Είναι και κάτι παλικάρια που βιάστηκαν να φύγουν από κοντά μας…
Μια σειρά άρθρων θα είναι αφιερωμένη σε αυτά τα παιδιά που τόσο γρήγορα ταξίδεψαν στην «γειτονία των αγγέλων». Είναι πολλές οι περιπτώσεις ο κάθε ένας από εσάς ίσως να έχει τη δική του ιστορία να μας διηγηθεί. Εμείς αποφασίσαμε να σας παρουσιάσουμε με σεμνότητα σεβόμενοι την μνήμη τους κάποια παλικάρια που αν και το νήμα της ζωής τους κόπηκε άδοξα σε μικρή ηλικία το όνομα και η μνήμη τους λόγο του πάθους και της αγάπης τους για την ομάδα τους έγιναν τραγούδι στις κερκίδες!
Για αποφυγή παρεξηγήσεων και πάνω από όλα για δεοντολογικούς λόγους ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής ότι θα γίνουν αφιερώματα για όσους περισσότερους νέους μπορούμε από τις ομάδες μας. Η σειρά είναι τυχαία.
Αρχή κάνουμε με ένα Μαχητή τον Χριστάκη Φωτίου 24 μόλις ετών!
«Ένα αμάξι δίχως φώτα, χάρος που βγήκε παγανιά, του κόσμου έκλισε την πόρτα σε μια περήφανη καρδία… κάτω από το φως των αστεριών πήρε τον δρόμο των Αγίων λεβέντης 20 χρονών»
Ήταν 21 Οκτώβρη 2007 ξημερώματα Κυριακής… καβάλα πάνω στη μηχανή του που λάτρευε…
Όσοι γνώριζαν τον Χριστάκη νιώθουν τυχεροί που ήταν ανάμεσα σε αυτούς που έστω και για λίγο έζησαν και πορεύτηκαν μαζί του. Ένας νέος γεμάτος όνειρα… ένας «Μαχητής» που αγαπούσε με πάθος την μοτοσυκλέτα και την ομάδα του την Ανόρθωση.
Οι δύο του αγάπες ήταν μαζί του για αιώνια! Αγκαλιά με τη μοτοσυκλέτα πήρε τον δρόμο για τον ουρανό και από την άλλη η Ανόρθωση του δεν τον πρόδωσε και δεν τον ξέχασε ποτέ!!!
Αν και έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε ο Χριστάκης παραμένει σύμβολο για όλους τους οπαδούς της ομάδας της Αμμοχώστου. Το οίκημα των οργανωμένων φίλων της «Κυρίας» στη Λάρνακα μετονομάστηκε σε «Χριστάκης Φωτίου». Το όνομα του έχει γίνει τραγούδι στους «Μαχητές» στους οποίους ο ίδιος ήταν ενεργό μέλος. Πανό και μπλούζες έχουν τα αρχικά του. Όσοι από εσάς ασχολείστε με τη «στρογγυλή θεά» ίσως κάπου να έχει πάρει το μάτι σας σε αγώνες της Ανόρθωσης το «Χ.Φ». Όσο πιστά ακολουθούσε ο ίδιος την ομάδα σε αγώνες εντός και εκτός Κύπρου τόσο πιστή είναι και η ίδια απέναντί του.
Πολλές φορές τα λόγια σε τέτοιες περιπτώσεις είναι περιττά είναι λίγα είναι αχρείαστα και φτωχά.
Ένας αληθινός «Μαχητής» είναι περήφανος για όσο ζει παλεύοντας για το ιδανικό του μα άλλο τόσο όταν φεύγει τότε που το ιδανικό του υπάρχει μέσα από αυτόν…
Χριστάκη ζεις για πάντα «Μαχητής»!!!
