Τρία τραγικά τροχαία διέλυσαν τη ζωή του και ο πόνος δεν λέει να σταματήσει…
Η μοίρα παίζει πολλές φορές…
Τα πιο τραγικά παιχνίδια στη ζωή των ανθρώπων. Τους παίρνει ότι πιο σημαντικό έχουν στη ζωή και τους αφήνει εντελώς “γυμνούς” και μόνους. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά υπάρχουν άνθρωποι που δεν χάρηκαν στιγμή στη ζωή τους, δεν γιόρτασαν ποτέ, δεν γέλασαν ποτέ με την καρδιά τους. Ο θάνατος τους κυνηγάει από τότε που ήταν παιδιά…
Ο κύριος Θεόδωρος Αντωνίου αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 24/5/1955 στην Αμμόχωστο και είχα 9 αδέλφια. Δυστυχώς στη ζωή μου δεν χάρηκα ούτε παιδικά χρόνια ούτε εφηβικά. Ήταν σαν να υπήρχε μια κατάρα που μας κυνηγούσε διαρκώς, μέρα και νύχτα.
Όλα άρχισαν το 1963…
Ήταν απόγευμα και παίζαμε έξω στην αυλή. Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, ένα από τα αδέλφια μου, βρέθηκε κάτω από τις ρόδες του λεωφορείου που περνούσε εκείνη τη στιγμή. Ο οδηγός που ήταν και νονός του, δεν τον είδε με αποτέλεσμα το παιδί να βρει τραγικό θάνατο. Οι ρόδες του λεωφορείου του, σκότωσαν τον βαφτιστικό του…
Ο πόνος ήταν αβάσταχτος για όλους μας. Η μητέρα μου έπαθε νευρικό κλονισμό, τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να την ηρεμήσει, χρειαζόταν οπωσδήποτε ιατρική βοήθεια.
Μια σχεδόν εβδομάδα μετά το θάνατο του αδελφού μου, ο πατέρας μου, κατάφερε να την πείσει να πάνε να τη δει ένας πολύ καλός γιατρός στη Λευκωσία. Άφησαν την μεγάλη μου αδελφή να μας προσέχει και πήραν μαζί τους μόνο την μικρή που ήταν 6 μηνών. Πήγαν με το ταξί γιατί δεν είχαμε αυτοκίνητο. Δεν έφτασαν όμως ποτέ στον προορισμό τους…
Το ταξί που τους μετέφερε συγκρούστηκε μετωπικά με άλλο όχημα. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουν τη ζωή τους και οι 2 μου γονείς. Ο οδηγός είχε μόνο λίγα τραύματα και το βρέφος ήταν καλά.
Τίποτα πια στη ζωή μας δεν ήταν ίδιο…
Εμένα και τον αδελφό μου που ήταν 7 χρόνια μεγαλύτερος από μένα, μας πήγαν στο ορφανοτροφείο ενώ τα άλλα μου αδέλφια ανάλαβε να τα μεγαλώσει η μεγαλύτερη αδελφή μας που πια ήταν και μάνα μας.
Ήταν πολύ δύσκολα στο ορφανοτροφείο, μας χτυπούσαν και μας φέρονταν άσχημα. Τα βράδια έμοιαζαν με κόλαση και οι μέρες με άγριες μάγισσες που ήθελαν να με κατασπαράξουν. Άντεξα 7 ολόκληρα χρόνια και όταν έγινα 15 ετών, έφυγα. Ο αδελφός μου επειδή ήταν μεγαλύτερος, έφυγε πιο νωρίς.
Κατάφερα να βρω δουλειά και έμενα με τον αδελφό μου που ήταν πια 22 ετών. Η κατάρα του θανάτου δεν σταμάτησε να με κυνηγά αφού 7 χρόνια μετά, τον έχασα από ανακοπή καρδιάς, ήταν 29 ετών. Βασικά από τα 10 αδέλφια, σήμερα ζούμε μόνο τα 5.
Η μοίρα μου δεν έπαψε στιγμή να παίζει μαζί μου και να με βασανίζει…
Στα 17 μου παντρεύτηκα. Με τη γυναίκα μου αποκτήσαμε 3 παιδιά. Ο μικρότερος μου γιός όμως…
Στην ηλικία των 20 είχε ένα τροχαίο ατύχημα με αποτέλεσμα να μείνει παραπληγικός. Έκλαιγα μα από την άλλη ευχαριστούσα τον Θεό που δεν μου τον πήρε όπως τους γονείς και τα αδέλφια μου. Δεν μπορώ να ακούω πια για τροχαία δυστυχήματα, μου κόβονται τα πόδια και η αναπνοή. Έγιναν ο χειρότερος εφιάλτης μου…
Δυστυχώς μετά από μερικά χρόνια χώρισα με την γυναίκα μου και ήρθα να ζήσω στην Λάρνακα. Με την νέα μου σύντροφο απέκτησα 2 παιδιά αλλά τα προβλήματα υγείας της μικρής μου καθώς και τα τόσα οικονομικά προβλήματα, με “σκοτώνουν” κάθε μέρα και περισσότερο.
Το αγοράκι μου είναι 4 ετών και το κοριτσάκι μου 17 μηνών. Η Κατερίνα μου υποφέρει από το σύνδρομο Di George. Είναι μια γενετική διαταραχή που παρουσιάζει διαταραχές από διάφορα όργανα. Συνήθως προσβάλλει την καρδιά, τον θύμο αδένα και τους παραθυρεοειδείς αδένες. Επίσης παρουσιάζει και δυσμορφίες στο πρόσωπο. Δείχνει μικρότερη από όσο είναι και δεν τρέφεται κανονικά. Διαγνώστηκε με συγγενή καρδιοπάθεια. Οι συγγενείς καρδιοπάθειες είναι ανωμαλίες διάπλασης της καρδιάς, που φέρει μαζί του το άτομο από την ημέρα της γέννησής του. Η λέξη «συγγενής» σημαίνει «εκ γενετής». Έκανε μια χειρουργική επέμβαση στο Ισραήλ και σύντομα πρέπει να κάνει και δεύτερη, περιμένουμε να μας ειδοποιήσουν.
Ζούμε σε ένα πολύ μικρό διαμέρισμα με μόνο ένα υπνοδωμάτιο. Η γυναίκα μου κοιμάται στο κρεβάτι με τα παιδιά μου και εγώ στο πάτωμα. Δυστυχώς η πολυκατοικία πουλήθηκε και ο νέος ιδιοκτήτης μας διώχνει επειδή θέλει το διαμέρισμα. Είμαι άνεργος και πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Σε λίγες μέρες θα μας κάνουν έξωση και δεν ξέρω που να πάω.
Δυστυχώς δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή μου να βρω λίγη ευτυχία, λίγη ηρεμία. Ποτέ…»
Πηγή: ant1iwo.com
