Ο Ντίνος είδε τον αδελφό του να πεθαίνει την ημέρα των αρραβώνων του… μόλις τελείωσε το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο
Τα μάτια του…
Έχουν μια αλλιώτικη δύναμη αλλά και μια έντονη θλίψη. Πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές, υπέφερε και έμαθε να παίρνει όλο το βάρος πάνω του γιατί είναι γεννημένος αγωνιστής.
Έχει ένα εντελώς διαφορετικό χαμόγελο, ένα δακρυσμένο χαμόγελο, φυλακισμένο σε μια ψυχή γεμάτη πόνο.
Υπήρξε πρωταγωνιστής μιας τραγωδίας που του σκότωσε ότι πιο όμορφο και ιερό είχε…
Χόρεψε μαζί με τον αδελφό του εκείνο το τελευταίο βαρύ ζεϊμπέκικο και είχαν το κορμί τους στητό και τα χέρια τους απλωμένα στον ουρανό…
Ο κύριος Ντίνος Κκαντής αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 22/7/1979 στην Αραδίππου και έχω 3 αδέλφια. Με τον μικρό μου αδελφό, τον Ζαχαρία, ήμασταν πολύ δεμένοι. Χαιρόμασταν ο ένας την παρέα του άλλου και ήμουν πάντα δίπλα του. Ήταν ένα πολύ ξεχωριστό πλάσμα, φιλήσυχος και ευγενικός.
Ήμουν ο μόνος που εμπιστευόταν και όταν κάποιος τον στεναχωρούσε, δεν έλεγε τίποτα παρά μόνο σε μένα. Θυμάμαι πόσο πολύ θύμωνα και έτρεχα να τους βρω για να τους κάνω παρατήρηση. Δεν επέτρεπα σε κανέναν να τον πληγώσει και όσο και αν πάλεψα να διώξω το Χάρο μακριά, να μην τον πάρει από κοντά μου… δεν τα κατάφερα.
Οι γιατροί το πάλεψαν αλλά δυστυχώς, ακούσαμε ότι κανένας άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο δεν θέλει να ακούσει από το στόμα ενός γιατρού: «Δυστυχώς, είναι νεκρός»
Τρείς μήνες πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι…
Λιποθύμησε την ώρα που παίζαμε ποδόσφαιρο, κατέρρευσε στο κέντρο του γηπέδου. Έτρεξα δίπλα του, στην αρχή νόμιζα ότι είχε δαγκώσει τη γλώσσα του αλλά την είχε καταπιεί. Του παρείχα τις πρώτες βοήθειες. Του άνοιξα το στόμα και του γύρισα τη γλώσσα. Μόλις συνήλθε τον πήγα στις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λάρνακας. Θα ακουστεί τρελό και τολμηρό αλλά δεν ήξερα από πρώτες βοήθειες όμως ότι έκανα ήταν σωστό και κατάφερα να σώσω τον αδελφό μου.
Στο νοσοκομείο του έκαναν όλες τις εξετάσεις, είχε καρδιακή αρρυθμία και ήθελαν να τον κρατήσουν. Ο Ζαχαρίας ήθελε να φύγει και αφού υπέγραψε πήγαμε σπίτι. Τις υπόλοιπες εξετάσεις που έπρεπε να γίνουν, τις κάναμε σε ιδιώτη γιατρό. Έκανε όλες τις απαιτούμενες εξετάσεις ξανά και αφού ο γιατρός μας επιβεβαίωσε ότι όλα ήταν μια χαρά, συνεχίσαμε τη ζωή μας κανονικά.
Αρχίσαμε τις διαδικασίες για το πάρτι των αρραβώνων του. Ήθελε να αρραβωνιαστεί την ίδια ημερομηνία που είχα παντρευτεί, για να γιορτάζουμε μαζί την επέτειο μας. Στις 25/5/2007 θα γινόταν το πάρτι. Τα είχαμε ετοιμάσει όλα, την αίθουσα, τα ρούχα μας, την διακόσμηση, τους καλεσμένους.
Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Εκείνο το βράδυ χορέψαμε, τραγουδήσαμε, χαρήκαμε. Τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι επρόκειτο να συμβεί…
Κοίταξα το ρολόι, ήταν 11.30 και είχαμε μείνει μόνο λίγοι συγγενείς και μερικοί φίλοι. Ο Ζαχαρίας χόρευε το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο, τον «Παλιατζή» και τον χειροκροτούσαμε. Όταν τελείωσε το τραγούδι, τελείωσαν και τα όνειρα του, η χαρά, η ζωή του…
Αυτός ήταν ο τελευταίος χορός του Ζαχαρία
Κάθισε στη καρέκλα και μερικά λεπτά αργότερα, πέθανε. Η μητέρα μας νόμιζε ότι λιποθύμησε και μου φώναξε: «Ντίνο μου έλα, λιποθύμησε ο αδελφός σου». Ήμουν σίγουρος ότι θα τον έσωζα όπως και την άλλη φορά αλλά δυστυχώς…
Δεν πρόλαβε να μου μιλήσει, μερικά βογγητά μόνο και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι θα “έφευγε”, δεν θα υπήρχαν άλλες στιγμές, άλλες χαρές. Ακόμα ακούω τις φωνές και τα ουρλιαχτά των καλεσμένων. Άλλοι λιποθύμησαν και άλλοι από τη σύγχυση και την απελπισία, δεν ήξεραν τι να κάνουν.
Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο, μαζί με τον πατέρα μου, είχαμε βάλει τον Ζαχαρία στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο. Οι γιατροί το πάλεψαν αλλά δυστυχώς, ακούσαμε ότι κανένας άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο δεν θέλει να ακούσει από το στόμα ενός γιατρού: «Δυστυχώς, είναι νεκρός».
Ακολούθησαν φρικτές σκηνές και η διαδικασία μέχρι την κηδεία τρομερά επώδυνη. Δεν άφηνα να γίνει τίποτα χωρίς να είμαι παρόν, ακόμα και μέσα στην νεκροφόρα ήμουν δίπλα του. Δεν μπορούσα να αντέξω όλο αυτό το βάρος, δεν είχα μόνο το δικό μου πόνο αλλά και των γονιών μου. Τα έβαλα και με τους γιατρούς που δεν εντόπισαν το πρόβλημα με την καρδιά του. Ήθελα πίσω τον αδελφό μου και δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Δυο ολόκληρα χρόνια πάλευα μέσα μου χωρίς να καταφέρω να βρω λίγη ηρεμία.
Τις περισσότερες ώρες της μέρας ήμουν στο κοιμητήριο, καθόμουν δίπλα από τον τάφο του και του μιλούσα. Πολλές φορές έτυχε να με πάρει ο ύπνος και να μείνω εκεί μέχρι το πρωί. Σχεδόν κάθε απόγευμα, ερχόντουσαν και οι φίλοι του, όλοι μαζί του ανάβαμε το καντήλι.
Την πρώτη φορά που τον είδα όνειρο, μου μίλησε και με παρακάλεσε να ξυρίσω τα γένια, να κόψω τα μαλλιά μου και να βγάλω τα μαύρα μα εγώ του αρνήθηκα. Αμέτρητες ήταν και οι φορές που συνέβαιναν περίεργα πράγματα και πάντα κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για τον αδελφό μου.
Την πρώτη φορά, καθόμασταν στο καθιστικό με την γυναίκα μου και ακούσαμε το θόρυβο που κάνει το κλειδί όταν γυρίζει στη πόρτα. Είδαμε να κουνιούνται τα κλειδιά μαζί με το μπρελόκ που ήταν πάνω στην πόρτα της κουζίνας. Αμέσως σηκωθήκαμε από τον καναπέ και αρχίσαμε να ψάχνουμε, θέλαμε να δούμε αν φυσούσε από πουθενά αλλά τίποτα. Δεν υπήρχε κανένα παράθυρο ανοιχτό και καμία άλλη πόρτα.
