Λίγο πριν φύγει από τη ζωή έδωσε στο γιο του ένα φάκελο με ένα γράμμα, χίλια ευρώ και τα κλειδιά…

Όταν πλησίασε το τέλος, έδωσε στο γιο του ένα φάκελο και του ζήτησε να τον ανοίξει μόνο όταν επιστρέψουμε πίσω στην κατεχόμενη γη μας, αλλά εκείνος δεν άντεξε και τον άνοιξε…

Ο κύριος Παύλος Ιακώβου αναφέρει στο ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα στις 28/2/1955 στην Αμμόχωστο. Οι γονείς μου είχαν το ξενοδοχείο «Florıda», ένα από τα μεγαλύτερα ξενοδοχειακά συγκροτήματα της πόλης. Εκεί ζούσαμε. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα ήλιο και θάλασσα. Πάντα με πολύ κόσμο, ευτυχισμένο κόσμο, που απολάμβανε τις χρυσές πεντακάθαρες αμμουδιές μας, τα κρυστάλλινα ζεστά νερά και τις παραδοσιακές γεύσεις του τόπου μας.

 Το ξενοδοχείο μας…

Το έχτισε ο παππούς μου το 1948 και το 1958 το ανακαίνισε ο πατέρας μου. Ήταν γνωστό για τις υπηρεσίες υψηλών προδιαγραφών που πρόσφερε καθώς και την αφοσίωσή του στην άριστη φιλοξενία όλων των επισκεπτών του.
Στο ξενοδοχείο μας φιλοξενήσαμε πολλούς Έλληνες επωνύμους αλλά και ξένους. Θυμάμαι έντονα τους: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Τζένη Καρέζη, Κώστα Καζάκο, Ρένα Βλαχοπούλου, Γιώργο Πάντζα, Νίκο Σταυρίδη, Νίκο Ρίζο, Σοφία Βέμπο κ.α.
Θυμάμαι μάλιστα που Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν ήθελε το ασανσέρ και έμενε στον πρώτο όροφο, απέναντι από το δικό μας δωμάτιο. Ήμουν 7 ετών τότε και όταν την συνάντησα για πρώτη φορά, της είπα: «I love you», εκείνη χαμογέλασε και μου απάντησε στα ελληνικά: «Και εγώ σε αγαπώ μικρούλη». Τον Νίκο Ρίζο τον ρώτησα: «Γιατί είσαι τόσο κοντός;» και εκείνος μου απάντησε: «Ο πατέρας μου φταίει!». Η Σοφία Βέμπο ήταν ευγενική και χαμογελαστή αλλά δεν είχε χιούμορ όπως οι άλλοι. Είναι από τις εικόνες που έμειναν έντονα χαραγμένες στο μυαλό μου, αν και ήμουν πολύ μικρός.

Τον Ιούλιο του 1974 η ζωή μας άλλαξε εντελώς…
Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε, η  Αμμόχωστος παραδόθηκε…

Το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο κόσμο (τη δεύτερη μέρα της πρώτης εισβολής άρχισαν να φεύγουν). Θαμώνες και προσωπικό, μαζεύτηκαν στο υπόγειο του ξενοδοχείου και στην κουζίνα. Υπήρξε μεγάλος πανικός. Έπειτα, η Πρεσβεία κάθε χώρας, πήρε τους δικούς της.
Ξαφνικά όλα χάθηκαν, η ζωή, τα όνειρα μας… Όλα έγιναν ένας τρομακτικός εφιάλτης που από τότε μένει φωλιασμένος στη ψυχή μας. Όλα πια ήταν αλλιώς…
Μετά την εισβολή οι γονείς μου μαζί με άλλους συγγενείς μας, πήγαν στην Λεμεσό. Ο πατέρας μου όμως αποφάσισε να πάει στην Ελλάδα για να δουλέψει. Ήθελε να μαζέψει χρήματα ώστε να μπορέσει να με σπουδάσει (μόλις τελείωσα το στρατό πήγα στην Αγγλία για σπουδές). Λυπόμουν όμως πολύ τον πατέρα μου που βασανιζόταν τόσο και του ζήτησα να μην μου στέλνει πια χρήματα. Ταυτόχρονα με τις σπουδές μου, δούλευα και κατάφερα έτσι, να πληρώνω τα έξοδα μου και να μην επιβαρύνω άλλο την οικογένεια μου.

Το 1977 παντρεύτηκα στην Αγγλία. Το 1980 επιστρέψαμε στην Κύπρο και το 1983 μετακομίσαμε στο Παραλίμνι, από τότε ζούμε εκεί. Οι γονείς μου ήταν κοντά μου και πάντα ο πατέρας μου πίστευε ότι θα επιστρέφαμε πίσω και ότι θα βρίσκαμε το ξενοδοχείο μας έτσι όπως το αφήσαμε…

Όταν πήγα στην Αμμόχωστο για πρώτη φορά μετά το 1974, έκανα 15 λεπτά να γυρίσω προς το ξενοδοχείο, δεν μου ήταν εύκολο… Κάποια από τα ξενοδοχεία λειτουργούν το δικό μας όχι…
Αυτό που αντίκρισα ήταν απίστευτο, τίποτα δεν θύμιζε το παρελθόν. Σαν να έβλεπα έναν εφιάλτη και δεν μπορούσα να περιγράψω αυτό που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Πάω συχνά, πονάω, καίγεται η ψυχή μου, κάθομαι όμως στην παραλία και “ταξιδεύω” στις όμορφες στιγμές μόνο.

 Λίγο πριν αρρωστήσει ο πατέρας μου…

Του ζήτησα να έρθει μαζί μου για να δει το ξενοδοχείο μας. Εκείνος αρνήθηκε. Δεν ήθελε να το δει έτσι όπως είναι σήμερα, ήθελε να το θυμάται έτσι όπως ήταν…
Πριν 7 χρόνια “έφυγε”. Πριν πεθάνει, μου έδωσε έναν φάκελο και μου ζήτησε να μην τον ανοίξω παρά μόνο όταν επιστρέψουμε πίσω στην κατεχόμενη γη μας. Δεν άντεξα όμως και τον άνοιξα…
Μέσα στο φάκελο είχε τα κλειδιά της μεγάλης πόρτας του ξενοδοχείου, του δωματίου μας και του χρηματοκιβωτίου. Επίσης, είχε 1000 ευρώ και ένα γράμμα.  Έγραφε στο γράμμα ότι στο χρηματοκιβώτιο είχε τους μισθούς δυο υπαλλήλων, όταν επιστρέψουμε πίσω, να τους βρω και να τους πληρώσω. Όσο για τα 1000 ευρώ, τα άφησε ώστε όταν επιστρέψουμε, να γίνει η εκταφή του γιατί θέλει να θαφτεί στην Αμμόχωστο, στην πόλη του. ΣΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ!!!
Το 2011, με την βοήθεια άλλων συμπολιτών μου, δημιουργήσαμε μια ομάδα: «Αμμόχωστος η πόλη μας» που σήμερα έχει 17000 μέλη και οργανώνουμε εκδηλώσεις στην Αμμόχωστο, την αγαπημένη μας πόλη.

Εύχομαι μέσα από τη ψυχή μου…

Όλοι οι πρόσφυγες να γυρίσουμε σύντομα πίσω, εκεί που μεγαλώσαμε, που ζήσαμε, εκεί που κάναμε τα μεγαλύτερα όνειρα μας!!!».

Πηγή: ant1.com.cy