Θέλω να πάω τσίρκο!
Την λεωφόρο Σπύρου Κυπριανού την ανεβοκατεβαίνω τρεις με τέσσερις φορές επί καθημερινής βάσεως. Ίσως και περισσότερο.
Όταν είδα την χρωματιστή τεράστια τέντα, το φορτηγακι με τα μεγάφωνα και την επιγραφή The Circus ένας καταιγισμός από εικόνες αλλά και συναισθήματα ήρθαν στο μυαλό μου.
“Τσίρκο, τσίρκο!!!Θέλω να πάω τσίρκο” Ναι… Είμαι 39 ετών, οδηγώ στην Σπύρου Κυπριανού και φωνάζω “Θέλω να πάω τσίρκο!!!”
Η νονά μου λέει πώς μετά τα 40 μπορείς να λες και να κάνεις ότι θέλεις χωρίς να σε παρεξηγήσει κανένας. Σε περίπτωση που σε παρεξηγήσει βέβαια, απλά έσενα δεν σε νοιάζει. Την φιλοσοφία της την ασπάστηκα από τα 38 μου και συνεχίζω ακάθεκτη να την υποστηρίζω γιατί απλά μου πάει!
Το τσίρκο είθισται να αρέσει στα παιδιά. Δεν ξέρω για τα παιδιά του σήμερα. Τα παιδιά της δικής μου γενιάς το λάτρευαν πάντως.
Θυμάμαι με νοσταλγία τον περιπλανόμενο θίασο να παίρνει τη θέση του απέναντι από τον πυροσβεστικό σταθμό της πόλης. Θυμάμαι να περιμένουμε υπομονετικά στη σειρά τον μπαμπά να αγοράσει τα εισητήρια και μετά παίρναμε το ποπ κόρν μας, βολευόμασταν στις ξύλινες κερκίδες και περιμέναμε με ανυπομονησία την παράσταση να ξεκινήσει. Μας άρεσαν τα φώτα, τα πολύχρωμα κουστούμια, τα ακροβατικά, οι ζογκλέρ και οι κλόουν. Έχω ήδη τη μυρωδιά του σανού στα ρουθούνια μου.
Θα πάω στο τσίρκο! Και ας μην είμαι παιδί. Και ας μην έχω καν παιδάκια να τα πάω. Έχω επίτηδες φροντίσει να κρατήσω μέσα μου ένα μικρό κομμάτι αθωότητας. Αγνό και αμόλυντο. Με αυτό θα πάμε παρέα. Και θα πάρουμε και διπλό ποπ κόρν!
Το υπόλοιπο κομμάτι μου βέβαια δεν θα μπορέσω να το εμποδίσω από το να μην χαθεί στις σκέψεις του. Από τώρα κιόλας άρχισα να σκέφτομαι διάφορα.
Για παράδειγμα πώς είναι άραγε ένας κλόουν χωρίς το κουστούμι στο σώμα του και τις μπογιές στο πρόσωπο του; Πώς νοιώθει πριν βγεί στη σκηνή και πώς όταν ολοκληρώνει το νούμερο του;Πώς είναι το να κάνεις τους άλλους να γελούν, τις πιο πολλές φορές γελοιοποιόντας τον ίδιο σου τον εαυτό; Πόση αγάπη και χαρά παίρνει από τα γελαστά προσωπάκια των πιτσιρικάδων; Πώς πήρε την απόφαση να γίνει κλόουν και αν δεν ήταν κλόουν τι θα ήθελε άραγε να ήταν;
Πώς να είναι η ζωή των ακροβατών; Πώς είναι να περιπλανιέσαι ανάμεσα σε χώρες και σε πόλεις άγνωστες για να βγάλεις το ψωμί σου; Πώς νιώθεις κάθε φόρα που τα μαζεύεις και φεύγεις; Πόσο αλήθεια να μετράει το χειροκρότημα;
Το διάσημο Ιταλικό τσίρκο πληροφορούμαι πώς δεν χρησιμοποιεί ζώα στις παραστάσεις του και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Σαν παιδί παλιά μου άρεσε να βλέπω τις τίγρεις, τα λιοντάρια, τον ελέφαντα και τις μαϊμούδες. Ήμουνα μικρή βλέπεις για να σκεφτώ πώς για να μάθουν όλα αυτά τα υπέροχα κόλπα τα ζώα περνούσαν μια μεγάλη περίοδο εκφοβισμού, τιμωρίας και κακοποίησης.
Και είμαι σίγουρη πώς κανένα παιδάκι δεν θα διασκέδαζε πραγματικά αν μπορούσε το μυαλουδάκι του να χωρέσει την πικρή αυτή αλήθεια..
Θέλω να πάω τσίρκο. Ναι! Γουστάρω με χίλια ότι μπορεί να με πάρει και να με ρίξει πίσω. Πίσω στο χρόνο. Στα λατρεμένα χρόνια του 70 του 80. Τότε που όλα ήταν αλλιώς. Τότε που όλα είχαν μια άλλη αξία μια άλλη μυρωδιά, μια άλλη γεύση. Αλλιώτικη. Και όλα έμοιαζαν τόσο μα τόσο αγνά και όμορφα. Όπως ακριβώς ένα ζευγάρι παιδικά μάτια.
Θέλω να πάω τσίρκο. ..
Photo : Michal Magdziak
