«Μία ασθένεια εισέβαλε βίαια και ξαφνικά στη ζωή μου αλλά δεν με λύγισε… Στις 13 Ιουνίου πάντα γιορτάζω!»

Δεν επιτρέπει στον φόβο να κυριαρχήσει στη ζωή της και τον αντιμετωπίζει κατάματα. Διαβάζοντας την ιστορία της παίρνεις δύναμη και θέλεις να της πεις ένα μεγάλο «Μπράβο», «Μπράβο κορίτσι μου!!! Μακάρι όλος ο κόσμος να έχει τόση δύναμη όπως εσύ».

Η Άντρη Προδρόμου αναφέρει στο ant1ıwo:
«Γεννήθηκα στις 13/12/1982 στην Έγκωμη και είχα την τύχη να περάσω όμορφα και ήσυχα παιδικά χρόνια. Μεγάλωσα μέσα σε ένα ανθρώπινο, ζεστό και όλο αγάπη περιβάλλον κυρίως από την γιαγιά Γαλάτεια για αυτό και τα θυμάμαι σήμερα με νοσταλγία. Δεν μου έχει λείψει το παραμικρό και για αυτό είμαι ευγνώμων, οι γονείς μου μας παρείχαν τα πάντα. Μακάρι όταν θα δημιουργήσω και εγώ την δική μου οικογένεια, να μπορέσω να προσφέρω και εγώ με τον ίδιο τρόπο στα παιδιά μου.

Η δική μου ιστορία ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2014…

Ήταν Παρασκευή 13 Ιουνίου και ήμουν 31 ετών. Μία ασθένεια εισέβαλε βίαια και ξαφνικά στην ζωή μου αλλά δεν με λύγισε, αφού την κοίταξα κατάματα, την αντιμετώπισα με θάρρος και σήμερα δεν αφήνω ούτε λεπτό να περάσει αναξιοποίητο.
Προηγήθηκαν συμπτώματα, όπως έντονη αιμορραγία και μώλωπες στο σώμα. Η διάγνωση έδειξε οξεία προμυελοκυτταρική λευχαιμία 3ο στάδιο που ανήκει στην κατηγορία ΟΜΛ – οξεία μυελογενής λευχαιμία-. Η ΟΜΛ θεωρείται σχετικά σπάνια και εξελίσσεται ραγδαία και είναι θανατηφόρα μέσα σε διάστημα λίγων ημερών αν δεν αντιμετωπιστεί.

Ακολούθησαν υποχρεωτικά οι ζόρικες χημειοθεραπείες…

Τέσσερις κύκλοι ενδοφλέβιες χημειοθεραπείες στο Αιματολογικό Τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου, 6 μήνες σε απομόνωση και μετέπειτα 22 χάπια την ημέρα για 2 χρόνια. Ζαλάδες, πόνοι στα κόκαλα, εμετοί, πυρετοί, απώλεια μαλλιών, βάρους, τα πάντα… Χρειάστηκα και αρκετές φορές μετάγγιση αίματος, αιμοπετάλια.

Όταν τελείωσε ο εφιάλτης…

Στις 12 Δεκεμβρίου του 2016 νίκησα την λευχαιμία και πλέον επισκέπτομαι κάθε μήνα το αιματολογικό τμήμα για να κάνω τις απαραίτητες αιματολογικές εξετάσεις και επιστρέφω στο γραφείο μου. Αποφάσισα όμως να γιορτάζω τα δεύτερα μου γενέθλια στις 13 Ιουνίου που ήταν η ημερομηνία της διάγνωσης, όταν δηλαδή διαγνώστηκα με οξεία προμυελοκυτταρική λευχαιμία γιατί νιώθω ευλογημένη και τυχερή που κέρδισα αυτή τη μάχη, αυτόν το πόλεμο! Ευχαριστώ το Θεό για τα όσα είχα και έχω μέχρι σήμερα. Νιώθω ότι γεννήθηκα ξανά! Βέβαια, οι χημειοθεραπείες ήταν τόσο δυνατές που τα κατάλοιπα τους θα με συντροφεύουν για πολύ καιρό ακόμα…
Δεν θα μπορέσω ποτέ να δώσω αίμα, ούτε να γίνω εθελοντής δότης μυελού των οστών. Ο οργανισμός μου μετά τις χημειοθεραπείες είναι ιδιαίτερα ευάλωτος και ευαίσθητος, όμως, αυτό δεν με εμποδίζει να δουλεύω, να ασχολούμαι με τον εθελοντισμό, να πηγαίνω εκδρομές και δεν χάνω ευκαιρίες να ταξιδεύω.
Στον ελεύθερο μου χρόνο ασχολούμαι με την εκμάθηση ξένων γλωσσών (Ρώσικα και Τούρκικα) και είμαι μέλος και εθελόντρια σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς όπως ο ΠΑΣΥΚΑΦ, Ερυθρός Σταυρός, Europa Donna, Καραισκάκειο Ίδρυμα και Παγκύπριο Αντιλευχαιμικό Σύνδεσμο Ζωή με συμμετοχή σε εκδηλώσεις, εράνους και παγκύπρια και ευρωπαϊκά συνέδρια. Είμαι Οργανωτική γραμματέας του ΙΝΕ (Ινστιτούτο Νέων Επιστημόνων) και συντονίστρια της Επιτροπής Ανθρωπιστικών Θεμάτων & Εθελοντισμού καθώς και της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων & Ευρωπαϊκών Θεμάτων. Από τον Μάρτιο του 2018 είμαι γραμματέας στο νεοσύστατο Διοικητικό Συμβούλιο Εθελοντών του Καραϊσκάκειου Ιδρύματος για 3ετή θητεία.

Σε όλους τους ανθρώπους που βιώνουν σήμερα παρόμοιες καταστάσεις…

Όσες πιθανότητες έχει κάποιος να διαγνωσθεί με την ασθένεια, τόσες πιθανότητες έχω κι εγώ, ασχέτως εάν την πέρασα και την νίκησα. Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το αύριο.
Κάθε ασθένεια μπορεί να νικηθεί αρκεί να το πιστέψεις και να το θέλεις. Όταν είσαι αισιόδοξος άνθρωπος, όπως ήμουν εγώ που δεν σταμάτησα στιγμή να κάνω όνειρα, μπορείς να τα καταφέρεις. Έμαθα πάρα πολλά μέσα από αυτήν και κυρίως έχω αναθεωρήσει τον τρόπο σκέψης μου για πολλά θέματα. Μπορώ να πω ότι η ασθένεια με σημάδεψε, με προβλημάτισε και ταυτόχρονα με βελτίωσε σαν άνθρωπο, ενώ έγινε και ένα ξεκαθάρισμα μέσα μου. Πλέον βλέπω τα πάντα με χαμόγελο, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή είναι γεμάτη στιγμές, τις οποίες πρέπει να τις ζούμε και να τις απολαμβάνουμε. Έτσι, προσπαθώ να μην αφήνω κάποια πράγματα που δεν είναι τόσο σημαντικά να με επηρεάζουν όπως με επηρέαζαν παλαιότερα.
Όταν νοσούμε δεν πρέπει να μένουμε μόνοι μας αλλά να συζητάμε και να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες, γιατί η λευχαιμία για μένα ήταν μια εμπειρία.  Ένα μάθημα ζωής! O καρκίνος δεν είναι ανίκητος, ξεπερνιέται, αρκεί να πιστέψεις στις δυνάμεις σου και να μην φοβηθείς. Ο καρκίνος για μένα είναι απλά μια λέξη, όπως είναι η γρίπη και οποιαδήποτε άλλη ασθένεια».