Αυτοί οι άνθρωποι ένιωσαν μεγάλη θλίψη, πόνο, απογοήτευση και οργή, κατάφεραν όμως, να πετύχουν κάτι πολύ σπουδαίο! Έχουν μία οικογένεια υποδειγματική, δεμένη, αξιοπρεπή, με αγωγή κοινωνική και θρησκευτική, με σεβασμό το ένα μέλος της οικογένειας προς το άλλο.
Μια οικογένεια βασανισμένη αλλά με τέτοιο ήθος, τέτοια αγάπη, τέτοια αυταπάρνηση που αξίζει να θαυμάσει κανείς αλλά και να μιμηθεί! Ο Γιώργος είναι τόσο άτυχος αλλά και τόσο τυχερός…
Ο κύριος Παναγιώτης Σιμηλλά, πατέρας του Γιώργου, αναφέρει στο ant1iwo:
«Είμαστε από το Αυγόρου και έχουμε 3 παιδιά. Με την γυναίκα μου καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια όμορφη και δεμένη οικογένεια. Είχαμε μια ήρεμη ζωή και αγαπούσαμε την καθημερινότητα μας. Συνέβη όμως κάτι εντελώς απρόσμενο που άλλαξε τα πάντα. Ο γιος μας, ο Γιώργος, όταν ήταν 5 ετών είχε ένα φοβερό ατύχημα…
Ο Γιώργος μας γεννήθηκε στις 6/3/1991 και ήταν ένα υγιέστατο αγοράκι. Όταν συνέβη το τροχαίο, ήταν 5 ετών.
Στις 4/2/1996 είχαμε πάει σε ένα φιλικό σπίτι στο Καλό Χωριό Λάρνακας. Ήτανε καλεσμένοι αρκετοί φίλοι και κάποια στιγμή, η γυναίκα μου μαζί με τις άλλες κοπέλες ήταν μέσα στο σπίτι ενώ οι άντρες έξω στην αυλή. Ο Γιώργος ήταν έξω μαζί μας και παρακολουθούσε τον κηπουρό που κλάδευε. Τον βοηθούσε κιόλας, μάζευε τα φύλλα που έπεφταν και τα έβαζε στο καλάθι. Φαινόταν να το απολάμβανε πολύ. Εμείς τον βλέπαμε και καμαρώναμε. Τα άλλα παιδιά ήταν έξω στο δρόμο και έπαιζαν μπάλα. Περνούσαμε όλοι όμορφα μέχρι που συνέβη το κακό…
Ήμουν μόλις 2 μέτρα μακριά από το Γιώργο…
Κάποια στιγμή άφησε τα κλαράκια που κρατούσε και έτρεξε προς το δρόμο. Του φώναξα: «Γιώργο πίσω» αλλά ο γιος μου συνέχισε να τρέχει. Έτρεξα πίσω του. Μπροστά από το σπίτι είχε ένα αυτοκίνητο μπαρκαρισμένο και το παιδί μου δεν είδε το αυτοκίνητο που ερχόταν από το δρόμο αλλά ούτε ο οδηγός είδε τον Γιώργο. Έτρεχα πίσω του και φώναζα: «Σταμάτα Γιώργο» αλλά ο γιος μου συνέχισε να τρέχει. Δεν πρόλαβα…
Το αυτοκίνητο τον χτύπησε και τον πέταξε 18 μέτρα μακριά, τον εκσφενδόνισε 18 ολόκληρα μέτρα μακριά. Η γυναίκα μου που άκουσε τις φωνές και τα φρένα του αυτοκινήτου, έτρεξε αμέσως έξω. Τρόμαξαν όλοι πάρα πολύ.
Όταν τον πήρα στην αγκαλιά μου, διαπίστωσα ότι ο Γιώργος δεν είχε κανένα σημάδι στο σώμα του, ούτε αίμα. Πίστευα ότι αυτό ήταν πολύ καλό αλλά δυστυχώς…
Πήγαμε αμέσως στο νοσοκομείο της Λάρνακας αλλά λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης του διακομίσθηκε με ασθενοφόρο στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Ο Γιώργος δεν κουνιόταν καθόλου και είχε συνέχεια κλειστά τα μάτια. Τα άνοιξε λίγο πριν φτάσουμε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Οι γιατροί εκεί, μας είπαν ότι υπήρξε πλήρης διατομή νωτιαίου μυελού. «Ο Γιώργος θα μείνει τετραπληγικός, μόνο το κεφάλι θα μπορεί να κουνήσει» μας είπαν. Ήταν το πρώτο περιστατικό που συνέβη σε ανήλικο στην Κύπρο. Μας κόπηκε η ανάσα, ήτανε σαν μαχαιριά στη ψυχή. Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μας, ο γιος μας ήτανε ένα μικρό παιδάκι, μόλις 5 ετών…
Πέρασαν 3 ολόκληρα χρόνια μέσα στα νοσοκομεία, γεμάτα βάσανα και δυσκολίες. Ευτυχώς όμως όλοι οι γιατροί και οι νοσηλευτές ήταν άψογοι τόσο με το Γιώργο όσο και μαζί μας. Μας βοηθήσουν και μας συμπαραστεκόντουσαν. Ποτέ δεν το ξεχνάμε και τους ευχαριστούμε πολύ.
Βέβαια, χρειάστηκε να πάμε και στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αγγλία, όπου νοσηλευτήκαμε 3 μήνες. Περάσαμε πολύ δύσκολες καταστάσεις και ο γιος μας βασανίστηκε πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα ο Γιώργος μας είναι 27 ετών και είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι, τρέφεται με γαστροστομία (Γαστροστομία λέγεται η δημιουργία τεχνητής επικοινωνίας του στομάχου με το δέρμα. Πρόκειται για ένα λεπτό σωλήνα δέρματος (συραγγώδης πόρος), που δημιουργείται με σκοπό τη διοχέτευση τροφής, νερού και φαρμάκων κατ’ ευθείαν στο στομάχι, όταν για οποιοδήποτε λόγο είναι αδύνατη ή επικίνδυνη η κατάποσή τους) και συχνά χρησιμοποιούμε μηχανική υποστήριξη αναπνοής. Επίσης, υποφέρει από εξαρθρώσεις – από τα πολλά χρόνια στο κρεβάτι- και πολύ συχνές λιμώξεις».
Η κυρία Ανδρούλα Σιμηλλά, μητέρα του Γιώργου, αναφέρει :
«Τώρα για τον Γιώργο μας δεν είμαστε μόνο γονείς αλλά και γιατροί, νοσοκόμοι, ψυχολόγοι και πιστοί φίλοι. Κάθε φορά που υποφέρει από λοιμώξεις και πόνους, ξενυχτάμε δίπλα του προσπαθώντας να τον κάνουμε να νιώσει καλύτερα. Ο Γιώργος μας είναι όλη μας η ζωή! Η οικογένεια μας έγινε ακόμα πιο δυνατή και δεμένη. Τα αδέλφια του ωρίμασαν πολύ νωρίς και είναι συνέχεια δίπλα του. Με την βοήθεια του Θεού, του πνευματικού μας, των συγγενών και των φίλων μας, παλεύουμε καθημερινά γιατί θέλουμε να βλέπουμε τον Γιώργο μας να χαμογελά!
Σε όλες τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις…
Εύχομαι να μην λείψει ποτέ η δύναμη από τη ψυχή τους. Η προσευχή μας στο Θεό είναι η αληθινή δύναμη μας, αυτό πρέπει να θυμόμαστε πάντα!».
Πηγή: ΝΕΑ AMMOCHOSTOS
