Το νέο αυτό άλμπουμ, σε συνέχεια των ΑΠΩΘΗΜΕΝΩΝ ΕΝΟΣ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑΡΗ, πραγματεύεται περιπτώσεις που για άλλους είναι αναγκαιότητα και για άλλους εντελώς περιττό
ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ
(Μνήμη Δημήτρη Περεντού)
Πολύ μικρός, κάθε Κυριακή πριν ξημερώσει, ο πατέρας μου Δημήτρης Περεντός με ανέβαζε στο σκελετό του ψηλού του ποδηλάτου ( Ταρζάν το βγάλαμε ) και πηγαίναμε για κυνήγι στην περιοχή του Ποταμού της Γερμασόγειας. Την περίοδο εκείνη ( μέσα της δεκαετίας του πενήντα) η περιοχή ήταν γεμάτη με περβόλια από εσπεριδοειδή, συκιές, σχινιές, ελιές και γενικά σε μένα έμοιαζε με εξωτικό μέρος. Νύχτα λοιπόν ξεκινούσαμε, νύχτα καταφθάναμε και άρχιζε το κυνήγι με τα «λάστιχα» (σφενδόνα) που έφτιαχνε ο πατέρας μου με τα εργαλεία του τσαγκάρη, λόγω επαγγέλματος. Παίρναμε μαζί μας και τα σκάγια και τα «σινακλίκκια» ( κατασκευή από ιμάντες και κρίκους όπου κρεμμούσαν τα πουλιά. «Κακκαριστόν περτίτζιν μου/ πάνω στο σινακλίκκιν μου, ώσπου να σε κρεμμάσω» ).
Εκείνες τις ώρες τα μικρά πουλιά, κυρίως αμπελοπούλια, «τζοίταζαν» (κούρνιαζαν) στα κλαδιά των δέντρων και των θάμνων. Ήταν η κατάλληλη ώρα για κυνήγι. Γέμιζαν τα σινακλίκκια και οι τζέπες μας με πουλιά και όταν ξημέρωνε πηγαίναμε στον καφενέ του Πεγιάζη. Ο πατέρας και οι φίλοι του για καφέ, εγώ για σουμάδα ( ποτό από αμύγδαλο) ή λεμονάδα. Και ξεκινούσαν οι κουβέντες, όπου, εκτός από τα νέα της εβδομάδας, όλοι τα ήξεραν όλα. Εγώ μιλιά δεν έβγαζα. Άκουγα τα κατορθώματά τους και ένοιωθα λύπη για τις εκατοντάδες τα πουλιά που σκότωναν οι πέριξ μου.
Ανάμεσα στις κουβέντες που άκουγα συχνά ήταν οι προτροπές Γερμασοϊτών που έλεγαν στον πατέρα μου να του πουλήσουν κάποιο περβόλι. Τότε, οι περβολάρηδες φόρτωναν τα γαϊδούρια τους με πορτοκάλια και λεμόνια και κατέβαιναν στη Λεμεσό για να τα πουλήσουν. Κι ο πατέρας μου τους έλεγε με περηφάνεια. « Τι θέλετε; Να αφήσω την Τέχνη μου και να γίνω περβολάρης;”
Πέρασαν οι δεκαετίες. Ο πατέρας μου συνέχισε με την Τέχνη του σκαρπάρη (τσαγκάρη) και μεγάλωσε τρία παιδιά, οι περβολάρηδες έγιναν πλούσιοι με την ανάπτυξη της περιοχής του Ποταμού της Γερμασόγειας σε τουριστική περιοχή, και αμπελοπούλια και άλλα πουλιά δε μπορείς να κυνηγήσεις πια εκεί. Άλλαξαν οι εποχές, άλλαξαν οι κάτοικοι, έφυγαν και τα πουλιά για άλλες περιοχές.
Σκέφτομαι. Είναι θανάσιμο αμάρτημα να μην ακολουθείς την εξέλιξη;
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
