Το συγκινητικό αντίο του πιο χαμογελαστού καφετζή στη Λάρνακα, που την κάνει για νέες περιπέτειες… (pics)

Ο γνωστός σε όλους μας (σχεδόν) στη Λάρνακα Κωνσταντίνος Γεωργίου ο οποίος δούλευε για χρόνια στην καφετέρια “ΑΜΑLFI” και ακολούθως στο “ΤΗΕ POINT” με ένα συγκινητικό μήνυμα αποκαλύπτει το τέλος της συνεργασίας του με την γνωστή καφετέρια και όπως δηλώσει ο ίδιος την κάνει για νέες… περιπέτειες.

Είναι αλήθεια ότι ο Κωνσταντίνος Γεωργίου μεγάλωσε γενιές και γενιές στις δύο από τις μεγαλύτερες καφετέριες της πόλης μας που δούλεψε και ήταν πολύ αγαπητός με το κοινό και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.

Διαβάστε το μήνυμα της αποχώρησης του από το επάγγελμα του σερβιτόρου και ακολούθως του barman.

Έφτασε η ώρα του αποχωρισμού. Μην κλαίτε βρε, δεν πάω εξορία επάγγελμα αλλάζω και κάποιους από εσάς θα σας χάσω. Τουλάχιστον τίποτα δεν θα είναι το ίδιο όπως πριν…
Ο «Κώτσιος σας», ο «νάνος σας», ο «καφετζής σας» πήρε την ιστορική απόφαση να αφήσει για πίσω του τα φραπέ, τους χυμούς, τα εσπρέσο, τα καπουτσίνο κ.λ.π και να τραβήξει για νέες περιπέτειες.
Πέρασα ωραίες και μοναδικές στιγμές. Έκανα γνωστούς και φίλους που δεν φανταζόμουν, γνώρισα κόσμο ανεξαρτήτως ηλικίας, είδα πως μεγαλώνει η μάνα το παιδί, είδα ανθρώπους χαρούμενους, λυπημένους, αγχωμένους. Γνώρισα και συνομίλησα και με ηλικιωμένους ανθρώπους που είχαν και αυτοί τα δικά τους: Επαναλαμβάναμε τις ίδιες συζητήσεις για τα καθημερινά θέματα και η ελαφριά τους άνοια βοηθούσε ώστε καμία επανάληψη να μην είναι κουραστική για αυτούς.
Το να δουλεύεις με κόσμο είναι ωραίο αλλά είναι και ψυχολογικά δύσκολο: Επιβάλλεται να μπαίνεις στην κοσμοθεωρία του πελάτη που μπορεί π.χ να κατέβει και μόνος για να σου πει τα δικά του. Ψάχνει στήριξη και επιβάλλεται να του την δώσεις…
Τα πρώτα μου βήματα σε αυτό το επάγγελμα τα έκανα στο ιστορικό «AMALFI» και ακολούθως στο «THE POINT». Ευχαριστώ όσους με βοήθησαν και με στήριξαν από την αρχή μέχρι και σήμερα που παραδίδω την σκυτάλη.
Η δουλειά του σερβιτόρου ή του barman δεν είναι καθόλου εύκολη. Είχε τις σκουτούρες της, είχαμε τις διαφωνίες μας και τις αντιδράσεις μας αλλά έμαθα να μετατρέπω την ρουτίνα μου σε απόλαυση.
Παρά την κούραση θεωρώ ότι ήμουν πάντα φιλικός, το χιούμορ σταθερό και πάντοτε με χαμόγελο στα χείλη.
Εάν πλήγωσα κάποιο σε αυτά τα χρόνια απολογούμαι: Δεν ήταν ετσιθελικά. Πέρασα μια δεκαετία υπέροχη με απίστευτες αναμνήσεις και ιστορίες. Θα έχω να τα λέω στα παιδιά μου, να είστε σίγουροι…
Ήθελα μια αλλαγή, την αναζητούσα για πολλούς λόγους. Κυρίως λόγω ωραρίου και μην ξεχνάτε ότι όπου να σαι, πιάνουμε τα τριάντα: Αχ Θεέ μου!
Πλέον τα Σαββατοκύριακα θα μου σερβίρουν και εμένα το καφέ, δεν θα χαθούμε, θα καθόμαστε παρέα να τα λέμε με όλους σας, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Τα γράφω αυτά με βουρκωμένα μάτια. Ξυπνούν στο μυαλό μου μνήμες απίστευτες, κυρίως τον καιρό που ο κόσμος είχε λεφτά και αυτό το ζούσα και το έβλεπα καθημερινά. Τίποτα όμως δεν έμεινε το ίδιο, να το θυμάστε…
Γράψτε από κάτω ότι γουστάρετε. Ιστορίες, ευχές, συμβουλές, αγάπες, πόνο, κατάρες κτλ
Θα σας θυμάμαι, θα μου λείπετε…