Δεν είναι λίγες οι φορές που μυήθηκε από τους ανθρώπους η πίστη ενός ζώου. Ο σκύλος, ο καλύτερος μας φίλος, η αγελάδα το ιερό ζώο της Ινδίας, η ναζιάρα γάτα, το βασιλικό κατοικίδιο των αρχαίων Αιγυπτίων…
Ανήκω σ΄αυτούς,-τους τυχερούς θα έλεγα-, που μεγάλωσα παρέα με κατοικίδια. Είχαμε κατά καιρούς δεκάδες γατιά στην αυλή μας αλλά και σκύλους, που περνώντας το κατώφλι του σπιτιού μας γίνονταν μέλη της οικογένειάς μας. Το μεγάλο δέσιμο δεν σταμάτησε ποτέ, ούτε μετά το θάνατό τους… Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου άλλωστε να κοιτάω από τη βεράντα του σπιτιού μου το παρακείμενο χωράφι, εκεί όπου θάψαμε μαζί με τον πατέρα μου τον αγαπημένο μου «Άργο».
Πώς θα ήταν άραγε αν τα κατοικίδια μας αποκτούσαν δικό τους κοιμητήριο; Ένα χώρο μνήμης για εμάς που αφήνουν πίσω τους, ένα σημείο συνάντησης-αναπόλησης των όμορφων στιγμών;
Αυτό πέρασε από το μυαλό και της κ. Ευστρατίας Ταραμουντάνη, που δεν το σκέφτηκε απλώς… αλλά το έγραψε σε ένα χαρτί και το προώθησε προς τον Δήμαρχο Λάρνακας, Ανδρέα Βύρα, όντας κάτοικος του Δήμου, ζητώντας μέσω επιστολής της, τη δημιουργία κοιμητηριού ζώων.
«Ήθελα να βιώσω το πένθος, να επισκεφτώ τους φίλους μου, να τους μιλώ όπως όταν ήταν εν ζωή, να τους πηγαίνω λιχουδιές και παιγνίδια. Σήμερα στα πενήντα μου χρόνια, η ανάγκη παραμένει η ίδια», αναφέρει η κ. Ταραμουντάνη σε συνέντευξη που παραχώρησε στον REPORTER, μέσα από την οποία εξηγεί τους λόγους για τους οποίους πήρε αυτή την πρωτοβουλία.
Ποιο ήταν το αρχικό σας κίνητρο-γεγονός, που σας οδήγησε στο να απευθυνθείτε προς το Δήμαρχο Λάρνακας για την ιδέα σας να αποκτήσει ο Δήμος κοιμητήριο ζώων;
Πιστεύω ακράδαντα στο ρόλο του ενεργού πολίτη, κάτι που για μένα και την οικογένειά μου αποτελεί τρόπο ζωής. Ως κάτοικος Λάρνακας έχω ευαισθητοποιηθεί και έχω κάνει παρεμβάσεις σε πολλά θέματα που αφορούν στο Δήμο μας και στην Κύπρο γενικότερα για το κοινό καλό.
Ως εκ τούτου κίνητρο δεν υπάρχει, διότι το κάθε κίνητρο συνδέεται με προσωπικό όφελος κάτι το οποίο δεν επιδιώκω. Ούτε μέλος φιλοζωικών οργανώσεων είμαι ούτε ψηφίζω στην Κύπρο.
Αυτό που με οδήγησε στην υποβολή της πρότασης ήταν η σκέψη του αποχωρισμού του κατοικίδιου μου μετά το θάνατό του. Η άρνηση να γίνει βορά μιας ανεξέλεγκτης ταφής, κάτι το οποίο έχω ζήσει, και πιστέψετέ ακόμη ζω τον εφιάλτη του. Προσωπικά, αρνούμαι να τον ξαναζήσω. Αναρωτήθηκε κανείς τι γίνονται τα αδέσποτα που συλλέγονται νεκρά από τους δρόμους και πού αυτά καταλήγουν, ή τα ζωάκια που φιλοξενούνται στο δημοτικό καταφύγιο όταν πεθαίνουν;
Ποια ήταν η αντίδραση του Δήμαρχου Λάρνακας;
Ο Δήμαρχος δέχεται συνεχώς αιτήματα και επιστολές πολιτών και θέλω να πιστεύω ότι θα δει με την πρέπουσα σοβαρότητα την πρόταση και θα τη θέσει κάποια στιγμή ενώπιον του Δημοτικού Συμβουλίου. Απαιτείται χρόνος.
