ΤΡΑΓΩΔΙΑ HELIOS: Το βάρος της μετάδοσης της είδησης από το Ράδιο Πρώτο έπεσε στους ώμους της Κατερίνας – «Δεν πρέπει να κλάψω» – ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Οι τραγωδίες δεν αφήνουν ανέγγιχτες τις ψυχές των δημοσιογράφων που βαρύνονται με την κατάρα της αναγγελίας κακών μαντάτων…

Του Φάνη Μακρίδη

Η δημοσιογράφος Κατερίνα Κυριάκου την 14η Αυγούστου του 2005 έπρεπε να σηκώσει ένα δυσβάσταχτο βάρος. Εργαζόμενη τότε στο συγκρότημα ΔΙΑΣ και στο Ράδιο Πρώτο κλήθηκε να αποφασίσει κατά πόσον πρέπει να μεταδώσει πρώτη την τραγική είδηση της πτώτης του αεροσκάφους της HELIOS στο Γραμματικό της Αττικής.

Το τι πέρασε εκείνη την μέρα μόνο η ψυχή της το ξέρει. Όσο καλά κι αν απέδωσε στο χαρτί τις τραγικές εκείνες εμπειρίες στον ραδιοθάλαμο, τα λόγια δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτό που ένιωσε, τα σημάδια που άφησε στη ψυχή της αυτή η τραγωδία. Και σίγουρα τα όσα πέρασε και τα οποία αποφάσισε να περιγράψει σε σχόλιό της, φανερώνουν και τον βαθμό δυσκολίας της θέσης των δημοσιογράφων που ξέρουν ότι κάνοντας τη δουλειά τους θα προκαλέσουν ανείπωτο πόνο.

Χωρίς περαιτέρω χρονοτριβή παραθέτουμε το σχόλιο που έκανε πριν από λίγα χρόνια για τα όσα βίωσε η Κατερίνα, η οποία πλέον εργάζεται στον ραδιοφωνικό σταθμό Άστρα:

14 Αυγούστου 2005. Εργαζόμουν τότε στο Τμήμα Ειδήσεων του συγκροτήματος «Δίας». Ήταν λίγο μετά τις 11 το πρωίόταν λάβαμε την πληροφορία πως δεν υπήρχε ανταπόκριση από κυπριακό αεροσκάφος το οποίο είχε απογειωθεί λίγο μετά τις 9πμ από το αεροδρόμιο Λάρνακας με προορισμό την Πράγα κι ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον αρχισυντάκτη (τότε του Σίγμα), Χρίστο Παπαδιά και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Δημόπουλο να συνομιλούν για το θέμα και να προσπαθούν να συλλέξουν περισσότερες πληροφορίες για να ενημερώσουν κι εμένα ταυτόχρονα για την κατάσταση, αφού ακολουθούσε δελτίο στις 12 το μεσημέρι στο Ράδιο Πρώτο.

Επικρατούσε μεγάλη αγωνία…

Συνεννοηθήκαμε τελικά να μην αναφέρω κάτι στο δελτίο των 12 για να μην προκληθεί πανικός. Δυστυχώς, λίγα λεπτά αργότερα πληροφορηθήκαμε για την τραγική κατάληξη του αεροσκάφους.

Η εντολή για την άμεση δημοσιοποίηση της τραγικής είδησης έπεσε πάνω μου. Τα έχασα, ήμουν συγκλονισμένη… Δεν ήξερα τι να πω!

Στο Ράδιο Πρώτο, ο Δημήτρης Καλέργης είχε ήδη ξεκινήσει το πρόγραμμα «Της Κυριακής το Κάγκελο». Μαζί του εκείνη τη μέρα στο στούντιο ήταν και η αείμνηστη Γιάννα Λοϊζίδου.

Αφού ενημέρωσα τους δύο για την τραγωδία είπα χαρακτηριστικά στον Δημήτρη Καλέργη «Βάλε έκτακτο, βγαίνουμε αέρα».

Προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Ήταν όμως πολύ δύσκολο.

Είχα την εμπειρία στα δελτία, όμως, τέτοιο πράγμα δεν ξανάζησα!

«Δεν πρέπει να κλάψω» είπα μέσα μου. Μίλησα με τρεμάμενη φωνή κι ενημέρωσα τους ακροατές για την αεροπορική τραγωδία.

Ακολούθησε πανικός, τα τηλέφωνα στον σταθμό πήραν κυριολεκτικά φωτιά με τον κόσμο που ήθελε να μάθει περισσότερα…

121 ψυχές είχαν ήδη ξεκινήσει το ταξίδι προς την αιωνιότητα.

Η 14η Αυγούστου 2005 έχει σημαδέψει για πάντα τη ζωή μου.

Αιωνία τους η μνήμη.

Υ.Γ. Με το παρόν άρθρο δεν υποτιμούμε ασφαλώς τον πόνο ψυχής των οικείων όσων έχασαν τη ζωή τους στην τραγωδία. Δεδομένη η συμπάθεια, η εκτίμηση και ο σεβασμός στα εν ζωή θύματα της τραγωδίας. Αυτό που κάναμε ήταν να θέσουμε υπό το μικροσκόπιο μια άλλη παράμετρο, που έχει να κάνει με τους πολλές φορές παρεξηγημένους (και τσουβαλιασμένους) λειτουργούς του Τύπου, που προσεγγίζονται ως αιμοδιψή κτήνη… Φάνης Μακρίδης

Πηγή: tothemaonline