Ανάμεσα σε δύο άντρες: Όταν είσαι ερωτευμένη με τον πρώην ενώ έχεις κάνει νέο δεσμό

Από την Έλενα Καλογερά

Σε κανέναν δεν αρέσουν τα διλήμματα, εκτός κι αν είναι μαζοχιστής. Όμως, ας το παραδεχτούμε, και αυτά – τα ερωτικά «ενδιάμεσα» – είναι μέσα στη ζωή. Και για να το κάνουμε ακόμη πιο ξεκάθαρο: είναι πολύ πιθανόν, κάποια στιγμή της ζωής σου, ίσως και τώρα που το συζητάμε, να νιώθεις σαστισμένη, μπερδεμένη και ανάμεσα σε δύο άντρες, για τους οποίους αισθάνεσαι το ίδιο πράγμα.

Μέχρι τώρα, θα έχεις περάσει απ’ όλα τα (απολύτως φυσιολογικά) στάδια του διλήμματος. Από το αναρωτιέσαι γιατί να συμβεί σ’ εσένα αυτό, από το να κατηγορείς τον εαυτό σου ότι είσαι κακός άνθρωπος που επέτρεψες να συμβεί κάτι τέτοιο, από το να συμπεριφέρεσαι παράλογα και στους δύο ανθρώπους με τους οποίους αισθάνεσαι ερωτευμένη, από το να προσπαθείς να διαλέξεις (επιτέλους!), βάζοντας στη ζυγαριά πότε τα υπέρ του ενός και πότε τα κατά του άλλου.

Ωραία, αφού τα έχεις κάνει όλα αυτά, σταμάτα για λίγο ό,τι άλλο κάνεις και ρίξε μια ματιά σε όσα πρέπει να κάνεις από εδώ και στο εξής, κυρίως για να πάψεις να βασανίζεις μυαλό, σώμα και ψυχή.

4 βήματα που θα σε βγάλουν απ’ το δίλημμα

Τα πράγματα είναι λιγότερο δύσκολα απ’ ό,τι νομίζεις, αφού τα δύο πρώτα βήματα – αυτά, δηλαδή, που απαιτούν να συνειδητοποιήσεις και να παραδεχθείς τι σου συμβαίνει – τα έχεις κάνει.

Μην τα περιφρονείς αυτά τα δύο βηματάκια, γιατί πολύς κόσμος κάνει χρόνια για να καταλάβει τι του συμβαίνει και απλώς περιφέρεται δυστυχισμένος, ενδεχομένως, κάνοντας κι άλλους ανθρώπους δυστυχισμένους. Εσύ έχεις ήδη περάσει προ πολλού από αυτό το στάδιο και τώρα απλώς αναζητάς – ακόμη και με λάθος τρόπους – το «παρακάτω», την κίνηση που θα σε βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Το τρίτο βήμα έχει βαθμό δυσκολίας, αφού δεν αφορά μόνο εσένα, αλλά και τα υπόλοιπα… εμπλεκόμενα μέρη του διλήμματος. Είναι ένα βήμα που όσοι έχουν περάσει από αυτού του είδους τη συναισθηματική «ψησταριά», το γνωρίζουν ως «πείραμα της ευτυχίας». Και είναι ένα πείραμα που λίγοι το τολμούν, γιατί είναι απλό μεν, αλλά αλάνθαστο, αποκλείοντας περιθώρια αμφιβολίας και «πισωγυρίσματος».

Πού είσαι πραγματικά ευτυχισμένη; Που περνάς στ’ αλήθεια καλά; Με ποιόν είσαι ο εαυτός σου; Πού περνούν πιο γρήγορα οι ώρες, χωρίς να το καταλάβεις και πού τα δευτερόλεπτα κυλούν ανά δύο ώρες; Με ποιόν από τους δύο δεν έχεις δεύτερες σκέψεις;

Ακόμη κι αν τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, σίγουρα στο βάθος του μυαλού σου έχεις πλάσει μια ιδανική εικόνα για το με ποιον θα ήθελες να ξυπνάς, να ψωνίζεις απορρυπαντικά το απόγευμα της Παρασκευής μετά τη δουλειά, να κρατάς το χέρι του στο σινεμά… Τότε, γιατί μπλέκεσαι; Γιατί ενδεχομένως ο άλλος – που συνήθως είναι ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει να είναι στο πλευρό σου – σου προσφέρει κάποια μορφή ασφάλειας, σου κανακεύει κάποιες ανησυχίες, γενικώς δεν σε αφήνει να πέσεις στο κενό (όποιας μορφής: συναισθηματικό, ηθικό, επαγγελματικό, οικονομικό, κοινωνικό), χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Επίσης, χωρίς καμία διάθεση να σε αθωώσουμε, ενημερωτικά σου λέμε ότι ο άνθρωπος – και κυρίως η γυναίκα – που βιώνει ένα τέτοιο ερωτικής φύσης δίλημμα, πολύ συχνά είναι τόσο βαθιά βυθισμένος στο πρόβλημα, τόσο «αγκαλιασμένος» μαζί του που σχεδόν μαθαίνει να αγαπά την απελπισία και την ένταση που του προκαλεί.