Πιστεύετε πως όλη αυτή η ιδέα θα έχει ανταπόκριση από τον κόσμο;
Έχει ήδη.Τα μηνύματα που λαμβάνω είναι τόσα πολλά και τόσο ενθαρρυντικά. Οι ιδιοκτήτες, κατοικίδιων που έχουν πεθάνει, γνωρίζουν ότι το πένθος που ένιωσαν δεν διαφέρει πολύ από το πένθος για έναν άνθρωπο και με εμψυχώνουν τόσο πολύ με τη στάση τους. Ευχαριστώ όλους.
Πότε νιώσατε την ανάγκη να έχετε ένα μνημείο ώστε να μπορείτε να επισκεφθείτε το αγαπημένο σας ζώο μετά θάνατον;
Ένιωσα την ανάγκη όταν σε ηλικία επτά χρόνων όταν έχασα το κατσικάκι μου. Αρρώστησα, είχα άρνηση να πάω στο σχολείο, να παίξω με τις φίλες μου, γιατί δεν ήξερα που έχει ταφεί και οι γονείς μου, μου απαγόρευσαν να επισκεφτώ το χώρο. Ακόμη δεν γνωρίζω που το έθαψαν. Ίσως έτσι νόμιζαν ότι, ως γονείς, με προστατεύουν. Δεν τους κατηγορώ. Ο χαμός ενός σκύλου ή μιας γάτας είναι ιδιαίτερα επίπονος για τα παιδιά που δυσκολεύονται να κατανοήσουν γιατί συνέβη κάτι τέτοιο σε ένα μικρό ζωάκι.
Έτσι δημιουργήθηκε και η ανάγκη μελλοντικά για το γατάκι που έχασα και τα τρία σκυλάκια της οικογένειας, το κουνέλι και τα περιστεράκια μου. Ήθελα να βιώσω το πένθος, να επισκεφτώ τους φίλους μου, να τους μιλώ όπως όταν ήταν εν ζωή, να τους πηγαίνω λιχουδιές και παιγνίδια. Σήμερα, στα 50 μου, η ανάγκη παραμένει η ίδια. Θέλω ένα χώρο όπου με αξιοπρέπεια θα εναποθέσω το κορμάκι του κατοικίδιου μου, όταν κοιμηθεί. Το μικρό μου αγγελούδι που είναι μέλος της οικογένειας, που προσφέρει τόσο αγάπη, ανιδιοτέλεια, αφοσίωση και είναι τόσο πολύτιμο για εμάς όσο, ίσως, κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας δεν είναι.
Είναι ακατανόητο το γεγονός πως η πολιτεία δεν αφιερώνει στα μικρά ζώα μια έκταση απ’ τις τόσες που ανήκουν στο δημόσιο. Έναν τόπο όπου θα είναι αυτονόητα η τελευταία κατοικία τους.
Η αγάπη σας για τα ζώα και η ευαισθητοποίηση σας για τα ζώα πηγάζει από κάπου; Μεγαλώσατε με ζώα;
Παρότι δεν προέρχομαι από αγροτική – κτηνοτροφική οικογένεια, εν τούτοις γαλουχήθηκα με την αγάπη και το σεβασμό για κάθε πλάσμα στον πλανήτη. Ο τόπος που μεγάλωσα είναι πλούσιο σε πανίδα και χλωρίδα. Έτσι καθετί που μυρίζαμε, που γευόμασταν, που ανέπνεε κοντά μας, ήταν ένα με μας. Μπορώ να πω πως ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, έβαλε ένα λιθαράκι παραπάνω σε αυτό.
Πώς μπορεί κάποιος να ψηφίσει;
Θέλοντας να ενισχύσω τον αγώνα μου, δημιούργησα ένα ψήφισμα πιστεύοντας ότι θα ασκηθεί μεγαλύτερη πίεση στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Έτσι ο κόσμος γίνεται μέρος της προσπάθειας και συνεισφέρει με την ψήφο του στη δημιουργία του Κοιμητηρίου. Ανήκει σε αυτόν,ουσιαστικά.
Μπορεί, λοιπόν, όποιος θέλει να ψηφίζει στη διεύθυνση:
Πηγή : Reporter
