Η Κύπρια ζωγράφος, Χριστίνα Μαϊφόσιη, έβαλε τον εαυτό της στη θέση μίας καρκινοπαθούς. Ζωγράφισε το πορτρέτο της, όπως θα ήταν αν είχε υποστεί μαστεκτομή.
Το έργο της έχει ως στόχο να ευαισθητοποιήσει, να προβληματίσει και να υποστηρίξει όσους υποφέρουν, μάχονται και αγωνίζονται ενάντια στον καρκίνο. Όταν το έργο άρχισε να παίρνει την μορφή της, εκεί έκανε διακοπή γιατί δεν άντεχε την εικόνα, ήταν πολύ ψυχοφθόρο.Το άφησε και συνέχισε μετά από μήνες. Ο πίνακας έχει τίτλο: «After the surgery», άρχισε το 2015 και ολοκληρώθηκε το 2016.
Η καλλιτέχνης χρειάστηκε τότε να αναρτήσει στάτους στο facebook, όπου εξηγούσε ότι η ίδια δεν πάσχει από καρκίνο και δεν υπέστη καμία επέμβαση αλλά επειδή θέλει να περάσει το μήνυμα ότι θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε και συνέχισε: «Μέσα σ’ όλα τα άσχημα που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στον κόσμο μας είναι σταθερή και η πανίσχυρη αυτή ασθένεια του καρκίνου. Τελικά πιο συχνά ακούς περιστατικό για ανθρώπους που παλεύουν με τον καρκίνο παρά ότι γεννήθηκε ένα μωρό.
Όλοι μας μπορούμε να φανταστούμε πόσο επώδυνη είναι αυτή η δοκιμασία για τον ασθενή αλλά και για τα δικά του πρόσωπα. Κάποιοι μάλιστα από εμάς το έχουμε ήδη βιώσει είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο. Πολλοί στάθηκαν τυχεροί, δυνατοί και νικητές!
Οι λόγοι που με έκαναν να ζωγραφίσω εμένα κι όχι κάποια γυναίκα που όντως πέρασε από τη διαδικασία της «μαστεκτομής», ήταν γιατί θα μπορούσα και εγώ να είμαι στη θέση αυτής της γυναίκας. Και δεύτερον, μια ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου ήταν: «τι θα ήθελα να πρωτοκάνω ακριβώς μετά από μια τέτοια επέμβαση». Η απάντηση μου ήταν αυτή: «Να πάρω πινέλα, μπογιές και να ζωγραφίσω τη Χριστίνα μετά την επέμβαση…». Όταν το έργο είχε φτάσει σε ένα προχωρημένο στάδιο, ένιωσα να μπαίνω σε μια διαδικασία τριβής με τον εαυτό μου βλέποντας για μήνες μια Χριστίνα με ένα μαστό. Ήταν για μένα δύσκολο να συνηθίσω την εικόνα. Έπιανα πολλές φορές τον εαυτό μου να αδυνατώ να το δουλέψω. Όμως ήταν ίσως ένας τρόπος αντιμετώπισης του φόβου μου και πιθανότατα είναι φόβος κάθε γυναίκας. Στόχος μου μέσα απ’ τη ζωγραφική μου, (έναν δικό μου τρόπο έκφρασης), είναι να μεταφέρω ίσως κάποια μηνύματα που θα ήταν καλά να πάρει κάποιος…».
Το έργο δε θα μπορούσε να αφήσει τον Αντικαρκινικό Σύνδεσμο Κύπρου αμέτοχο…
«Η τολμηρή πράξη της ζωγράφου κ. Μαιφόσιη να αποτυπώσει σε καμβά τον μετεγχειρητικό εαυτό της σε μία προσπάθεια ψυχικής “επούλωσης” της ίδιας αλλά και ευαισθητοποίησης άλλων γυναικών με εμπειρία καρκίνου του μαστού, δε θα μπορούσε να αφήσει τον Αντικαρκινικό Σύνδεσμο Κύπρου αμέτοχο. Η σφαιρική αντιμετώπιση της νόσου από τα πρώτα στάδια είναι εξαιρετικά σημαντική και μπορεί ακόμα και να καθορίσει την πορεία της ασθένειας στη συνέχεια» μας δήλωσε η Υπεύθυνη Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων του Συνδέσμου κ. Ειρήνη Λουκαϊδου και συνεχίζει: «Στον Αντικαρκινικό Σύνδεσμο Κύπρου δίνουμε μεγάλη έμφαση στην ψυχοκοινωνική ενδυνάμωση τόσο των ασθενών όσο και των οικογενειών τους με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους. Εκτός από την παροχή δωρεάν υπηρεσιών ανακουφιστικής φροντίδας προς τους ασθενείς με καρκίνο και τις οικογένειες τους, ένα μεγάλο μέρος της αποστολής του Αντικαρκινικού Συνδέσμου Κύπρου εδώ και 47 χρόνια είναι η διαφώτιση σε όλα τα θέματα που αφορούν τον καρκίνο.
