Ένα απίστευτο ατύχημα στο στρατό… άλλαξε εντελώς τη ζωή του
Αυτός ο άνθρωπος έχει ένα βλέμμα γαλήνιο, γεμάτο καλοσύνη και ανωτερότητα. Είναι γενναίος, δυνατός και φιλότιμος. Ήταν πάντα γεμάτος ζωντάνια και είχε πολλά όνειρα. Στο στρατό ήθελε να γίνει αξιωματικός αλλά την ημέρα των εξετάσεων, συνέβη κάτι εντελώς αναπάντεχο…
Από τότε όλα άλλαξαν, τίποτα δεν είναι όπως πριν…
Ο κύριος Αβραάμ Παρασκευά αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 29/6/1977 στην Λάρνακα και έχω 2 αδέλφια. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια και αγαπούσα πολύ το σχολείο. Όταν έγινα 5 χρονών, η οικογένεια μου μετακόμισε στο Παραλίμνι. Είχα αρκετούς φίλους και λάτρευα το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Μετά το στρατό, θα πήγαινα στο Πανεπιστήμιο Πατρών για να σπουδάσω Διοίκηση Επιχειρήσεων.
2 Αυγούστου 1995…
Στο στρατό δήλωσα υποψήφιος έφεδρος αξιωματικός. Θα δίναμε πρώτα γυμναστικές εξετάσεις και μετά γραπτές. Στις γυμναστικές εξετάσεις πέρασα: Δρόμο 100μ, δρόμο 1000μ, ρίψη σφαίρας και στο άλμα εις ύψος…
Έκανα όπως ακριβώς έπρεπε, πήρα φόρα και πέρασα πάνω από τον πήχη χωρίς να τον ρίξω κάτω. Δυστυχώς όμως, τα στρώματα δεν ήταν όπως έπρεπε…
Τα δυο στρώματα που ήταν κάτω από τον πήχη, με το που έπεσα, μετακινήθηκαν με αποτέλεσμα να πέσω στο κενό και να χτυπήσω στο σβέρκο. Έχασα τις αισθήσεις μου και όταν συνήλθα, προσπαθούσα να τους μιλήσω αλλά δεν μπορούσα. Με μετέφεραν στο νοσοκομείο με στρατιωτικό όχημα. Ο γιατρός που με εξέτασε αμέσως κατάλαβε…
Με μια βελόνα με τσιμπούσε σε διάφορα μέρη του σώματος αλλά εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Είδα την έκφραση του προσώπου του γιατρού την ώρα που μιλούσε με τον υπεύθυνο αξιωματικό και κατάλαβα ότι σίγουρα κάτι πολύ σοβαρό μου συνέβη.
Με μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Είχα υποστεί κάταγμα στον αυχένα το οποίο προκάλεσε βλάβη στο νωτιαίο μυελό με αποτέλεσμα την τετραπληγία.
Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές…
Θυμάμαι που μου έκαναν τραχειοτομή χωρίς αναισθητικό και μετά έμαθα πως, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, γίνεται χωρίς αναισθησία. Πονούσα και παρακαλούσα να γινόταν ένα θαύμα, να τελείωνε αυτός ο εφιάλτης το συντομότερο αλλά δυστυχώς…
Ήμουν 22 μέρες στην εντατική και κανείς δεν πίστευε ότι θα ζούσα. Την πρώτη φορά που άκουσα να λένε για μένα στο ραδιόφωνο γέλασα…
Όταν βγήκα από την εντατική, μου έφεραν ένα μικρό ραδιόφωνο για να ακούω μουσική. Κάποια στιγμή που άκουγα ειδήσεις, είπαν: «παραμένει κρίσιμη αλλά σταθερή η κατάσταση της υγείας του εθνοφρουρού Αβραάμ Παρασκευά που τραυματίστηκε στην άσκηση επιλογής Αξιωματικών…» γέλασα και είπα μέσα μου: «τι βλακείες λένε αφού είμαι καλά!».
Έναν ολόκληρο χρόνο στην πτέρυγα παραπληγικών, έκανα όνειρα. Περίμενα ότι κάποια στιγμή θα μπορούσα να περπατήσω, ότι θα γινόμουν εντελώς καλά και θα κατάφερνα να σπουδάσω. Όσο περνούσε όμως ο καιρός, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει όπως πριν και έτσι άρχισα να προσαρμόζομαι στα νέα μου δεδομένα. Ταυτόχρονα με τις θεραπείες μου στο νοσοκομείο, άρχισα και σπουδές. Γράφτηκα σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο και με τη δύναμη του Θεού, υπομονή και επιμονή τα κατάφερα!. Νοσοκομείο, φυσικοθεραπείες αλλά και σπουδές.
Είχα τόσο πείσμα που η φυσικοθεραπεύτρια μου έπαθε σοκ. Κάποια στιγμή μάλιστα, βάλαμε και ένα στοίχημα… Της είπα: «πάω να ξυριστώ» και εκείνη με πολύ ευγενικό τρόπο, μου είπε να μην προσπαθήσω γιατί δεν θα τα κατάφερνα και θα απογοητευόμουν. Επέμενα όμως και τα κατάφερα! Ένιωσα τόσο όμορφα… Μπορούσα να ξυριστώ μόνος μου! Κάτι τόσο απλό αλλά τόσο σημαντικό για έναν άντρα που από το λαιμό και κάτω, είναι ανάπηρος. Ευτυχώς, ο Θεός με βοήθησε και μπορώ τουλάχιστον να χρησιμοποιώ τα χέρια μου. Αυτό είναι θαύμα!
Όσον αφορά το ατύχημα, κινήθηκα νομικά. Ο δικαστικός αγώνας διήρκεσε 5 ολόκληρα χρόνια αλλά κέρδισα τη δίκη. Ευτυχώς σε αυτό τον αγώνα δεν ήμουν μόνος. Είχα δίπλα μου τους γονείς μου και τα αδέλφια μου. Δυστυχώς όμως, το 2003 έχασα τον πατέρα μου από καρδιακή προσβολή και αυτό με πήρε αρκετά πίσω. Ήταν η δύναμη μου, η φωνή μου…
Η ζωή μου σήμερα…
Ζω με τη μητέρα μου που τα τελευταία δυο χρόνια δεν εργάζεται λόγω υγείας. Τα αδέλφια μου έχουν τα δικά τους σπίτια και έχουν φύγει. Βέβαια, έρχονται συνέχεια και μας βλέπουν. Είμαι καλά, χαμογελώ και συνεχίζω να στηρίζω τους ανθρώπους που είναι κοντά μου. Αγαπώ ότι υπάρχει δίπλα μου. Καλύτερη συντροφιά μου, τα δυο μου σκυλάκια.
Θέλω να ευχηθώ σε όλα τα παιδιά του κόσμου…
Να έχουν πείσμα και ότι και να συμβεί, να μην τα βάζουν κάτω. Ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάμε. Πίστεψε ότι μπορείς και δε θα πιστεύεις τι θα μπορέσεις…».
Πηγή: ant1iwo.com
