Κάνε το χρόνο κολλητό σου

Στη ζωή υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που είναι αμείλικτα απέναντι στους ανθρώπους. Και από αυτά, τα περισσότερα πάλι καθίστανται σχετικά ελαστικότερα, ανάλογα με τις δυνατότητες των ανθρώπων να τα προσαρμόσουν στις απαιτήσεις τους, και να λειάνουν τις γωνίες τους, που μπορούν να καταστούν ιδιαίτερα αιχμηρές για τους ίδιους. Μόνο ένα πράγμα είναι τόσο αμείλικτο,…

ώστε να μην επιδέχεται καμιά εξωτερική παρέμβαση και λείανση: και ονομάζεται χρόνος. Ο πανδαμάτωρ, ο αυστηρός, ο άτεγκτος (συμπλήρωσε το επίθετο της προτίμησης σου) που απλά περνά και χάνεται από πάνω μας, χωρίς το παραμικρό ίχνος επιείκειας ή ελέους.

Το διαπιστώνεις καθημερινά, βλέποντας τους μήνες να περνούν με ταχύτητα φωτός αφενός και σε ένα άλλο δυσκολότερο πεδίο αφετέρου: μπροστά από τον καθρέφτη σου, ο οποίος μπορεί να αποτελέσει το καλύτερα δομημένο ναρκοπέδιο του Κοσσυφοπεδίου για την ίδια και την αυτοπεποίθηση σου. και αυτό γιατί τα σημάδια είναι παραπάνω από εμφανή, παρά τις πιτσικανιές στις οποίες καταφεύγεις για να τα αναχαιτίσεις και να τα αποκρύψεις: ρυτίδες, χαλάρωση, κούραση και εμφανώς μεγαλύτερη σωματική κόπωση είναι μερικά από αυτά. Ε, και τα προσόντα σου, τα οποία στο παρελθόν ήταν αρκούντως καυτά και ικανά να τρελάνουν κόσμο, δείχνουν σιγά σιγά να χάνουν και αυτά τη μαγεία τους…

Η αλήθεια είναι ότι τα χτυπήματα του χρόνου, ειδικά στις γυναίκες, είναι πολύ δυνατότερα από ότι στους άνδρες. Και ανεξαρτήτως χαρακτήρα, αφήνουν σημάδια ψυχολογικά, συχνά βαθύτερα από τα εμφανή σωματικά. Και πολλές φορές είναι αρκετά, για να σε κάνουν να περάσεις μαύρες μέρες, να μη βγεις για λίγο καιρό από το σπίτι σου, και να ντύνεσαι σαν Μαρίζα Κωχ, για να κρύψεις τις κάθε είδους ατέλειες (που μπορεί και να υπάρχουν μόνο στο μυαλό σου). Δεν θα μπορούσες να διαφέρεις ιδιαίτερα (αλίμονο). Και όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της, αναπτύσσεις τα ψυχοσωματικά σου και καταφεύγεις σε κάθε είδους ευφάνταστη μέθοδο για να κρύψεις το τέρας που (πιστεύεις ότι) κρύβεις μέσα σου. Αλήθεια όμως, δεν σε κουράζει όλο αυτό;

Το δεδομένα είναι δύο: ο χρόνος είναι πάντα εκεί. Και αποτελεί δημιούργημα του ανθρώπου, απλά για να μπορέσει να μετρήσει τα διαστήματα της φυσιολογικότητας και της ζωής πάνω στη Γη. Φαντάσου πως θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχες μέρες, μήνες, χρόνια, και απλά λειτουργούσες με τη μέρα και τη νύχτα, που θα εναλλάσσονταν καθημερινά, σαν τους Αζτέκους στο Μεξικό. Δεν θα μπορούσες να καθορίσεις τίποτα με ευκρίνεια, δεν θα μπορούσες να χαρείς τίποτα όπως θα τα ήθελες, δεν θα ήξερες πώς περνάει ο καιρός και πόσος σου απομένει, σε τελική ανάλυση. Το απόλυτο είναι λοιπόν στοιχείο της ίδιας του της φύσης ως τέτοιας. Και υπακούει στην κανονικότητα της ζωής και του θανάτου, όχι μόνο όλων εμάς, αλλά μέχρι το τελευταίο μικρόβιο επάνω στη Γη. Προς τι η επιστημονική ανάλυση; Μα για να σου δείξω ότι ο χρόνος δεν είναι εχθρός σου. Απλά υπάρχει και είναι έτσι για σένα και για όλους τους άλλους.

