Το είπαμε πολλές φορές. Το να μένεις μόνος σου κατά τη διάρκεια της φοιτητικής σου ζωής είναι ωραίο. Απολαμβάνεις την “ελευθερία” σου και συγκεκριμένα τη φοιτητική σου ζωήστο έπακρον!
Όλοι μας -αν όχι οι περισσότεροι- καθώς φεύγαμε από το πατρικό μας για το νέο μας διαμέρισμα είπαμε: ” Σιγά μεν το πεθυμήσω” , “Εν να φύω να ησυχάσει η κκελέ μου”… Άραγε είχαμε δίκαιο;
Νομίζω πως όσο και να προσπαθούμε να το παίξουμε “σκληροί” υπάρχουν μερικές “στιγμές αδυναμίας” που ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΑΣ και το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ!
Για να δούμε ποιοι είναι οι λόγοι που ξαφνικά “λυγίζουμε”:
1 MOOD: “Έππεσεν το αρφάλι μου”
Οκ, πόσες φορές να ψήσεις nuggets κατεψηγμένα; Πόσες φορές να αγοράσεις έτοιμο φαΐπου κάποιο φούρνο; (εν πρόβλημα τζιαι που οικονομικής άποψης). Πόσες φορές να κουβαληθείς του παρέα σου τάχα να μαειρέψετε μαζί; Άσε που οι περισσότεροι εν τα καταφέρνουν καν στο μαγείρεμα. Ακόμα πιο τραγικό!
Ε άμαν εβαρέθηκες τζιαι τα ίδια, ή εν τα καταφέρνεις, έρκεται μια στιγμή που ακόμα τζιαι ηφατζιή της μάνας σου (που ποττέ εν έτρωες) είναι θησαυρός για ‘σένα! Αφού η κατάσταση εν πάει άλλο, πιάνεις τη μάμα σου τζιαι ανακοινώνεις της ότι μετά που 1 μήνα αποφάσισες να τους επισκεφτείς (τάχα μου κάτι εν να πιάσεις που εξέχασες – αφού δυσκολεφκούμαστε να παραδεκτούμε ότι τους επεθυμήσαμε).
Διαβάστε περισσότερα στο studentlife.com.cy.