Ένα βράδυ που ήμουν μόνος μου στο σπίτι και έβλεπα μια ταινία στη τηλεόραση, άλλαξε ξαφνικά κανάλι. Πήρα το κοντρόλ και έβαλα ξανά την ταινία που έβλεπα. Μέσα σε ένα λεπτό συνέβη πάλι το ίδιο. Κοίταξα μήπως είχε κάποιο πρόβλημα η τηλεόραση ή το κοντρόλ αλλά δεν είχε, έπειτα έκρυψα το κοντρόλ.
Συνέχισε να συμβαίνει το ίδιο, τότε είπα: «Εντάξει Ζαχαρία μου την κλείνω» και έκλεισα την τηλεόραση. Βγήκα έξω στην αυλή και μετά από λίγα λεπτά, είδα από το τσάμι την τηλεόραση αναμμένη. Συνέβη και άλλο περιστατικό, αυτή τη φορά με την πόρτα του γκαράζ. Όταν πλησιάσαμε με την γυναίκα μου, άνοιξε από μόνη της.
Έτυχε Πάσχα να είμαι στην καφετέρια του φίλου του και να ακούμε μουσική. Κάποια στιγμή η μουσική άρχισε να ακούγεται πολύ δυνατά και βλέπαμε το κουμπί της έντασης να γυρίζει από μόνο του. Ο φίλος του έπαθε μεγάλο σοκ αλλά εγώ ήξερα ότι ο αδελφός μου εκείνη τη στιγμή ήταν εκεί.
Το περασμένο Σάββατο, αφού πρώτα είχαμε ενεργοποιήσει τον συναγερμό, πήγαμε για ύπνο. Μετά από λίγη ώρα άρχισαν να κλαίνε τα δίδυμα και μάλιστα πολύ δυνατά. Σηκωθήκαμε μαζί με την γυναίκα μου και αφού τα ηρεμίσαμε, ξαπλώσαμε. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, ακούσαμε βήματα. Ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν κλέφτης επειδή είχα τον συναγερμό και της είπα: «Κοιμήσου ο Ζαχαρίας μας είναι». Την επόμενη μέρα το έλεγα στην μητέρα μου, μας είπε ότι ήταν Ψυχοσάββατο…
Μετά από 2 χρόνια, κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου πως έπρεπε να βρω δύναμη να συνεχίσω τη ζωή μου, να αρχίσω να ζω φυσιολογικά και να κάνω παιδιά. Πάλεψα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου χωρίς όμως στιγμή να βγάλω από το μυαλό μου τον αδελφό μου.
Όλα ευτυχώς άρχισαν να αλλάζουν όταν αποκτήσαμε τα δίδυμα αγοράκια μας. Μάλιστα στο ένα παιδάκι δώσαμε το όνομα του. Ακούγεται απίστευτο αλλά πέρα από το όνομα έχει και τον χαρακτήρα του Ζαχαρία, το άλλο έχει τον δικό μου. Είναι σαν να βλέπω εμάς να ζούμε όπως τότε, που ήμασταν μικρά.
Πως είναι η ζωή μου σήμερα; 10 χρόνια μετά τον θάνατο του αδελφού μου;
Έχω 3 παιδάκια και συνεχίζω τη ζωή μου χωρίς να περάσει ούτε μια μέρα να μην φέρω στο μυαλό μου τον αδελφό μου. Κάθε χρόνο διοργανώνουμε διάφορες εκδηλώσεις στη μνήμη του και ξέρω ότι ποτέ δεν έφυγε από δίπλα μας. Αν η σκέψη ήταν παρουσία, αν οι αναμνήσεις ήταν η φωνή του, τότε θα ήταν συνέχεια δίπλα μου όπως και πριν…».
Θα έδινα τα πάντα για μερικά λεπτά μόνο μαζί του, να του μιλήσω, να τον αγκαλιάσω. Έκανα 2 τατουάζ στο σώμα μου με το πρόσωπο του και δεν υπάρχει στιγμή που να μην τον σκέφτομαι.
Πηγή: ant1iwo.com
