εκείνον. «Η αναπηρία για κάποιον που καθηλώνεται σε αμαξίδιο είναι ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Για εμένα όμως είναι τρόπος ζωής. Δεν έμαθα ποτέ πως είναι να περπατάς οπότε η μόνη επιλογή που είχα ήταν να μάθω να ζω με αυτό».
Οι συνεχείς επεμβάσεις
«Από μωρό θυμάμαι τον εαυτό μου και τους γονείς μου μέσα σε νοσοκομεία. Ξέρεις τι; Το πρόβλημα είναι ακριβώς όπως σου προανέφερα που δεν ξέρουμε μέχρι και σήμερα τι έχω». Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας σκέφτομαι αν πρέπει να τη ρωτήσω για την απογοήτευση… Αν τέλος πάντων έχει νιώσει μετά από τόσα χειρουργεία πως ό,τι και να γίνει δεν θα αλλάξει κάτι. «Απογοήτευση νιώθεις όταν είσαι πιο μικρός. Σε κάποια στιγμή το παίρνεις απόφαση. Αν έχεις ανθρώπους να σε αγαπούν -εγώ είχα και έχω κι αυτοί είναι η δύναμή μου- τότε μπορεί να απογοητευτείς αλλά σκέφτεσαι πάντα ότι η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα. Το 2009 είχα μεταβεί στην Αμερική. Προηγήθηκαν επισκέψεις στην Αγγλία και την Ελλάδα. Δυστυχώς και πάλι απέτυχε η επέμβαση. Επέστρεψα στην Κύπρο με την οικογένειά μου όταν μια μέρα μου είπαν πως υπήρχε ένας γιατρός στην Αμερική ο οποίος μπορούσε να εγχειρήσει και τα δύο πόδια μου. Η εγχείρηση πέτυχε κατά 50%. Δηλαδή το αριστερό πόδι μου μπορούσε να περπατήσει πλέον -πάντα υποστηριζόμενη από πατερίτσες- αλλά δυστυχώς το δεξί πόδι δεν είχε την ίδια τύχη». Η Χριστιάνα από παιδί προτιμούσε τις πατερίτσες διότι ένιωθε πως έστω και έτσι μπορούσε να σταθεί όρθια. Δεν μπορούσε να παίξει με τα άλλα παιδιά αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει αληθινούς φίλους οι οποίοι μέχρι σήμερα τη στηρίζουν. «Μετά από τόσες επεμβάσεις όπως βλέπεις νιώθω καλά. Πήρα και καινούριο αμαξίδιο και πλέον μπορώ να κινούμε πιο ευέλικτα διότι το αμαξίδιο μου είναι πιο λειτουργικό και βοηθά αυτό στο να κάνω τις δραστηριότητές μου χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα».
Η επιστροφή και ο έρωτας
«Επιστρέφοντας το 2011 στην Κύπρο μετά την τελευταία επέμβαση στα πόδια μου ένιωθα πως έπρεπε να αλλάξω τη ζωή μου. Δύο χρόνια πριν όπως σου είπα ανακοίνωσα στην οικογένειά μου ότι δεν θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου στα ναυτιλιακά. Η αλήθεια έπαθαν σοκ αλλά με στήριξαν όπως προανέφερα». Η Χριστιάνα πήρε τη μεγάλη απόφαση να σταματήσει και για έναν χρόνο προσπαθούσε να βρει κάτι να ασχοληθεί. Ταυτόχρονα είχε ήδη ξεκινήσει μια όμορφη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε εκείνη και τον Σωτήρη, τον άντρα της ζωής της. Μιλάει για εκείνον με τρυφερότητα καθότι μαζί τα τελευταία χρόνια δεν έφυγε λεπτό από το πλευρό της.
«Πριν από έναν χρόνο έμαθα ότι στη Λευκωσία κάποιος είχε δική του σχολή χορού και παράλληλα έκανε μαθήματα για ανθρώπους που είναι ανάπηροι, δωρεάν. Παράλληλα σταμάτησα την ξιφασκία επειδή δεν ήταν λειτουργικό ως άθλημα και ξεκίνησα σκοποβολή. Ο Σωτήρης πάντα δίπλα μου». Περιγράφει το πρόγραμμά της και πραγματικά σκέφτεσαι πως εμείς που δεν έχουμε κάποια αναπηρία μπορούμε να βρούμε εκατό δικαιολογίες για να μην κάνουμε κάτι, ενώ άτομα με κινητικές δυσκολίες τα καταφέρνουν. «Η σκοποβολή και ο χορός είναι ο τρόπος να απασχολούμε με κάτι συνεχώς. Σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων και γραμματειακά αλλά στόχος μου είναι στους αγώνες το ερχόμενο καλοκαίρι να μαζέψω τους απαραίτητους πόντους που χρειάζονται και να λάβω μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020. Θέλω και ελπίζω να το πετύχω. Μεγάλη υπόθεση να μπορείς να λες «θέλω» και να θέτεις στόχους»…
Η Χριστιάνα σήμερα 26 ετών παραδίδει μαθήματα αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι παίρνει. «Ξέρω πως η οικογένειά μου χαίρεται που κάνω τόσα πολλά πράγματα, αλλά δύναμη μου δίνουν οι συμπαίκτες και οι χορευτές στις ομάδες που είμαι. Έχουν ανάγκη τη στήριξη όπως όλοι, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι όλοι μας έχουμε θέληση για ζωή. Η ζωή είναι στιγμές. Οπότε το μόνο που θέλω να πω σήμερα μέσα από αυτή τη συνέντευξη είναι πως πρέπει να ζούμε κάθε μας στιγμή και να σκεφτόμαστε ότι όσο είμαστε αρτιμελείς και έχουμε την υγεία μας μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Ακόμη κι εγώ που είμαι πάνω σε αυτό το αμαξίδιο το λέω με κάθε ειλικρίνεια ότι όταν θέλεις κάτι και έχεις στόχους μπορείς να τους πετύχεις».
Πηγή: politis.com.cy
