Μεσημέρι και κάτι όταν καταφέρνω επιτέλους να εξασφαλίσω μια θέση στο Αρένα. Χαίρομαι τόσο μα τόσο πολύ που ο άνθρωπος που μου βρήκε τη θέση αυτό-αποκαλείται “καλός νεράιδος “.
Τόση χαρά και άλλη τόση , ή μάλλον λάμψη θα πρέπει να βγήκε από το πρόσωπο μου. Δεν θα μπορώ βέβαια να καθίσω με τους δικούς μου αλλά οκ, το βλέπω σαν εμπειρία και το προσπερνάω.
Φθάνουμε στο Αρένα. Φώτα, κόσμος, φασαρία. Κιτρινοπράσινα καπέλα σε μικρά και μεγάλα κεφάλια πάνε και έρχονται δεξιά αριστερά. Μαγεύομαι. Προχωράμε.
Όμορφο που είναι το Αρένα! Λέω να περάσω από την τουαλέτα πρώτου πάω στη θέση μου καλού κακού. Μια μυρωδιά, όχι και τόσο ευχάριστη διαπερνά τα ρουθούνια μου. Δεν βαριέσαι λέω. Έχουμε επιτέλους φως στην τουαλέτα, χαρτί και καζανάκι που δουλεύει. «Δεν έχει σαπούνι», μου λέει μια κοπέλα. Κοιταζόμαστε για λίγο και γελάμε. Η εικόνα από τις παλιές γυναικείες τουαλέτες περνά ξυστά από το μυαλό μας. «Μια χαρά ήμαστε απαντώ». Βασίλισσες εδώ. Πάω στη θέση μου. Βολεύομαι στο πράσινο κάθισμα μου. Κοιτάω γύρω μου σαν χαζή. Είναι όλα τόσο όμορφα. Ένα στολίδι το Αρένα για την πόλη μας. Ένα σπίτι για την ομάδα. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν ξέρω για πιο πράγμα αγωνιούν πιο πολύ.
Τον αγώνα να ξεκινήσει ή τον Κρίστιανσεν να μπει στον αγωνιστικό χώρο. 500εύρα και 100σταδόλαρα βλέπω πως έχουν τυπωθεί με τις φιγούρες του πρώην προπονητή καθώς και του Vander. «Θα τα πετάξουμε όλοι με το που θα πλησιάσουν» μου λέει η κοπέλα δίπλα μου. Μένω και τα κοιτάω. Πόση πίκρα κουβαλάμε μέσα μας, διερωτώμαι. “Take your money coach “, και άλλα που δεν γράφονται, ακούγονται όχι μόνο όταν ο εν λόγο προπονητής παίρνει τη θέση του μπροστά από την ανατολική της Αεκ αλλά και τα 92 λεπτά του αγώνα. Νεαροί ξεσπούν βρίζοντας και φτύνοντας τον ex. Αυτός δεν δείχνει να ταράζεται. Κάπου κάπου τινάζεται όταν το σάλιο των αγριεμένων βρίσκει στόχο. Θα πας σπίτι σου Κρίστιανσεν και θα πλυθείς, σκέφτομαι. Τι σε νοιάζει; Οι πορτοκαλί φωνάζουν συνθήματα. Κάτι πιάνει το αυτί μου για ψυχολογικά. Είναι πολλά, τα ψυχολογικά μας λένε. Ένα δίκιο το έχουν. Με σύνθημα απαντάμε. Για τα σικέ τα τρόπαια τους. Και έχουμε όλα τα δίκια του κόσμου.
Ο διαιτητής κάνει τα δικά του. Νεύρα. Πολλά. Κανένας δεν σκοράρει. Όχι ακόμα. Ένας νεαρός χάνει την ισορροπία του και προσγειώνει μέρος του σώματος του στο κεφάλι μου. Βρίζω – από μέσα μου-. Απολογείται. Ηρεμώ κάπως. Μια κοπέλα περνάει από μπροστά μου. Φοράει ψηλά παπούτσια, μακιγιάζ φουλ και κρατάει ροζ τσαντούλα. Με κοιτάζω. Φοράω ένα ταλαιπωρημένο army παντελόνι, αθλητικά παπούτσια και μια μεγάλη μπλούζα της ομάδας. Ο αδελφός μου επέμενε πώς δεν μπορώ να πάω στο γήπεδο χωρίς τη φανέλα. Μου βάζει μια δικιά του λες και είμαι μωρό και εγώ απλά με καμαρώνω. Είναι λίγο μεγάλη εντάξει όμως είναι η φανέλα της ομάδας.
Πίσω μου μιλάνε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Φάση. Φωνές. Ξεχωρίζω ανάμεσα στους οπαδούς το πρόσωπο του θείου μου. Όρθιος και με κατακόκκινο από την έξαψη πρόσωπο αποκαλεί κάποιον μαλάκα. Χαμογελώ. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου – και όχι μόνο – πως θα συμπεριφέρομαι κόσμια. Όχι παρεκτροπές. Μου το επαναλαμβάνω. Ημίχρονο δεύτερο. Καλύτερο το θέαμα. Όλο και πιο πολλές κίτρινες κάνουν την εμφάνισή τους. Οι πορτοκαλί σκοράρουν. Έχω μια λύπη στο πρόσωπο μου. Δεν εκφράζομαι. Ο Alves κάνει το θαύμα του. Σηκώνομαι.
Τσιρίζω, χοροπηδάω και βρίζω σαν φορτηγατζής την εξ αριστερών μου κοκαλωμένη κερκίδα. Χειρονομώ άσεμνα. Δεν το μετανιώνω.
Τέλος αγώνα. Φεύγω με το κεφάλι ψηλά. Μας πλήγωσες Κριστιανσεν. Μας πλήγωσες αλλά δεν μας νίκησες, σκέφτομαι και χαμογελώ…
