Ενα παλικάρι που… αξίζει τον θαυμασμό και την αγάπη μας
Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος…
Θαρραλέος, ακούραστος, αξιοπρεπής, γοητευτικός, ανθρώπινος και ειλικρινής. Μια μεγάλη ψυχή που αξίζει να γνωρίσει κανείς. Πέρασε πάρα πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή του αλλά δεν έχασε ποτέ τη δύναμη και το κουράγιο του. Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς που θεωρούμε τα πάντα δεδομένα. Δυστυχώς η ζωή και οι ρυθμοί της μας βοηθούν να ξεχνάμε κάποια βασικά πράγματα, να ξεχνάμε να τα ζούμε με χαρά και ευγνωμοσύνη που υπάρχουν στη ζωή μας.
Είναι περίεργο που χρειάζεται κάτι πολύ άσχημο για να εκτιμήσουμε κάτι πολύ όμορφο…
«Γεννήθηκα στις 7/5/1987 στο χωριό Κόρνος που βρίσκεται στην επαρχία Λάρνακας και έχω 5 αδέλφια. Από μικρός μου άρεσε να δουλεύω και σε ηλικία 13 ετών, άφησα το σχολείο κι έπιασα δουλειά. Πέρασα από διάφορα επαγγέλματα όπως πελεκάνος, ψυκτικός και κ.ά. Πήγα πιο νωρίς στο στρατό και το 2006 που απολύθηκα, έπιασα δουλειά σε μια ιδιωτική εταιρεία.
Όλοι ένιωθαν οίκτο όταν με έβλεπαν κι ο οίκτος τους αυτός με σκότωνε. Με σκότωνε κάθε μέρα…
Το 2007 άρχισαν τα προβλήματα…
Είχα έντονους πόνους στο πόδι που άρχισαν σταδιακά να μετατρέπονται σε μια φοβερή αδυναμία. Πήγα στο νοσοκομείο και έκανα όλες τις απαιτούμενες εξετάσεις…
Διαγνώστηκα με οστεοσάρκωμα του δεξιού κάτω άκρου (οστεοσάρκωμα είναι ένας τύπος καρκίνου των οστών που αναπτύσσεται στα οστεοβλάστη κύτταρα που σχηματίζουν το εξωτερικό περίβλημα του οστού. Εμφανίζεται πιο συχνά σε παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες).
Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις το σοκ είναι τόσο μεγάλο που νομίζεις ότι δεν είναι αλήθεια. Ότι θα ξυπνήσεις και θα είναι όλα όπως πριν… όμως μέρα με τη μέρα το συνειδητοποιείς. Και τότε έρχονται οι δυσκολίες…
Υποβλήθηκα σε χημειοθεραπεία από τις 3/9/2007 μέχρι 30/5/2008 και ακολούθως έγινε χειρουργείο. Δυστυχώς τον Ιούλιο του 2009 παρατηρήθηκε υποτροπή της νόσου τοπικά και στους πνεύμονες. Ακολούθησε ακρωτηριασμός του δεξιού κάτω άκρου και άρχισα χημειοθεραπεία από τον Νοέμβριο του 2009 μέχρι και τον Μάρτιο του 2010. Επιπρόσθετα υποβλήθηκα σε 2 θωρακοτομές.
Νόμιζα ότι δεν θα το αντέξω αλλά ευτυχώς …
Βρήκα τη δύναμη να κρατηθώ μέχρι το τέλος. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου: «ή θα συνεχίσεις ή θα ψάχνεις το γιατί και θα είσαι μια ζωή μέσα στη μιζέρια», «υπάρχουν και χειρότερα και σίγουρα δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή από την υπομονή».
Ήμουν χαρούμενος που είχα δίπλα μου την οικογένεια μου, τους συγγενείς, τους φίλους και τους συγχωριανούς μου. Κοντά μου ήταν και ο Παγκύπριος Σύνδεσμος για παιδιά με καρκίνο και συναφείς παθήσεις «Ένα Όνειρο Μια Ευχή» καθώς και το Φιλανθρωπικό Σωματείο Αλκυονίδες που ιδρύθηκε το 1998 και στελεχώνεται αποκλειστικά από εθελοντές. Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου!!!
Όλες οι ανθρώπινες ιστορίες από την Χριστιάνα Διονυσίου είναι αναρτημένες εδώ
Με τρόμαζαν τα βλέμματα που έμεναν καρφωμένα πάνω μου, που παρατηρούσαν επίμονα το πόδι μου, όταν με ρωτούσαν γιατί δεν έχω πόδι και μετά μου ζητούσαν συγνώμη… Όλοι ένιωθαν οίκτο όταν με έβλεπαν κι ο οίκτος τους αυτός με σκότωνε. Με σκότωνε κάθε μέρα… Δεν το άντεχα. Μέσα μου όμως δεν έπαψα στιγμή να το παλεύω και πάντα έλεγα: «δεν πρέπει να συνεχιστεί αυτό, πρέπει να πάψει να με ενοχλεί, είναι που οι άνθρωποι δεν βλέπουν συχνά τέτοιες περιπτώσεις».
Όταν πέρασαν μέρες καταφύγαμε στη λύση των πρόσθετων μελών, αν και συνάντησα πολλές δυσκολίες. Δυστυχώς η γραφειοκρατία στην Κύπρο παραμένει ένα πολύ μεγάλο και άλυτο πρόβλημα. Αυτό με ταλαιπωρεί περισσότερο από όλα τα άλλα και μπορεί να σας ακουστεί περίεργο αλλά στις Δημόσιες Υπηρεσίες, βιώνω τον μεγαλύτερο ρατσισμό.
Σήμερα…
Εκτιμώ τα όσα μου προσφέρει η ζωή ενώ πριν τα θεωρούσα όλα δεδομένα. Είμαι πολύ πιο δραστήριος και ευχαριστώ το Θεό που έχω δίπλα μου μια υπέροχη κοπέλα που με αγαπά και με στηρίζει. Μαζί της όλα μοιάζουν όμορφα, γεμίζω δύναμη και προχωρώ.
Έχω μετανιώσει που δεν τελείωσα το σχολείο και πάω εσπερινό Γυμνάσιο και Λύκειο, φέτος τελειώνω και παίρνω το απολυτήριο μου. Τα πρωινά εργάζομαι σε φούρνο και μου αρέσει να ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Είμαι στην ομάδα καλαθοσφαίρισης σε τροχοκάθισμα «Nicosia Team Rollers» που ιδρύθηκε το 2015 με πρωτοβουλία της Οργάνωσης Παραπληγικών Κύπρου (ΟΠΑΚ). Επίσης ασχολούμαι με αθλήματα ρίψεων (σφαιροβολία- δισκοβολία) και συμμετέχω στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Δυστυχώς όμως στην Κύπρο δεν έχουμε την κατάλληλη στήριξη για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Αν φίλοι μου ήταν όλα όμορφα, ο δρόμος μας στρωμένος με ροδοπέταλα…
Τότε θα χάναμε το νόημα της ζωής. Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι δύναμη, πίστη και αισιοδοξία. Δεν σε εμποδίζει κανείς να ακολουθήσεις τα όνειρά σου. Μην τολμήσεις ούτε στιγμή να σκεφτείς ότι δεν μπορείς.
Μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μην τολμήσεις να πεις δεν μπορώ».
