Φυσικά κι αλλάζουμε οι άνθρωποι. Ο χρόνος το μαρτυράει με τον πιο εύστοχο τρόπο στα ίχνη που αφήνει στο σώμα, στην ψυχή, στις συνήθειες, στις αξίες και στις σταθερές μας. Σαφώς κι η ηλικία δεν αποτελεί πάντα δείκτη για τις συνήθειες και τον τρόπο σκέψης μας. Μα με τα χρόνια να περνούν η διαφοροποίηση είναι δεδομένη.
Σε θυμάσαι στα 20 να μπερδεύεις τη μέρα με τη νύχτα, τα ωράρια του ύπνου σου να έχουν χάσει την όποια λογική μπορούσε να υπάρχει. Νέος, φοιτητής μακριά απ’ το σπίτι σου, δεν είχε μείνει κλαμπάκι που να μην το γνώριζες. Εξουθενωτική διασκέδαση μέχρι το πρωί που πλέον μόνο η σκέψη σε αγχώνει και σε κουράζει. Δυνατή μουσική, φώτα κι εσύ να χάνεσαι.
Αυτή τη φασαρία, αυτή την αναστάτωση κάποτε την είχες ανάγκη. Τα ήσυχα σε τρόμαζαν, τα απέφευγες και το μόνο που ήθελες ήταν η έντονη, αδιάκριτη, δυνατή διασκέδαση που μπορεί ένα κλαμπάκι να σου προσφέρει. Ήταν αυτά τα ξενύχτια, η ανάμειξη της ζαλάδας με τον καπνό, τη μουσική και το ποτό, που τα είχες για έναν παράλογο λόγο, ανάγκη.
Με τα χρόνια να περνούν, η ένταση αυτή σε κουράζει λίγο, την έζησες στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό της και σταδιακά έχεις ανάγκη για κάτι πιο χαλαρό. Την έχεις ανάγκη τη μουσική αλλά στην πιο ήρεμη εκδοχή της. Ένα μπαράκι στην παλιά πόλη, με μια κιθάρα κι όλη σου την καλή διάθεση. Το γνωστό στέκι στο νησί για το καλοκαίρι κι η διασκέδαση σταθερή αλλά ένα επίπεδο πιο ήσυχα.
Η μουσική τέρμα γκάζι με τα χρόνια δε σου πάει, ή τουλάχιστον σε κουράζει η συχνότητα που παλιά σε δελέαζε. Μπήκες στα 30 βλέπεις, που και να μη θες να πανικοβληθείς, όλοι γύρω σου προστάζουν το αντίθετο. Η ανάγκη να σοβαρευτείς, να αλλάξεις τον άλλοτε έξαλλο τρόπο ζωής σου, είναι μερικά απ’ όσα ακούς και συνάμα συνειδητοποιείς ότι σκέφτεσαι κι εσύ. Μια συζήτηση, δυο χαμόγελα που σκάνε και γίνονται αφορμή για άλλες κουβέντες σε παρασύρουν εμφανώς, τα προτιμάς και τα επιζητείς πλέον κι από μόνος σου.
Κι όταν επέλθει ο δεύτερος κρίσιμος σταθμός, αυτός των 40, η αλλαγή πάνω σου είναι κάτι περισσότερο από τρομακτική. Τα 40 πιθανότερο να σε βρίσκουν οικογενειάρχη πια, με πολλούς ρόλους να έχουν ήδη αντιστραφεί κι εσύ να είσαι ο κακός που οριοθετεί περιορισμούς στις εξόδους και στις ώρες γυρισμού. Άλλαξες μα βλέπεις πως ήταν ένας κύκλος που ολοκληρώθηκε κι αυτή η ηρεμία είναι ακριβώς ό,τι χρειαζόσουν.
Μια ταβέρνα με την οικογένειά σου και καλό φαγητό ένα Σαββατόβραδο, μια ταβέρνα με καλό κρασί μια καθημερινή μετά τη δουλειά, ένα μεσημέρι Κυριακής με τους συγγενείς σου, ό,τι κι αν διαλέξεις το μόνο σίγουρο είναι πως σου αρέσει, σου ταιριάζει και σε γεμίζει. Είσαι με όσους αγαπάς, ζεις τις στιγμές σου όπως ακριβώς τις ζούσες στα 20.
Είναι μαγκιά και για πολλούς υπέρβαση να μπορούν να ζουν σε κάθε ηλικιακό σταθμό τους αποδεικνύοντας ότι πρόκειται μόνο για αριθμούς. Είναι και πολλοί που διατηρούν αμείωτα τα υψηλά ντεσιμπέλ στη διασκέδασή τους αποδεικνύοντας πως το να μεγαλώσεις με τους συνήθεις όρους δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συμβατική παγίδα. Μα ακόμα κι αυτοί που με τα χρόνια επιδιώκουν ήσυχα μέρη, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν η επιλογή είναι δική σου, σου πάει.
Τι 20, τι 30, τι 40! Ήσυχα ή μη, με σταδιακή πορεία προς το άραγμα ή όχι, το μόνο σίγουρο είναι πως τα έχεις ανάγκη για να είσαι εσύ, σε οποιαδήποτε εκδοχή σου κι αν τα χρόνια σε εξελίσσουν.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: http://www.pillowfights.gr/
