Elena Mukhina, η αντίπαλος της Κομανέτσι και η παράλυση πίσω από τις πολιτικές σκοπιμότητες

Στο περιθώριο του «επίσημου» Ψυχρού Πολέμου ένας δεύτερος ακήρυχτος πόλεμος μαινόταν στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να χάσει από τον εχθρό και στο πλαίσιο αυτό η ανθρώπινη ζωή λίγη σημασία είχε μπροστά στην περηφάνια της νίκης ή την ατίμωση της ήττας.

Θύμα αυτού του πολέμου υπήρξε και η ρωσίδα αθλήτρια της ενόργανης Elena Mukhina, το κορίτσι που κατάφερε να νικήσει τη Νάντια Κομανέτσι και να περάσει στο λαιμό της το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής το 1978.

Η πορεία της στην ενόργανη όμως τελείωσε άδοξα καθώς προσγειώθηκε με το πηγούνι σε μια άσκηση εδάφους και έμεινε παράλυτη. Και όλα αυτά γιατί η πίεση που της ασκήθηκε ήταν πολύ μεγάλη…

Τα πρώτα χρόνια στην ενόργανη

Την 1η Ιουνίου 1960 γεννιέται στη Μόσχα η Elena Vyacheslavovna Mukhina, όπως ήταν το πλήρες όνομά της. Στην τρυφερή ηλικία των πέντε ετών χάνει τη μητέρα της όταν ξεσπά πυρκαγιά στο σπίτι τους και εκείνη καίγεται ζωντανή. Μητέρα της γίνεται η γιαγιά της Anna Ivanova που τη μεγάλωσε, προσφέροντάς της τη μητρική αγάπη που τόσο πρόωρα είχε χάσει.

Από πολύ νωρίς έδειξε μια αγάπη για τη γυμναστική και η ευκαιρία δεν άργησε να έρθει όταν επισκέφτηκε το σχολείο της ένας προπονητής και ζήτησε από τα κορίτσια που ήθελαν να ξεκινήσουν την ενόργανη να σηκώσουν το χέρι τους. «Σχεδόν δάκρυσα από χαρά» είχε πει χρόνια αργότερα.

Η Elena γίνεται από πολύ νωρίς μέλος της ρωσικής ομάδας ΤΣΚΚΑ Μόσχας, αλλά δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει με τις ικανότητές της. Κανένας προπονητής δεν της δίνει σημασία, στην κυριολεξία την αγνοούν.  Τότε δύο συγκυρίες τη φέρνουν στο προσκήνιο. Η μία είναι η απόλυτη κυριαρχία της Ρουμανίας στην ενόργανη που σαρώνει στους Ολυμπιακούς του 1976. Τότε η προπονήτρια των ρωσίδων στην ενόργανη Larisa Latynina, που είχε κατηγορηθεί για την ήττα της ομάδας, είχε πει χαρακτηριστικά: «Δεν είναι δικό μου λάθος που η Νάντια Κομανέτσι γεννήθηκε στη Ρουμανία!»

Οι Σοβιετικοί αρχίζουν να ψάχνουν για το αντίπαλο δέος της Κομανέτσι, μια αθλήτρια που θα μπορούσε να τη ρίξει από το ψηλότερο βάθρο των αθλητικών διοργανώσεων. Και τότε έρχεται η δεύτερη συγκυρία που θα αναδείξει την Elena σε ένα μεγάλο αστέρι της ενόργανης: αναλαμβάνει την προπόνηση της ο Mikhail Klimenko, ο άνθρωπος που θα την οδηγήσει σε μεγάλες διακρίσεις, αλλά θα αποτελέσει και το μοιραίο πρόσωπο στον τραυματισμό της. Ενήλικη -και ανάπηρη πια- θα πει το 1988: «Λυπάμαι για τον Klimenko. Είναι θύμα του συστήματος, ένα μέλος της ανθρώπινης φυλής που “πρέπει να κάνει τη δουλειά του”».

Οι σκληρές προπονήσεις, οι μεγάλες διακρίσεις και ο τραυματισμός

Το κορίτσι με τα θλιμμένα μάτια, όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν, μπαίνει θριαμβευτικά στις αθλητικές διοργανώσεις. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πράγας το 1977 κερδίζει τρία χρυσά, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο και ακολουθεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1978 στο Στρασβούργο, που αφήνει τη Νάντια Κομανέτσι στα κρύα του λουτρού. Η Elena κερδίζει το χρυσό τόσο στο ομαδικό όσο και στο σύνθετο ατομικό. Βγαίνει επίσης πρώτη στις ασκήσεις εδάφους και στους ασύμμετρους ζυγούς με την άσκηση Korbut που εκτελεί άψογα και κάνει το κοινό να την αποθεώσει.