Η ταινία μικρού μήκους που… έκανε χιλιάδες ανθρώπους να δακρύσουν για την Κύπρο
Πρόκειται για την μικρού μήκους ταινίας «The Palace» (Το Παλάτι), του σκηνοθέτη Anthony Maras που συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους. Η ταινία κυκλοφόρησε το 2011 και μέχρι σήμερα έχει συγκεντρώσει μια πλειάδα βραβείων και διακρίσεων ανά τον κόσμο. «Το Παλάτι», είναι εμπνευσμένο από την τουρκική εισβολή του 1974 στην Κύπρο και συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους που ακόμα και σήμερα, 7 χρόνια μετά, συζητούν.
Ο Αυστραλός σκηνοθέτης Αντώνης Μάρας, έφερε στην μεγάλη οθόνη μια ιστορία που έχει εμπνευστεί από πραγματικά γεγονότα και η ταινία γυρίστηκε σε πραγματικές τοποθεσίες στη Λευκωσία. Ο σκηνοθέτης ήθελε πλήρη αυθεντικότητα σε κοστούμια και παραγωγή, αλλά και στις λεπτομέρειες των περιστατικών. Όλα έγιναν με τη βοήθεια μίας διεθνούς ομάδας από όλα τα μέρη της υδρογείου (Αυστραλία, Ελλάδα, Κύπρο, Γερμανία, Μαρόκο, Αγγλία και Νότια Αφρική).
Η ιστορία της ταινίας…
Μία κυπριακή οικογένεια βρίσκει καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο πρώην οθωμανικό παλάτι. Όταν ένας νεαρός νεοσύλλεκτος Τουρκοκύπριος έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τη φυγαδευμένη οικογένεια, είναι αναγκασμένος να αντιμετωπίσει τον ρόλο του στη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου.
Λίγα χρόνια πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα…
Ο Maras έπαιρνε συνεντεύξεις από Κύπριους πρόσφυγες στο πλαίσιο της εκτεταμένης έρευνας που έκανε για την ταινία. Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, άκουσε μια ιστορία που τον συγκλόνισε. «Μου είπαν για μία νεαρή Κύπρια μητέρα που ήρθε αντιμέτωπη με ένα αδιανόητο δίλημμα», θυμάται ο Maras στο blog που έγραψε για λογαριασμό της Huffington Post το 2011. «Ενώ τα τούρκικα στρατεύματα περικύκλωναν το σπίτι της, το μωρό της δεν σταματούσε να κλαίει. Και αυτή έπρεπε να αποφασίσει ανάμεσα στο να το αφήσει να κλαίει και να υποστεί τις συνέπειες ή να προσπαθήσει να το σωπάσει για να μην τους ανακαλύψουν, κλείνοντας το στόμα του με το χέρι της και ρισκάροντας έτσι να το σκοτώσει. Έκτοτε δεν κατάφερα να βγάλω αυτή την ιστορία από το μυαλό μου».
Αυτό το ανατριχιαστικό σενάριο έγινε και το πρώτο βασικό κομμάτι της ιστορίας της ταινίας. «Η ταινία είναι αντιπολεμική και υπέρ της δικαιοσύνης. Μιλά για τους πολίτες και τους στρατιώτες που ήρθαν αντιμέτωποι και για το πώς οι ζωές τους συνδέθηκαν», λέει ο Maras. «Μας ενδιέφερε περισσότερο η ιστορία των ανθρώπων και όχι τόσο η πολιτική πλευρά της κατάστασης. Επικεντρωθήκαμε στο τι σημαίνει ο πόλεμος για τους απλούς ανθρώπους. Τους πολίτες. Τι σημασία έχει ο πόλεμος για μια μητέρα και το παιδί της; Τι σημαίνει ο πόλεμος σε έναν νεαρό στρατιώτη που δεν θέλει να βρίσκεται εκεί; Η ταινία μας είχε να κάνει με το πώς λειτουργούν οι άνθρωποι στις πιο αφύσικες καταστάσεις, δηλαδή στο θάνατο και στην καταστροφή».
Η ταινία αντιμετώπισε αρκετά εμπόδια μέχρι να ολοκληρωθεί…
Το μεγαλύτερο ήταν αυτό του μπάτζετ. «Τα λεφτά που είχαμε εξασφαλίσει από την ελληνική κυβέρνηση και από ιδιώτες, εξαφανίστηκαν με την ελληνική οικονομική κρίση», λέει ο Maras. Καταφέρνοντας να συγκεντρώσουν μια κάποια οικονομική βοήθεια από το Adelaide Film Festival Investment Fund και το South Australian Film Corporation, ο Maras και οι συνεργάτες του δεν πτοήθηκαν. «Έπρεπε να εκμεταλλευτούμε με σωστό τρόπο και το κάθε δολάριο. Όταν προβάλαμε την ταινία στους ανθρώπους που είχαν ζήσει εκείνη την εμπειρία, μας είπαν ξανά και ξανά πως είχαμε δημιουργήσει κάτι που έμοιαζε και είχε την αίσθηση και τη μυρωδιά του 1974». Πολλοί βοήθησαν, «Ο κόσμος μας άφησε να δανειστούμε τα ρούχα που φορούσαν το ’74, τα είχαν ακόμα σε μπαούλα. Το ίδιο συνέβη και με τις τούρκικες στρατιωτικές στολές», λέει ο Maras. Μέχρι και τα όπλα που χρησιμοποίησαν στην ταινία, ήταν κάποια από τα πραγματικά όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στην εισβολή. «Η ανθρακαποθήκη μέσα στην οποία κρύβεται η οικογένεια στην ταινία», προσθέτει ο Maras, «είναι μια πραγματική ανθρακαποθήκη που έμεινε ανέπαφη σε ένα φτηνό ξενοδοχείο δίπλα στην Πράσινη Γραμμή. Τα βαρέλια πυρίτιδας και τα όπλα εκεί μέσα δεν έχουν κινηθεί εκατοστό από το 1974».
Πηγή: ant1iwo.com
