Είναι η γυναικεία φιλία αστικός μύθος;

Γυναικεία φιλία; Get outta heeeeere’. Πολύ συχνά ακούω σε συζητήσεις ή διαβάζω, τόσο στα social media όσο και στον τύπο, πως η φιλία μεταξύ γυναικών είναι κάποιο είδος μυθοπλασίας. Την ίδια στιγμή, ακούω πως δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, ή ότι τελος πάντων οι ισορροπίες μιας τέτοιας σχέσης είναι εύθραυστες. Όντας γυναίκα, αυτό με αφήνει χωρίς φίλους.

Αν δηλαδή πιστέψω σε αυτές τις δοξασίες, δε μπορώ να είμαι πραγματική φίλη ούτε με γυναίκες, αλλά ούτε και με άνδρες. Κάποιο λάθος θα έχει γίνει, γιατί (ευτυχώς) εμ έχω φίλες, εμ έχω και φίλους. Είναι πολύ παράξενο να βιώνεις κάτι ενώ ταυτόχρονα σου λένε πως δεν υπάρχει, και αναρωτιέμαι, είμαι εξαίρεση;
Κανείς δεν είπε πως η φιλία είναι εύκολο πράγμα. Κάθε μέρα πρέπει να προσπαθείς για να κρατήσεις μια ουσιαστική φιλία ζωντανή, να είσαι ορθάνοιχτος, να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, τις ελπίδες σου, τους φόβους σου, τις ανασφάλειες και τη ματαιοδοξία σου, και να το κάνεις ξέροντας ότι η μούτζα ή το πατ-πατ στον ώμο θα είναι ειλικρινή και ανιδιοτελή. Καμμιά φορά, όσο κι αν προσπαθείς εσύ ή ο άνθρωπος που θεωρείς φίλο σου, η σχέση περνάει κρίση και εξαρτάται και από τους δύο αν θα σωθεί. Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, αλλά δε μπορείς να τα βάλεις και με τη φύση. Έτσι, όπως και με όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, οι φιλίες μπορούν να χαθούν. Γιατί όμως η φιλία μεταξύ γυναικών κινδυνεύει να γίνει urban legend; Αυτή η πεποίθηση δεν έπεσε από τον ουρανό και αξίζει να εξετάσουμε κάποιες πιθανές αιτίες.
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι κοινή για όλους. Μια ματιά να ρίξει κανείς στα γυναικεία περιοδικά ΕΝΟΣ μόνο μήνα, θα δει τίτλους του τύπου ‘κάντον δικό σου για πάντα’, ‘με τα κόλπα που θα του κάνεις θα τις ξεχάσει όλες’, ‘η κολλητή μου πήδαγε το αγόρι μου’, ‘πώς να αναγνωρίσεις την άσπονδη φίλη’ και άλλα θέματα παρόμοιου κάλλους. Και δυστυχώς, αυτό το ύφος μπορεί να βρεθεί ακόμα και στα περιοδικά για έφηβα κορίτσια. Άρα ένα 13χρονο κορίτσι ενδέχεται να διαμορφώσει το χαρακτήρα του πιστεύοντας πως το να βρει γκόμενο (και να τον κρατήσει) είναι η υπέρτατη κατάκτηση, είναι το νόημα της ζωής. Μιλάμε για ένα είδος ‘ρομαντικού ατομικισμού’ που αποκλείει τη γυναικέια φιλία και αλληλεγγύη, αφού όλες οι (ετεροφυλόφιλες) γυναίκες, μικρές-μεγάλες, είναι σε έναν αέναο ανταγωνισμό για την καρδιά ενός άντρα.
Οι γυναίκες, επομένως, δε μπορούν να εμπιστεύονται άλλες γυναίκες, εκτός κι αν είναι εντελώς αποκρουστικές που (ίσως) ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να τους ‘κλέψει’ το γκόμενο. Αν –φτου,φτου μακριά από μας- δυο φίλες είναι όμορφες, αναμένεται να είναι θέμα χρόνου να χαλάσει η σχέση τους και να βγει το ‘πραγματικό’ τους πρόσωπο, δηλαδή η κατίνα, ζηλιάρα σκύλα που όλες οι γυναίκες υποτίθεται κρύβουμε μέσα μας. Αυτό που με θλίβει είναι πως πολλές γυναίκες αναγνωρίζουν πως δεν υπάρχει γυναικεία φιλία και την επιβεβαιώνουν ως αστικό μύθο. Εγώ τέτοια χατίρια δεν κάνω.