Μπαίνοντας στο Παιδoογκολογικό του Μακάρειου Νοσοκομείου η καρδιά σου πιάνεται. Τα αισθήματα, η αγωνία, η απορία για το τι θα αντικρίσεις εκεί, σου δημιουργούν έναν κόμπο στο στομάχι. Ο Ορέστης ήταν μόλις 10 χρόνων όταν διαγνώσθηκε με καρκίνο. Ζούσε μια φυσιολογική ζωή σαν όλα τ’ άλλα παιδιά της ηλικίας του. Έπαιζε, χόρευε, τραγουδούσε, πήγαινε σχολείο. Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Η ζωή τόσο του ιδίου, όσο και την οικογένειάς του ανατράπηκε από τη μία στιγμή στην άλλη. Και έπρεπε να μάθουν να ζουν με αυτό. Έπρεπε να μάθουν να ζουν με τον παιδικό καρκίνο. Μια ασθένεια που κτυπά περίπου 35 παιδιά ετησίως στο νησί μας. Τα περιστατικά πολλές φορές όμως δεν αφορούν μόνο τον καρκίνο. Εξίσου σοβαρές ασθένειες, κυρίως αιματολογικής φύσεως, εκδηλώνονται σε παιδιά από τη βρεφική ηλικία μέχρι και την εφηβεία τους. Όπως ανέφερε ο δρ Λοΐζος Λοΐζου στον «Πολίτη», οι αιματολογικής φύσεως ασθένειες είναι εξίσου ή και περισσότερο σοβαρές.
«Απλά συμβαίνουν»
«Ήταν 24 Δεκεμβρίου του 2015 όταν ο μικρός Ορέστης σε ηλικία μόλις 10 ετών διαγνώστηκε με καρκίνο. Συγκεκριμένα η διάγνωση ανέφερε ότι ο μικρός είχε νεφροβλάστωμα (όγκος του Wilms), δηλαδή όγκο στον νεφρό», εξιστορεί στον «Πολίτη» η Χριστιάνα, μητέρα του 13χρονου πλέον νεαρού. Ο όγκος του Wilms (νεφροβλάστωμα) είναι κακοήθης εμβρυϊκός όγκος του νεφρού. Είναι ο πλέον συχνός από τους νεφρικούς όγκους της παιδικής ηλικίας, οι οποίοι γενικά ποικίλλουν σε επιθετικότητα από καλοήθεις έως εξαιρετικά κακοήθεις. Το νεφροβλάστωμα είναι ένα σπάνιο είδος καρκίνου που εμφανίζεται συνήθως σε βρέφη. Ο Ορέστης ήταν από τις περιπτώσεις που σπανίζουν λόγω της ηλικίας του, ενώ μετά τη διάγνωση στον ίδιο, διαγνώσθηκαν ακόμη τρία παιδιά με τον ίδιο τύπου καρκίνου. Όπως αναφέρει η κ. Χριστιάνα «δεν γνωρίζουμε πώς συνέβη αυτό στο παιδί μας. Και είναι πολύ αγχωτικό και επίπονο να ψάξεις το γιατί στο δικό μου παιδί», συμπληρώνει. «Ο Ορέστης ήξερε από την αρχή τα πάντα. Ακόμη και το ότι θα έχανε τα μαλλάκια του για ένα διάστημα. Δεν θέλαμε να κρύψουμε κάτι ούτε στον ίδιο αλλά ούτε και στα αδέλφια του». Γι’ αυτό, αναφέρει η κ. Χριστιάνα, «όταν έπρεπε να ξυρίσει το κεφάλι του φέραμε τον ποδοσφαιριστή της Ομόνοιας Μάριο Δημητρίου, και ξύρισαν παράλληλα τα κεφάλια τους. Στο μεταξύ και τα αδέλφια του και ο ξάδελφός του έκαναν το ίδιο». Αποτέλεσμα ήταν, όπως αναφέρει η κ. Χριστιάνα, «να μην νιώσει ποτέ διαφορετικός, αντίθετα έμαθε να ζει προσωρινά με αυτό. Γενικά το αντιμετώπισε ώριμα και ψύχραιμα».
Δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς
Τη ρωτάω πόσο δύσκολο είναι να βρεθείς μέσα σε λίγες μέρες εντός του παιδοογκολογικού θαλάμου, δεδομένου ότι απ’ όταν διαγνώστηκε ο μικρός με καρκίνο εντός εικοσιτετραώρου οι γιατροί είπαν στην οικογένεια ότι θα πρέπει να μεταφερθεί ο Ορέστης στο νοσοκομείο αμέσως. «Αρχικά πάθαμε σοκ, αλλά δεν είχαμε ώρα να το σκεφτούμε. Έπρεπε να κάνουμε όσα έπρεπε για να αντιμετωπίσουμε την αρρώστια. Δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς τι θα κάνεις και να το χωνέψεις». Μιλά για τον καρκίνο πλέον σαν να ήταν ένα κακό όνειρο. Και ήταν! Ο Ορέστης όμως, όσο και η οικογένειά της δεν ξέχασαν όσα πέρασαν. «Κάθε τρεις μήνες επισκεπτόμαστε το Παιδοογκολογικό για τις δέουσες εξετάσεις που γίνονται. Ο Ορέστης μιλά με τα άλλα παιδιά και δίνει κουράγιο στις μαμάδες καθότι όντας ιδιαίτερα ζωηρός, ταυτόχρονα ήταν και ιδιαίτερα αγαπητός», αναφέρει η μητέρα του. Πώς αντιμετώπισε όμως ο ίδιος τις δυσκολίες; «Όπως σας ανέφερα δεν του κρύψαμε τίποτα. Ο Ορέστης ήταν ένα παιδί χαμογελαστό. Έμαθε να αντιμετωπίζει τα πάντα με χαμόγελο. Όταν έπρεπε να μεταβούμε στη Κολονία για την εγχείριση ο ίδιος το αντιμετώπισε εξίσου ψύχραιμα, παρότι πέρασε προηγουμένως δύσκολες στιγμές εντός της εντατικής μονάδας, λόγω κάποιων επιπλοκών». Σήμερα ο Ορέστης ζει πάλι μια κανονική ζωή. Παίζει ντραμς, αγαπά το break dance και πηγαίνει γυμναστήριο. Θέλει να ασχοληθεί με τη Βιολογία όταν μεγαλώσει και παραμένει ένα χαμογελαστό πλάσμα που διψά για ζωή!
Οι δυσκολίες
Η Παιδοογκολογική μονάδα του Μακάρειου Νοσοκομείου είναι αυτή που στηρίζεται από όλους. Ακόμη και εν καιρώ κρίσης οι δωρεές προς τις οικογένειες αλλά και προς την ίδια τη μονάδα δεν σταμάτησαν. Το κράτος, με τα καλά και τα κακά του, στηρίζει έμπρακτα τόσο τις οικογένειες όσο και το Παιδοογκολογικό. «Η αλήθεια είναι ότι η μονάδα μας είναι στο υψηλότερο επίπεδο που μπορούσε να είναι, αλλά σαφέστατα πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης», τονίζει στον «Π» ο δρ Λοΐζου. Εντούτοις πολλές είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες. Για παράδειγμα παιδιά που πριν τη διάγνωση πήγαιναν κανονικά σχολείο μετά από τη διάγνωση πρέπει να σταματήσουν για ένα διάστημα ή να πηγαίνουν ανάλογα με το πρόγραμμα των θεραπειών τους», εξηγεί η Χριστιάνα. «Εμείς», συμπληρώνει «ήμασταν τυχεροί διότι η δασκάλα του Ορέστη εθελούσια επισκεπτόταν τον γιο μας στο νοσοκομείο και μετέπειτα στο σπίτι διδάσκοντάς του μαθηματικά και ελληνικά ώστε να μπορέσει να περάσει στην επόμενη τάξη». Ωστόσο όπως αναφέρει, «είχαμε στο Παιδοογκολογικό περιπτώσεις που παιδιά έχαναν τη χρονιά στο σχολείο διότι δεν υπήρχε η δέουσα συνεργασία των δασκάλων με τους γονείς. Δεν υπήρχε κατανόηση με αποτέλεσμα μετά το τέλος των θεραπειών να είναι δύσκολη και η κοινωνικοποίηση των παιδιών». Προσφάτως εξάλλου ο συνάδελφος Λουκάς Φουρλάς ξεκίνησε τη δική του πρωτοβουλία προς ενίσχυση των οικογενειών. Υπάρχει στις τράπεζες λογαριασμός όπου ο καθένας μπορεί να προσφέρει ό,τι προαιρείται για να βοηθήσει τον αγώνα των οικογενειών και των μικρών ηρώων του Παιδοογκολογικού.