Έτσι λοιπόν, η προβολή του συγκεκριμένου έργου τέχνης αλλά και της ιστορίας πίσω από την απόφαση της δημιουργίας του, πιστεύουμε ότι θα βοηθήσει να καταργηθούν κάποια ταμπού που ίσως να εμποδίζουν άλλες γυναίκες με παρόμοια εμπειρία από το να απολαμβάνουν τη ζωή τους».
Η Χριστίνα Μαϊφόσιη αναφέρει :
«Αφιερώνω αυτό το έργο στους ανθρώπους που δίνουν μάχη αυτή τη στιγμή με τον καρκίνο. Να είναι δυνατοί και να έχουν πίστη στον εαυτό τους γιατί ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί! Έχει αποδειχθεί πολλές φορές και χαίρομαι όταν το βλέπω να συμβαίνει γιατί ξέρω κιόλας ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν πια να ζουν την κάθε στιγμή της ζωής τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ξέρουν να εκτιμούν τα σημαντικά της ζωής, κάτι που όλοι μας θα ήταν καλό να κάνουμε…»
Πως νιώθεις κάθε φορά που βλέπεις τον συγκεκριμένο πίνακα και τι σου λέει συνήθως ο κόσμος;
«Το κάθε τι που δημιουργεί ένας καλλιτέχνης το δημιουργεί σίγουρα με αγάπη. Βγαίνει από τον δικό του εσωτερικό κόσμο, από τις σκέψεις του, από τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του. Με το συγκεκριμένο έργο έχουμε δεθεί αρκετά, έχουμε “συνομιλήσει”, έχουμε “τσακωθεί” αφήνοντας το στην άκρη γιατί είχε αρχίσει να με πληγώνει… Μήνες αργότερα αποφάσισα να το φέρω στην επιφάνεια ξανά και να αντιμετωπίσω τη δυσκολία του, να βλέπω τον εαυτό μου έτσι… Τα ίδια συναισθήματα μου έλεγαν ότι είχαν και οι γυναίκες που αντίκρισαν όντως τον εαυτό τους στον καθρέφτη κάπως έτσι…
Σαν Χριστίνα έχω την τάση να προσπαθώ και στην καθημερινότητα μου να μπαίνω στη θέση των ανθρώπων που βιώνουν διάφορες καταστάσεις. Σίγουρα δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση τους, αλλά θα ήθελα να μπορώ να καταλαβαίνω όσο γίνεται καλύτερα τον συνάνθρωπο μου.
Έχω πάρει πολλά μηνύματα ανθρώπων που δίνουν την δίκη τους μάχη…
Ένιωσαν τη στήριξη που ήθελα να δώσω σε αυτά τα άτομα αλλά δεν έχω πάρει κάποιο μήνυμα που να λέει π.χ. : Εγώ ΔΕΝ είμαι πάσχον αλλά το έργο σου με έχει κάνει να πάω για τσεκ απ. Ο άνθρωπος δηλαδή που παλεύει αυτή τη στιγμή ναι το γνωρίζει και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει ναι… Το θέμα είναι να προλάβουν ΚΑΙ άτομα που δεν ξέρουν ότι έχουν καρκίνο. Μιλάμε για μισή ώρα από τη μέρα τους. Αυτός ήταν και ο λόγος που έβαλα τον εαυτό μου στη θέση αυτή γιατί όλοι μας υπάρχει περίπτωση να το πάθουμε. Πρέπει να κάνουμε τσεκ απ».
Πηγή : Ant1iwo (Χριστιάνα Διονυσίου)
