ΠΕΡΕΝΤΟΣ STORIES: Οι στέγες παλιών σπιτιών, η πορεία τους στον χρόνο και η Εθνική Φρουρά…
Κάποτε έρχονται εικόνες της παιδικής ηλικίας και σου φαίνονται ψεύτικες. Ήμουν τελευταίως στο χωριό Λαζανιά και πρόσεξα ιδιαίτερα τις στέγες των παλιών σπιτιών.
Η κατασκευή τους στα παλιά χρόνια ( μέχρι περίπου τη δεκαετία του ’50) γινόταν με τον εξής τρόπο.
Στην αρχή τοποθετούσαν ξύλινους δοκούς, κυρίως από κυπαρίσσι, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους, και απ ό πάνω σταυρωτά καλάμια, τα οποία έδεναν μεταξύ τους στις άκρες. Το μεσαίο μεγάλο δοκάρι το λέγαμε «μεσοδότζιν» , που πολύ αργότερα έμαθα από κείμενο του Γιώργου Σεφέρη την πραγματική του σημασία. Στη συνέχεια άπλωσαν χώμα και μικρές πέτρες σε στρώμα λάσπης (πλιθθαρόχωμα) σε όλη την επιφάνεια. Εντελώς από πάνω έβαζαν τον «κόννο» ( αργυλλόχωμα), που το έφερναν με αμάξια. Το άπλωναν καλά και το «κτυπούσαν» για να γίνει ένα συμπαγές στρώμα και να μη το διαπερνά το νερό της βροχής.
Κάθε δύο περίπου χρόνια έκαναν συντήρηση, τοποθετώντας επιπρόσθετο «κόννο», σε αποκατάσταση ζημιών της διάβρωσης. Τη δουλειά αυτή την έκαναν συνήθως τα μικρά παιδιά, λόγω του ότι η κατασκευή που περίγραψα δε σήκωνε βάρος!
Σε μετέπειτα χρόνια, έκαναν ένα στρώμα τσιμέντου από πάνω και τοποθετούσαν κεραμίδια.
Μετά από αυτή όλη την περιγραφή πρέπει να αναφέρω ότι όταν μεγαλώσαμε και καταταγήκαμε στην Εθνική Φρουρά, τις άγριες νύχτες του χειμώνα που έβρεχε, μόνιμα είχαμε τη φοβία μη πέσει η στέγη του σπιτιού μας. Το ότι η στέγη συχνά έσταζε και γεμίζαμε τα λιγοστά δωμάτια με κουβάδες είναι μια συνηθισμένη ιστορία για πολλούς της γενιάς μου. Κι ας το έχουν ξεχάσει μερικοί.
Αυτά για θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Αν υπάρχουν επιπρόσθετες πληροφορίες ας τις αναφέρει κάποιος.
Λουής Περεντός
