Μαθητής του Δημοτικού σχολείου δε θυμάμαι και πολλά πράγματα. Εκείνη τη μέρα του Μάρτη, ο πατέρας μου ήταν νευρικός και κρατούσε την εφημερίδα σα να έκαιγε. Μιλούσε και ύβριζε τους Εγγλέζους.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα καλύτερα. Και φυσικά λέγαμε τα τραγούδια σαν το « Μάρκος Δράκος, Αυξεντίου, Λένας και Καραολής, δώσανε με τόσους άλλους τη νεανική ζωή…».
Πολύ αργότερα τα άκουσα όλα από πρώτο χέρι μιλώντας με τον ταπεινό συνάδελφό μου Αυγουστή Ευσταθίου, που ήταν ένας από τους συντρόφους του Αυξεντίου τη μέρα της θυσίας του. Οι περιγραφές του ήταν συγκλονιστικές.
Τέτοια είναι που μου φέρνουν κατάφατσα την ευθύνη και την ανάγκη να θυμώμαστε. Πως η δική μας αγάπη για την πατρίδα δεν είναι τίποτα μπροστά στη θυσία των παιδιών του αγώνα του 1955-1959. Κι ας λένε κάποιοι ότι ήταν αχρείαστος, κι ας ματαιοπονούν προσπαθώντας να περιθωριοποιήσουν τη σημασία της θυσίας των νέων που πίστεψαν στην Ελευθερία.
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
