Η 1η Δεκεμβρίου…
Καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS το 1988, με απόφαση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας και στη συνέχεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Είναι άραγε αρκετή μια μέρα το χρόνο…
Για την ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση της κοινωνίας σχετικά με την πρόληψη, την μετάδοση και την αντιμετώπιση του ιού HIV;
Δυστυχώς δεν βλέπουμε να γίνονται συχνά καμπάνιες ενημέρωσης, πρόληψης και αύξησης της ευαισθητοποίησης του κόσμου απέναντι σε θέματα HIV/AIDS. Δυστυχώς ακόμη υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που φοβούνται αν ο ιός HIV μπορεί να μεταδοθεί με την χειραψία, την αγκαλιά, το φιλί, τη χρήση κοινών οικιακών σκευών(πιρούνι, μαχαίρι), την οδοντόβουρτσα, την πισίνα αλλά και από τη χρήση της τουαλέτας.
Ένας Κύπριος φορέας του AIDS από την επαρχία Λάρνακας, αναφέρει στο ant1iwo:
«Τον Ιούνιο που μας πέρασε έμαθα ότι είμαι φορέας του AIDS. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα εξέταση για HIV. Αυτό που σκέφτηκα μόλις μου είπε ο γιατρός τι έχω ήταν: «Γιατί σε μένα;», «Γιατί εγώ;». Στην αρχή σκεφτόμουν ακόμη και να αυτοκτονήσω γιατί δεν ήξερα πώς να το πω στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου.
Πολλά βράδια έπαιρνα το αυτοκίνητο και πήγαινα κοντά στη θάλασσα της Δεκέλειας που είναι ήσυχα, για να μπορέσω να κλάψω χωρίς να με δει κανείς. Κάθε μέρα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν έχουν τελειώσει τα πάντα για μένα και ότι είναι σαν να έχω διαβήτη. Θα το έχω μια ζωή και αν προσέξω δεν απειλείται η ζωή μου.
Έχουν αλλάξει πολύ τα δεδομένα και ελπίζω να αλλάξουν και άλλο.
Στην οικογένεια μου το είπα μια εβδομάδα αργότερα. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν τίποτα και δεν πρόκειται να τους το πω και ποτέ. Δυστυχώς ο κόσμος είναι προκατειλημμένος, ακούνε «AIDS» και τους πιάνει πανικός, ειδικά στα χωριά μας. Αν ποτέ το μάθουν, θα μπαίνω στο καφενείο και θα τρέχουν όλοι πανικοβλημένοι να φύγουν.
Η γυναίκα μου αντέδρασε όπως ακριβώς το περίμενα…
Θύμωσε, έκλαψε και έφυγε από το σπίτι για μερικές μέρες. Η μεγάλη μου κόρη αντέδρασε εντελώς διαφορετικά, με στήριξε κι εκείνη ήταν που έπεισε τη μάνα της να γυρίσει πίσω στο σπίτι. Προσπάθησε με τη βοήθεια της τεχνολογίας αλλά και των γιατρών, να μάθει η μάνα της όσο περισσότερα γίνεται για την ασθένεια. Ο λόγος που δεν ζήτησα ψυχολογική βοήθεια από επαγγελματία ήταν επειδή η κόρη μου ανάλαβε αυτό το ρόλο.
Γνώριζα πως προσβλήθηκα από τον ιό αλλά δεν πήγα ποτέ να ζητήσω εξηγήσεις. Αν και προσπαθώ, είναι πολύ νωρίς να συμφιλιωθώ με την ιδέα. Δεν έχω κάνει sex από την στιγμή που το έμαθα και είναι το μόνο που δεν σκέφτομαι.
Το δικό μου μήνυμα προς όλους τους ασθενείς…
Ξέρω ότι όλοι νιώθουμε το ίδιο. Είναι σαν να έπεσε η μεγαλύτερη κατάρα πάνω μας. Δεν πρέπει όμως να φοβόμαστε φίλοι μου, πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι. Πρέπει ζητάμε ψυχολογική βοήθεια και να μην απομονωνόμαστε. Ας μην ξεχνάμε ότι λίγοι πεθαίνουν πια από αυτή την ασθένεια. Να σκεφτόμαστε ότι απλά, αποκτήσαμε στη ζωή μας ένα σοβαρό πρόβλημα που την κάνει πιο δύσκολη όπως και ο διαβήτης, σκλήρυνση κατά πλάκας καθώς και ένα σωρό άλλες ασθένειες.
Δεν πρέπει να πέσουμε σε καμία ενοχική παγίδα επειδή το Aids συνδέεται κατά κύριο λόγο με το sex. Δυστυχώς είναι πολλοί άνθρωποι που το εκλαμβάνουν ως τιμωρία αλλά δεν πρέπει.
Να παίρνουμε μόνο σωστά τα φάρμακα μας αλλά και να κάνουμε τακτικά εξετάσεις. Μην μισήσετε τον υπόλοιπο κόσμο και προς Θεού, μην επιδιώξετε να… κολλήσετε άλλους. Δεν υπάρχει χειρότερο, δεν μας φταίει κανείς».
Πηγή: ant1iwo.com