Η αντιμετώπιση του είναι αυτή που δείχνει αφενός δύναμη και ποιότητα χαρακτήρα, αφετέρου μία βαθύτερη σοφία και σύνεση, η οποία έρχεται με την πλήρη αποδοχή της πραγματικότητας. Δεν περιμένει κανένας από σένα και κάθε κορίτσι να μετατραπείς στο σοφό ερημίτη της πιο απομακρυσμένης βουνοκορφής του Άθω, και να αρχίσεις να φιλοσοφείς. Αυτό που μπορείς, όμως, και πρέπει να κάνεις, είναι να αντιμετωπίζεις ψύχραιμα και φυσιολογικά το πέρασμα του χρόνου, και όσα σημάδια του μένουν επάνω σου. Με μία απαραίτητη προϋπόθεση: να έχεις χαρεί και να έχεις περάσει καλά, μέσα σε όλο αυτό το διάστημα.

Το βαθύτερο ζήτημα δεν είναι τόσο να προσπαθήσεις να αναχαιτίσεις τον χρόνο (μάταιο και ουτοπικό, εξάλλου), αλλά να τον αξιοποιήσεις κατάλληλα. Μη σου φαίνεται αυτονόητο, μπορείς ακόμη και μέσα στο ίδιο σου το περιβάλλον να βρεις δεκάδες ανθρώπους, που δεν βρίσκονται σε θέση να το κάνουν. Και απλά τον αφήνουν να περνά και να σπαταλιέται ανούσια, αναλωνόμενοι σε κάθε είδους περιττολογίες και σπατάλημα του. Και αυτό είναι ακριβώς που συνιστά εγκληματική συμπεριφορά.

Ακόμη και πιο ψύχραιμα να το δεις το ζήτημα, όλος αυτός ο φόβος σου μπροστά στο χρόνο, που κυλά ανελέητα, δεν είναι τίποτα άλλο από μία ψευδαίσθηση του ότι «χαλάς» ή ότι σπας και χάνεις τα προσόντα σου, υποκύπτοντας διαρκώς σε μία άνιση μάχη. Το αποτέλεσμα είναι καθαρά αισθητικό, δηλαδή; Εκεί είναι που χάνεις την ουσία και ίσως και το παιχνίδι. Αντικατάστησε τον όρο «σπάσιμο» με τον όρο «εμπειρία». Ή ακόμη καλύτερα με τον όρο «ζωή». Και χώρεσε μέσα σε αυτόν όλα όσα έχεις περάσει, ακόμη και τις κακές σου στιγμές, δεν αντιλέγω. Και στο τέλος βάλε τα στη ζυγαριά, κάνοντας τελικό ταμείο. Τότε είναι που θα πρέπει να δεις αν θα σχηματιστεί στα χείλη σου ένα μεγάλο χαμόγελο ή απλά θα τρομάξεις. Και αυτός είναι ο πραγματικός φόβος, με τα αληθινά άσχημα αποτελέσματα…

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατήσεις, και να εγκαταλείψεις την μάχη, μεταβαλλόμενη σε ένα νωθρό και απεριποίητο πλάσμα; Κάθε άλλο. Σημαίνει ότι πρέπει να εξακολουθήσεις να χρησιμοποιείς τα σύνεργα και τα κόλπα που βρίσκονται στη μαγική σου καλύβα, όπως κάθε καλή μάγισσα, με σύνεση και φροντίδα. Χωρίς να μετατρέπεσαι δέσμια τους και ακόμη χειρότερα υπόδουλη σε αυτά. Και παράλληλα να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι, να μαθαίνεις συνέχεια περισσότερα, να βελτιώνεσαι ως άνθρωπος. Και να εκτιμάς τα θετικά που κάθε περίοδος του χρόνου φέρνει επάνω σου. Και είναι πολλά, μην το ξεχνάς… Εκτίμησε λοιπόν περισσότερο τον εαυτό σου και σκύψε δυναμικά από πάνω του, αφήνοντας τον χρόνο. Αυτός θα συνεχίσει να κυλά, όπως κάνει πάντα, είναι το μόνο σίγουρο. Αυτό που θα κάνει όλη τη διαφορά, είναι η δική σου αντιμετώπιση και δράση μέσα σε αυτόν. Που θα κρίνει και εσένα την ίδια, αλλά και την ευτυχία σου ή μη. Και επειδή είσαι άξια για το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό αυτής, θα σου πρότεινα να επιστρατεύσεις όλα τα μαγικά σου φίλτρα, να γίνεις καλύτερη, ομορφότερη και δυναμικότερη από ποτέ, every single day που περνάει, και να βγεις εκεί έξω, περνώντας όσο μπορείς καλύτερα, δίνοντας τα ρέστα σου στο παιχνίδι που λέγεται «ζωή». Και κλείνοντας του με νόημα το μάτι, με ένα τεράστιο χαμόγελο…