ΠΕΡΕΝΤΟΣ STORIES: ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΑΛΟΓΕΡΑ

Κτισμένο το 1925, με γενναιόδωρη δωρεά του Κωνσταντίνου Καλογερά, το σχολείο αποτελούσε από τότε σημείο αναφοράς για την εκπαίδευση, αφού σ αυτό φοιτούσαν τα αγόρα των εύπορων οικογενειών και της γύρω περιοχής ( τα κορίτσια φοιτούσαν στο παρακείμενο Ευρυβιάδειο Παρθεναγωγείο, κτισμένο με δωρεά το 1906 του Ευρυβιάδη Αντωνιάδη).

Το ίδιο δημοφιλές ήταν το Σχολείο Καλογερά και για τους δασκάλους. Πολλές γενεές μεγάλωσαν και μορφώθησαν σ’ αυτό το σχολείο. Και οι μαθητές μεγαλώνοντας φέρνουν στη μνήμη τους ιστορίες και περιστατικά από γεγονότα των δεκαετιών του 50 και 60. Δασκάλοι που άφησαν εποχή ήταν πολλοί. Μεταξύ τους ο διευθυντής Πάπυρος, μηλείχιος και καλωσυνάτος, ο οποίος δε χειροδικούσε ποτέ σε μαθητές, πράξη συνηθισμένη για τους δάσκαλους της εποχής εκείνης.

Αντ’αυτού, είχε τον παιδονόμο τον Ηλία Πεσβάντη, ο οποίος έκανε τα καθήκοντα του…τιμωρού δασκάλου, περιμαζεύοντας τους μαθητές που δεν πήγαιναν στο σπίτι μετα το σχολείο, τους ξυλοφόρτωνε και τους έπαιρνε στο σπίτι τους. Άλλος γνωστός Διευθυντής ήταν ο Ηλίας Τυλαύγης, με το χαρακτηριστικό του μουστάκι, αυστηρός, μανιακός καπνιστής τσιγάρων ΠΑΛΜΥΡΑ ΑΑ. Κι όταν λέμε αυστηρός δεν εννοούμε στο ύφος μόνο. Σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής και την αυστηρότητα που χρησιμοποιούσαν οι δάσκαλοι, κυκλοφορούσε μόνιμα με ένα κολάνι δερμάτινο στην πίσω τζέπη του πανταλονιού, έτοιμος να την ανασύρει ανα πάσα στιγμή που κατά τη γνώμη του έβλεπε αταξία εκ μέρους μαθητών, οι οποίοι στην εμφάνισή του έτρεμαν και διασκορπίζονταν σε διάφορα σημεία. Κι άλλοι πολλοί, ο Νικόλας Λαζαρίδης, ο Κουμενίδης, ο Σχολάριος και άλλοι που δεν μπορούμε να τους αναφέρουμε όλους.

Για τους μαθητές του Δημοτικού Καλογερά υπάρχουν πολλές ιστορίες και αναμνήσεις. Ο μικρός μας φίλος μας αφηγείται πώς περνούσε μια κανονική μέρα στο Σχολείο. Σχεδόν όλα τα παιδιά πήγαιναν από νωρίς στο σχολείο με τα πόδια, αφού τα σπίτια τους ήταν πολύ κοντά. Μετά τα πρωϊνά παιχνίδια στην αυλη και τα μαθήματα, ερχόταν το μεγάλο διάλειμμα, όπου είχαν λίγο χρόνο για να τσιμπίσουν κάτι και να καλαμπουρίζουν. Τα παιδιά της τάξης έπαιζαν στα διαλείμματα ποδοσφαίρο, φώναξαν και καυγάδιζαν. Στην ίδια τάξη ήταν και ο μετέπειτα γνωστός διακεκριμμένος μουσικός με ταλέντο στο πιάνο Μαρτίνος Τιρίμος. Ο Τιρίμος λοιπόν, που ήδη έπαιζε πολύ καλό πιάνο, φρόντισε να καλέσουν τους συμμαθητές του στο σπίτι του, όπου έπαιξε πιάνο και ο πατέρας του Δημήτρης Τιρίμος τους μίλησε για τη μουσική και την αξία της. Να πούμε όμως ότι στο νότιο μέρος της αυλής του Δημοτικού Καλογερά στεγαζόταν για χρόνια το σωματείο του Πεζοπορικού, που το χώριζε ένας πετρότοιχος από το σχολείο του Καλογερά.

Ετσι, ο χώρος ήταν συνέχεια ζωντανός, αφού μέχρι τις τέσσερεις το απόγευμα λειτουργούσε το Σχολείο και μετά που έκλειναν τα μαγαζιά, οι φίλαθλοι και τα μέλη του Πεζοπορικού κάθονταν κάτω από το πανύψηλο πεύκο στην αυλή και έπαιζαν τάβλι, πρέφα και άλλα παιγνίδια πίνοτας τον καφέ τους και συζητώντας τις ποδοσφαιρκές συναντήσεις της ομάδας τους. Αργότερα το κτήριο αυτό έγινε Δημοτικό Νηπειαγωγείο και ο ενδιάμεσος τοίχος έπεσε.

Λούης Περεντός

( Αναδημοσίευση απο την εφημερίδα L.A.Voice, Τεύχος 56.)