Και τελικά τι είναι έρωτας;

Ενα κείμενο που γράφτηκε τον Απρίλιο του 2013:

Σε κάνει να χαμογελάς, όμως σε καίει.

Της Έλενας Τσιακούπη

 Καθημερινά κάθομαι και διαβάζω τα «λόγια» πάνω σε φωτογραφίες που έγιναν μόδα τις τελευταίες μέρες, μέσα από σελίδες που φτιάχτηκαν από ανθρώπους που πληγώθηκαν ή που έζησαν ένα μεγάλο έρωτα. Ο έρωτας δεν κοιτά ούτε ηλικίες, ούτε επαγγέλματα, ούτε κοινωνικά status, ούτε “δακτυλίδια”. 

Όταν δυο άνθρωποι συναντιούνται υπάρχει λόγος. Όταν δυο άνθρωποι ταιριάξουν, ακόμα και σε λάθος στιγμή, το μόνο που αρκεί είναι να τα διαλύσεις όλα και να ξεκινήσεις μαζί του απο την αρχή. Το θέμα είναι αν τολμάς και πόσο θα αφήσεις πίσω σου τα “πρέπει”, τα “βολέματα” , τις “συνήθειες” και τους “εγωισμούς”. Ο έρωτας δεν είναι ντροπή και όσοι κρίνουν τους άλλους που τον ζουν (έστω και σε μια λάθος κατάσταση) ίσως δεν τον έχουν νιώσει ποτέ αληθινά και ίσως ποτέ δεν αγάπησαν αγνά.

Ο έρωτας είναι μεγάλη ιστορία, δεν μπορείς να την περιγράψεις , να την διηγηθείς, μόνο να την αισθανθείς. Είναι ίσως το μόνιμο χαμόγελο που βρίσκεται σχηματισμένο στα χείλη σου, είναι που βλέπεις όλο τον κόσμο τόσο όμορφο, είναι που αποκτά νόημα το κάθε ασήμαντο στη ζωή σου. Είναι ένα φως που νιώθεις ότι δίνει λάμψη στα πάντα γύρω σου. Μα συνάμα είναι και τόσο επικίνδυνο να σε ρίξει κάτω , με το τέλος του.

Τότε νιώθεις τον έρωτα να σε καίει. Είναι οι ώρες που όλα σκοτεινιάζουν. Που θες να κοιμάσαι με τις ώρες γιατί δεν έχεις τίποτα να κάνεις και δεν βρίσκεις ουσία σε τίποτα γύρω σου. Είναι εκεί που κόπηκε το χαμόγελο σου και ακόμα …με τα πιο πετυχημένα αστεία δεν μπορείς να χαμογελάσεις. Είναι ο βαρύς κόμπος στο λαιμό που νιώθεις και δεν λέει να φύγει, είναι ο πόνος σαν «σουβλιά» στο στήθος. Είναι μια προσωρινή «κατάθλιψη». Η αναμονή πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας ο άλλος να αντιληφθεί  πόσα έδωσες , να εκτιμήσει όσα αισθάνθηκες, να ρίξει τον «εγωισμό» του  και να στείλει μόνο ένα «Γεια σου είσαι καλά;».

Ο έρωτας δεν πρέπει να υπολογίζει από εγωισμούς. Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι τον βάλαμε στη μέση. Δυστυχώς οι άνθρωποι μπερδέψαμε τον έρωτα με «όσα συμβαίνουν γύρω μας» και ξεσπάσαμε σε αυτόν.  Δυστυχώς πνίγουμε τα συναισθήματα μας λες και θα μας πέσει το επίπεδο αν πούμε ένα «μου λείπεις». Σας έχω όμως νέα … Το να λες αυτά που αισθάνεσαι πραγματικά και όχι αυτά που «πρέπει», το να εκδηλώνεις τα σωστά συναισθήματα στους σωστούς ανθρώπους ( όχι να ξεσπάς άδικα σε λάθος ανθρώπους), το να μπορείς να πεις το «μου λείπεις», «σε θέλω» , «σε σκέφτομαι»… ανεβάζουν το επίπεδο της σχέσης και του έρωτα σου. Δεν δείχνουν την αδυναμία σου αλλά την μαγκιά σου και την δύναμη σου να ξεφύγεις από τους φόβους και τα “πρέπει” να δείξεις αυτά που νιώθεις.

Αν είσαι ένας από αυτούς που κράτησαν τα όσα νιώθουν μέσα τους, έβαλαν ένα τέλος από λάθος λόγο, από «εγωισμό» ή από φόβο, δεν είναι αργά να στείλεις ένα μήνυμα, δεν είναι αργά να δείξεις αυτά που πραγματικά νιώθεις. Στο κάτω κάτω αυτόν τον έρωτα ήθελες να τον ζήσεις κάποτε… γιατί να μην το ζήσεις σωστά και να τον αισθανθείς;  Όλα είναι στιγμές .. απλά ζήσε , χωρίς εγωισμούς, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς περιπλοκότητα.  Έρωτας είναι να βλέπεις το χαμόγελο του άλλου και να ξέρεις πως προέρχεται από την παρουσία σου. Αφου πονάτε και οι δύο χώρια με την απουσία, γιατί δεν παραμερίζετε τον εγωισμό;

Ο έρωτας είναι μόνο για αυτούς που ξέρουν να ρισκάρουν και να τα δίνουν όλα στο παιχνίδι. Ποτέ μην παίζεται όμως με τα συναισθήματα των άλλων, για δικούς σας εγωισμούς. Ο έρωτας υπάρχει για να τον ζεις . Ζήσε τον!