30 χρόνια προσφοράς
Ο δρ Λοΐζος Λοΐζου ήταν ο πρώτος γιατρός που κλήθηκε από το Μακάρειο Νοσοκομείο να στηρίξει με τις επιστημονικές του γνώσεις το νέο εγχείρημα, την ίδρυση του Παιδοογκολογικού Τμήματος του Μακάρειου Νοσοκομείου. Το 1990 ο δρ Λοΐζου έρχεται στο νησί μας. Στόχος του, όπως αναφέρει στον «Π», ήταν να καταστεί η νέα μονάδα πρότυπη αλλά και πρωτοπόρα για τα κυπριακά δεδομένα. «Το έργο μας δεν εξαντλείται στις διαγνώσεις, αλλά και στη συμπαράσταση που οφείλουμε να επιδείξουμε έναντι των παιδιών και των οικογενειών τους. Τους παρέχουμε επίσης φιλοξενία μέσω της ‘Στέγης Ελπίδα’, όπου φιλοξενούμε ιδιαίτερα οικογένειες που διαμένουν εκτός Λευκωσίας. Επίσης έχουμε τη συμπαράσταση του Υπουργείου Υγείας που χρηματοδοτεί πλήρως όλα τα φάρμακα που πρέπει να χορηγηθούν στα παιδιά. Μιλάμε για πανάκριβα φάρμακα. Επίσης το Υπουργείο Υγείας χρηματοδοτεί τα έξοδα νοσηλείας και φιλοξενίας του παιδιού στο εκάστοτε εξειδικευμένο κέντρο υγείας που πηγαίνει για θεραπεία στο εξωτερικό». Η πιο δύσκολη στιγμή που βιώσατε, ρωτάω, με τον γιατρό να έχει δυστυχώς τόσα περιστατικά άσχημα να διηγηθεί… «Ένας κύριος ενώ νοσηλευόταν το παιδάκι του, έμαθε ότι η γυναίκα του είχε προσβληθεί από καρκίνο, ταυτόχρονα είχε προσβληθεί και το άλλο παιδί της οικογένειας. Τελικά έχασαν τη ζωή τους και οι δύο και επέζησε το ένα παιδί της οικογένειας που νοσηλευόταν ήδη στο Παιδοογκολογικό. Φαντάζεστε πόσο δύσκολο ήταν για όλους μας». Τα παιδιά ωστόσο είναι πιο δυνατά από τους γονείς, συμπληρώνει. «Δύσκολη είναι ωστόσο η στιγμή που πρέπει να ανακοινώσουμε ότι ένα παιδί έχει νοσήσει από καρκίνο ή άλλη αιματολογική ασθένεια. Ή όταν θα ανακοινώσουμε τον θάνατο ενός μωρού. Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα. Δίνουμε τις μάχες μας γιατί δεν θέλουμε κανένα παιδί να πολεμά μόνο του τον καρκίνο».
Πηγή: politis.com.cy