Βέβαια, στο τέλος της ημέρας, η απελπισία γίνεται στενοχώρια, μια μορφή μόνιμου άγχους που δηλητηριάζει την κάθε σου στιγμή, την κάθε ευκαιρία να ευτυχήσεις , αφήνοντας σε μονίμως με την αίσθηση ότι η ζωή περνά με εσένα σε ρόλο παρατηρητή και με την πεποίθηση ότι ακριβώς αυτή τη ζωή, τη δική σου ζωή, τη ζει κάποια άλλη.

Το επόμενο βήμα είναι ίσως το δυσκολότερο, αλλά αν το κάνεις με γυμνό πόδι, θα είσαι ήδη έξω από τον ασφυκτικό κλοιό που τόσο καιρό σε κρατούσε μέσα στο πρόβλημα: συζήτησε το πρόβλημα ή απλώς πάρε χρόνο και αποστάσεις. Αν η σχέση σου περιβάλλεται από τέτοιο επίπεδο πολιτισμού που θα μπορούσες να θέσεις ένα τέτοιο ζήτημα, χωρίς να προκληθεί ο… Γ’ Παγκόσμιος, κάν’ το. Πολλές φορές το να ενημερώνουμε αυτόν με τον οποίο είμαστε μαζί ότι έχουμε πάψει να περνάμε καλά και ότι μας βασανίζει κάτι πολύ περίπλοκο, δίνει από μόνο του τη λύση. Αν, όμως, τέτοιου είδους ειλικρίνειες είναι μάλλον απαγορευτικές για τη δική σου περίπτωση, τότε ζήτα σταθερά και χωρίς νάζια μία πίστωση χρόνου. Ένα σοβαρό διάλειμμα από τη σχέση σου, για να σκεφτείς που πραγματικά θέλεις να είσαι, αυτή τη φορά, όμως, χωρίς δίχτυ ασφάλειας.

Μισό: μιλάμε για δίλημμα ή για παράλληλη σχέση;

Όλα αυτά, βέβαια, για την περίπτωση που μιλάμε σε θεωρητικό επίπεδο, για την περίπτωση που εσύ δεν έχεις ακόμη αποφασίσει να πατάς σε… δύο βάρκες. Αν δεν μιλάμε απλώς για μία σκέψη που σε βασανίζει, για κάτι που έκανες στο παρελθόν και εξακολουθεί να σε βασανίζει και όχι για μία παράλληλη σχέση, τότε αλλάζει και ο βαθμός επικινδυνότητας και η μονάδα μέτρησης δυσκολίας του να πάρεις μία ξεκάθαρη απόφαση.

Εκεί, στη ζυγαριά θα πρέπει να βάλεις ένα ακόμη βαρίδι: πόσο αντέχεις να ζεις διπλή ζωή; Πόσο βαραίνει στη μέρα σου το να κοιμάσαι σε δύο κρεβάτια; Πότε νομίζεις ότι θα κουραστείς να λες ψέματα σε δύο ανθρώπους και κυρίως στον ίδιο σου τον εαυτό;

Αν έχεις πρόχειρες απαντήσεις σε κάποια από τις παραπάνω ερωτήσεις, τότε προφανώς έχεις αποφασίσει – και για την ώρα – να ακολουθήσεις έναν μάλλον άβολο και εξαιρετικά μπερδεμένοτρόπο ζωής. Και φυσικά, σε κανέναν δεν πέφτει λόγος, όσο δεν γνωρίζει, αλλά είναι ένας δρόμος που θα σε κουράσει πολύ γρήγορα και θα σε βγάλει «εκτός πορείας», ενδεχομένως και πριν ακόμη προλάβεις να κάνεις όσα σχεδίαζες.

Αν βρίσκεσαι σε τόσο «οριακό» σημείο σου απομένει να πάρεις μία πολύ γενναία απόφαση, αφού πρώτα περάσεις από τη ζυγαριά όλα τα «υπέρ» και τα «κατά» των ανθρώπων με τους οποίους έχεις φτιάξει ένα «τρίγωνο», ειδικά αν δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει, γεγονός που αδικεί και τους δύο.

Σε κάθε περίπτωση να θυμάσαι, ότι σε δυσκολότερη θέση από αυτή που βρίσκεσαι ήδη, δύσκολα θα έρθεις ξανά. Ίσως είναι ένα μάθημα που πρέπει να πάρεις, μία απόφαση ζωής που θα σε κάνει πιο δυνατή, ένας τρόπος να «μετρήσεις» τον εαυτό, τις αντιδράσεις και τις αντοχές σου.

Το λάθος θα είναι να ζήσεις μια ζωή που δεν σε καλύπτει και την κάθε σου μέρα με αμφιβολία για το πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα για ‘σένα, αν είχες πάρει (ακόμη και τη λάθος) απόφαση, τη σωστή στιγμή!