Αγαπούσε όλο τον κόσμο και νοιαζόταν για όλους. Πάντα ήταν πρόθυμος να βοηθήσει και να στηρίξει οποιονδήποτε ζητούσε τη βοήθεια του, χωρίς να περιμένει ή να επιδιώκει τα όποια ανταλλάγματα. Χάθηκε όμως τόσο άδικα και τόσο τραγικά…
Η Φλώρα Χαραλάμπους από τη Ξυλοφάγου αναφέρει στο ant1ıwo:
«Ήταν 28 Μαΐου 1988…
Στο φυλάκιο της Οξούς στην Αθηένου…
Γύρω στις 6 το πρωί, ο αδελφός μου, ο εθνοφρουρός Χαράλαμπος Χαραλάμπους, μαζί με τον συνάδελφό του Γιάννη Καλλέσιη και τους άλλους στρατιώτες του φυλακίου όπου υπηρετούσαν την στρατιωτική τους θητεία, άκουσαν φωνές…
Κάποιος φώναζε «βοήθεια, βοήθεια» και ήταν από ένα σπίτι απέναντι, όταν ένας Τούρκος υπαξιωματικός είχε εισέλθει παράνομα. Οι άοπλοι εθνοφρουροί έτρεξαν αμέσως να βοηθήσουν χωρίς να υπολογίσουν τον κίνδυνο και πρώτος ήταν ο Χαράλαμπος.
Ο Τούρκος εισβολέας βγαίνοντας από το σπίτι, είδε τους εθνοφρουρούς και άρχισε να πυροβολεί με απανωτές ριπές. Ο αδελφός μου έπεσε από τις σφαίρες του Τούρκου. Ο Γιάννης Καλλέσιης τραυματίστηκε σοβαρά.
Η θυσία του Χαράλαμπου και ο σοβαρός τραυματισμός του Γιάννη συγκλόνισαν την Αθηένου και μαζί ολόκληρο το παγκύπριο.
Ο Χαράλαμπος μας ήταν μόλις 21 ετών. Ήμασταν 5 αδέλφια και ήταν ο μεγαλύτερος. Γεννήθηκε στην Ξυλοφάγου και αποφοίτησε με άριστα από την Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας. Το μέλλον του προδιαγραφόταν λαμπρό. Ήταν γεμάτος καλοσύνη, πάντα έδινε τη ψυχή του για τους άλλους. Είχε καρδιά χρυσάφι και όλοι τον αγαπούσαν.
Αδελφέ μου θυμάσαι;
Εμείς οι δυο ήμασταν πάντα μαζί. Πάντα όλοι μαζί…
Με συμβούλευες, με αγαπούσες. Σε αυτό το ταξίδι όμως έφυγες μόνος… Ολομόναχος… Και πολύ νωρίς… Πολύ άδικα…
Ίσως να μην ταίριαζες εδώ… Ένας άγγελος δεν ανήκει σε ένα κόσμο ατελή γεμάτο εγκλήματα και αδικίες.
Ξέρουμε ότι τον Τούρκο τον σκότωσαν μετά αλλά αυτό δεν απάλυνε το θυμό και τον πόνο μας. Πάντα να ξέρεις θα μας τρώει ένα γιατί, γιατί δεν βρέθηκε κάποιος εκεί αμέσως μετά τους πυροβολισμούς. Ίσως σήμερα να ζούσες αδελφέ μου.
Να ξέρεις ότι σε κάθε χτύπημα του τηλεφώνου, θα περιμένουμε να σε ακούσουμε…
Πίσω από κάθε καλοσύνη, θα σε υποψιαζόμαστε….
Για αυτό και δεν θα σε ξεχάσουμε…
Έφυγες τόσο ξαφνικά και τόσο ανέλπιστα…
Να ξέρεις ότι πονάμε όπως την πρώτη μέρα και ας έχουν περάσει 30 ολόκληρα χρόνια…
Θα σηκώσω τα μάτια μου ψηλά, στον ουρανό, θα σου χαμογελάσω και θέλω να μου χαμογελάσεις!
Σε αγαπώ πολύ».
Ο αδελφός του, Αντρέας Χαραλάμπους Τάσου, αναφέρει:
«Ήμουν 14 ετών όταν “έφυγε” ο αδελφός μου. Πόνεσα, έκλαψα… Από τότε δεν χόρεψα ποτέ ξανά και εσύ αδελφέ μου ξέρεις πόσο πολύ αγαπούσα το χορό…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τελευταία του λόγια…
Την τελευταία φορά που ήρθε στο σπίτι, τρώγαμε όλοι μαζί στο τραπέζι και η μητέρα μου τον ρώτησε γιατί δεν έφερε τα ρούχα του για να του τα πλύνει. Εκείνος απάντησε: «Ποιος ξέρει αν θα ξανάρτω άμμα…». Δεν ξέρω τι σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή, γιατί είπε αυτά τα λόγια, ήταν τυχαία άραγε… Δυστυχώς όμως βγήκαν αληθινά…
Ο αδελφός μου δεν ξαναήλθε στο σπίτι μας…
Έφυγε τόσο νωρίς και τόσο άδικα…
Με πονάει που ο αδελφός μου δεν μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο. Αν δεν έμενε τόση ώρα μόνος και πληγωμένος σήμερα να ζούσε.
Πάντα θα σε αγαπώ αδελφέ μου και πάντα θα σε έχω στην καρδιά μου. Τώρα είσαι ένας άγγελος που σίγουρα μας βλέπεις από εκεί ψηλά.
Αιωνία σου η Μνήμη».
Παιδικοί φίλοι και συγχωριανοί του αναφέρουν:
«Πάνε πλέον 30 χρόνια από την ηρωική θυσία του Χαράλαμπου Χαραλάμπους, του φίλου μας, του αδελφού μας. Η αναφορά στο τραγικό αυτό γεγονός και η μνημόνευση του ήρωα εθνοφρουρού είναι ΚΑΘΗΚΟΝ μας. Αυτός είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορεί να αποδοθεί στο παλικάρι μας.
Στην κοινότητα της Αθηένου βρίσκεται μνημείο στη μνήμη του Χαράλαμπου Χαραλάμπους».
Πηγή: ant1iwo.com
